Την Κυριακή το βράδυ, στις συζητήσεις των γάλλων δημοσιογράφων, αναλυτών και εκπροσώπων κομμάτων ένα συμπέρασμα κυριάρχησε. Σε έναν προεκλογικό αγώνα βουτηγμένο στη σκανδαλολογία, ούτε θέσεις ακούστηκαν ούτε προγράμματα συζητήθηκαν. Οι πολίτες επέλεξαν κυρίως με βάση την προσωπικότητα των υποψηφίων. Το κριτήριο μπορεί να θεωρηθεί σαθρό επειδή πολλές φορές το πρόσωπο των πολιτικών δεν είναι πραγματικό αλλά κατασκευασμένο από τους επικοινωνιολόγους τους. Ακόμα κι έτσι όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δύσκολα κρύβονται. Πάντοτε η προσωπικότητα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στις προεκλογικές αναμετρήσεις.
Οι εκλογές στην Ελλάδα, όποτε γίνουν, δεν θα διαφέρουν πολύ από αυτές στη Γαλλία. Σκάνδαλα και ακραία πόλωση αναμένεται να διαμορφώσουν το προεκλογικό τοπίο. Με τη διαφορά ότι εδώ την αντισυστημική ψήφο τη ζήσαμε στις διπλές εκλογές του 2012 και του 2015 και εκφράστηκε από τα λαϊκιστικά άκρα, από τη ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και από τους υπερσυντηρητικούς ΑΝΕΛ. Στη Γαλλία η αντισυστημική ψήφος εκφράστηκε μέσα από έναν εκπρόσωπο του συστήματος. Ενδιαφέρουσα μετατόπιση.
Οι γαλλικές εκλογές προκάλεσαν παγκόσμιο ενδιαφέρον και είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσουν την ευρωπαϊκή πολιτική ατμόσφαιρα. Ενδεχομένως και την ελληνική. Γι’ αυτό είναι άξιο απορίας πώς επελέξε αυτή τη συγκυρία η Φώφη Γεννηματά για να κάνει επίδειξη πυγμής στα στελέχη της νεότερης γενιάς του ΠαΣοΚ για μια διαφωνία ήσσονος σημασίας, η οποία θα μπορούσε να διευθετηθεί στο παρασκήνιο και να μην ανοίξει ρουθούνι. Ποιον συγκινούν τα οργανωτικά ζητήματα του συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;
Η πρόεδρος του ΠαΣοΚ, οι συνεργάτες της και οι βουλευτές του κόμματος έμειναν εμβρόντητοι με το θράσσος των νεότερων να αμφισβητήσουν τις επιλογές της ηγεσίας. Δεν μπορούσαν να το καταπιούν. «Τα παιδάκια…», έλεγαν απαξιωτικά. Για αυτά τα παιδάκια όμως η κυρία Γεννηματά «ξήλωσε» όλα τα αιρετά όργανα του ΠαΣοΚ, ακόμα και την ΕΚΑΠ (!) το όργανο που διασφαλίζει την ορθή τήρηση του Καταστατικού.
Τι ήταν αυτό που θύμωσε τόσο πολύ την Φώφη; Οι οργανωτικές διαφωνίες για το συνέδριο; Ή η αμφισβήτηση των αποφάσεων της σε ένα θέμα βαθιά πολιτικό, που αφορά την ενοποίηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, σε μια μεγάλη παράταξη, και όχι υπό ένα μικρομεσαίο κόμμα; Ισχυρός ηγέτης στον χώρο δεν υπάρχει για να ενώσει τα κομμάτια, και το ΠαΣοΚ παρότι μιλά για ανοιχτές διαδικασίες και ενότητα περιχαρακώνει τον χώρο του, αγκομαχώντας πίσω από κάθε μονάδα που χάνει ή κερδίζει ανάλογα με τη δημοσκόπηση.
Σε αυτό το μικρό κόμμα όμως έχουν βρει πολλοί τη βολή τους και δεν πρόκειται να επιτρέψουν σε κανέναν εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό να ταράξει τη μακαριότητα των εσωτερικών ισορροπιών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Γα την εκλογή αρχηγού από τη βάση, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Και για τη βάση της παράταξης που ασφυκτιά, μουρουνόλαδο.
Στην πρώτη εσωκομματική πρόκληση από τότε που εξελέγη πρόεδρος του ΠαΣοΚ, η κυρία Γεννηματά έχασε την ψυχραιμία της και κινήθηκε με αυταρχισμό και καθεστωτισμό. Η φράση «υπηρέτησα και υπηρετώ τις διαχρονικές μας αξίες» θα μπορούσε να κρύβει βαθύ αυτοσαρκασμό αφού το ΠαΣοΚ ήταν πάντα ένα αρχηγικό κόμμα και το Καταστατικό του ένα κουρελόχαρτο.
Το παρελθόν δεν θα την εμπόδιζε να φτιάξει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, με σεβασμό στα όργανα, στις διαδικασίες, στο καταστατικό. Ισα ίσα θα αύξανε την αξιοπιστία της στους ψηφοφόρους που θέλει να προσελκύσει. Επέλεξε την αναπαλαίωση του ΠαΣοΚ, την επιστροφή του Παπανδρέου, τον διχασμό, τον παρωχημένο αρχηγισμό. Και τώρα διαλέγει το γινάτι της με κίνδυνο να χάσει το μισό κόμμα προκειμένου να ηγεμονεύσει στο άλλο μισό.
Όμως το ΠαΣοΚ που θυμάται από τα παιδικά της χρόνια δεν υπάρχει πια. Ούτε θα δυναμώσει όσο δεν έχει καθαρές θέσεις απέναντι στους πολίτες και καθαρές σχέσεις με τον υπόλοιπο προοδευτικό χώρο. Και ίσως, άθελα της, ενσαρκώνοντας με τέτοια βιαιότητα το συστημικό ΠαΣοΚ, φτιάξει μόνη της τον «αντισυστημικό» αντίπαλό της. Η προσωπικότητα παίζει πάντοτε τον δικό της, ανεξέλεγκτο, ρόλο στις εξελίξεις. Το ίδιο και οι κακοί σύμβουλοι.
