Δεν ξέρω τι λένε όσοι στην Κεντροαριστερά διάβασαν την συνέντευξη του Αλέν Τουρέν στα «Νέα» του Σαββάτου, κυρίως μετά την ήττα του Μπενουά Αμόν την Κυριακή.
Το ερώτημά του όμως απευθύνεται κυρίως σ’ αυτούς : «Είμαστε ικανοί να παράγουμε νέες ιδέες, ή είμαστε 100 χρόνια πισω;»
Τουλάχιστον με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Μπορεί να αποτυγχάνει (δημιουργικά) και να
αυτοδιαψεύδεται (ασαφώς) αλλά βρίσκεται – και θα βρεθεί στο μέλλον – σ’ εκείνη την «τάση» που θα επικρατήσει, ό,τι κι αν συμβεί, και παρά τις συγκυριακές δημοσκοπήσεις: της επανασύνδεσης της οικονομίας με το κοινωνικό κράτος.
Αλλιώς, η αναμενόμενη ανάπτυξη θα ισοδυναμεί με την καταναλωτική βαρβαρότητα και την εργασιακή δουλεία για τις οποίες ο Μητσοτάκης δεν βλέπω να έχει αντίρρηση.
Το δεύτερο ερώτημα που θέτει ο Τουρέν, δεν ερωτά : «Με ποιον είσαι;» αλλά: «Εναντίον ποιού είσαι;»
Όμως, στην Ελλάδα, και αυτό το ερώτημα πάλι δεν αφορά την πολιτική συγκυρία, αλλά τις μεθεπόμενες εκλογές.
Τότε «θα έρθει μια πραγματικά σοβαρή ετυμηγορία», γράφει ο Τουρέν, προκειμένου να μην ξεσαλώνει ο νεοφιλελευθερισμός.
Τότε που ο Μιχαλολιάκος θα έχει τα σημερινά ποσοστά της Λεπέν.
Και τότε θα φανεί καθαρά πόσο ο δεξιός είναι δεξιός και ο αριστερός, αριστερός.
Διότι, ας μη κοροϊδευομαστε, το μοιραίο δίπολο θα υπάρχει όσο υπάρχουν ένστικτα και συμφέροντα.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, ακόμη και με την δημοσκοπημένη προσφάτως ιδεολογικοπολιτική «σύγχυση» των νεοελλήνων αλλά και με την «διαύγεια» ενός συστήματος που προκαλεί την σύγχυση για να κυβερνά.
Βέβαια, στο εγγύς μέλλον «κεντροαριστεροί», δεν θα υπάρχουν. Ή, θα υπάρχουν κάτι σαν τους σημερινούς γραφικούς «κεντρώους» του Λεβέντη που θα τσακώνονται ακόμη για το «ιδρυτικό» συνέδριο της Δημοκρατικής τους Συμπαράταξης.
Τώρα, αν ο ιδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε «Κεντροαριστερά», αφήνω να το προβλέψει ο Μουζέλης.
Εγώ – τι να πω; – θα προέβλεπα την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, σε ΣΥΡΙΖΑ με την εμπειρία της διακυβέρνησής του αλλά συγχρόνως και δίχως αυτήν, μετά τα φιάσκα που μαραζώνουν πολλούς σοβαρούς συριζαίους.
Θα προέβλεπα δυστυχώς και την διάχυση της γενικευμένης ήδη ζημιάς στα μυαλά έξυπνων και ικανών Ελλήνων από τον ιδεολογικό εμφύλιο που τον ξεκίνησε αυτοκτονικά η άρχουσα μιντιατικά, εμμονική Κεντροαριστερά, ενώ δεν έπρεπε.
Δεν μου αρέσει – παρά τον πειρασμό- να αποφαίνομαι σε έναν «αποκαλυπτικό τόνο».
Φοβάμαι όμως πως η Αποκάλυψη αρχίζει τώρα.
Τώρα ο Δαρβίνος δικαιώνεται, απλούστατα γιατί έχει εξελιχθεί και ο Γεωργιάδης.
Εχει άδικο λοιπόν ο Νίκος Καραθάνος να φορέσει μάσκες πιθήκων στους ηθοποιούς του στην «Οπερέττα» του Γκομπρόβιτς που ανεβάζει σαν «δαρβινικό εφιάλτη» στο Rex;
Εγώ θα προτιμούσα μάσκες λυκανθρώπων.
Αντί του εφιάλτη του Δαρβίνου, αρκούμαι στην διαπίστωση του Χόμπς.
