Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επικράτηση Μακρόν στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών, αποτελεί μια μεγάλη ανάσα για την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο, ότι με εξαίρεση κάποιους εγχώριους θαυμαστές του Μελανσόν που έσπευσαν να εξομοιώσουν Λεπέν και Μακρόν, υπήρξε μια πανευρωπαϊκή, τουλάχιστον, ανακούφιση για την επιλογή των γάλλων ψηφοφόρων.
Είναι εξίσου σαφές βέβαια ότι το αντισυστημικό εθνικολαϊκιστικό ρεύμα συνεχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η εξ αντικειμένου σύγκλιση στην αντιευρωπαϊκή ρητορική, ακροδεξιών δήθεν αντισυστημικών τύπου Λεπέν, με την αριστερή εκδοχή της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, προκαλεί ευρύτερες αναταράξεις, καθώς καταφέρνουν να εισπράξουν τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια σημαντικών κοινωνικών στρωμάτων.
Το ζήσαμε άλλωστε και στην Ελλάδα την περίοδο που κυριαρχούσαν οι αγανακτισμένοι με την ειρηνική συνύπαρξη ακροδεξιών και αριστερών. Τα υπαρκτά προβλήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι επιπτώσεις της κρίσης, έχουν δημιουργήσει ένα ακροατήριο ευεπίφορο σε θεωρίες συνωμοσίας και πρόθυμο στην απαξίωση πολιτικών και παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών.
Τουλάχιστον στην Γαλλία, ένα μέρος αυτής της αμφισβήτησης προτίμησε να στραφεί σε ένα νέο πολιτικό που δεν κουβαλάει πολλά βαρίδια του παρελθόντος, αλλά δεν επενδύει τουλάχιστον στον λαϊκισμό, τις εθνικιστικές κορώνες και την εσωστρέφεια. Το αν θα τα καταφέρει,αν εκλεγεί, να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του αναζωογονώντας το ενδιαφέρον για την πολιτική, μένει βέβαια να το δούμε.
Αν υπάρχει ένα μήνυμα από τις γαλλικές κάλπες, που είναι χρήσιμο και για εμάς είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να μηρυκάζουμε το ένδοξο παρελθόν, να ζούμε με μύθους και να στραφούμε στο μέλλον. Να αποκτήσουμε την απαιτούμενη αυτογνωσία για τις αιτίες και τα λάθη που μας οδήγησαν στην κρίση και να προσπαθήσουμε να βρούμε θετικές και ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που μας ταλανίζουν.
Αρκετά έχουμε πληρώσει ιδεολογήματα τύπου Μελανσόν και ακροδεξιές εθνικιστικές υστερίες. Βρισκόμαστε ξανά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, έχουμε μια ακόμα ευκαιρία, αν κλείσει η αξιολόγηση όπως διαφαίνεται, έστω και με δυσβάστακτο κόστος. Αν την αφήσουμε να χαθεί κι αυτή, αν η κυβέρνηση αρχίσει πάλι τα γνωστά κόλπα των καθυστερήσεων, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…
ΤΟ ΒΗΜΑ
