Θα ήταν Δεκέμβριος του 2014, τότε που ο Σαμαράς πάσχιζε να κρατηθεί στην εξουσία, έχοντας απέναντί του τον επελαύνοντα Τσίπρα, που όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν πυκνώσει τις επαφές με τον Τύπο διεκδικώντας υποστήριξη και υποταγή.
Θεωρούσαν εαυτούς κληρονόμους, όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, και απαιτούσαν απόλυτη προσαρμογή των πάντων στις αντιλήψεις και πεποιθήσεις τους.
Σε κάποια λοιπόν από αυτές τις συναντήσεις δύο προβεβλημένα στελέχη του, μετέπειτα υπουργοί, περιέγραφαν με πάθος τη διεκδίκησή τους, θεωρώντας δεδομένες τόσο τη νίκη του κόμματός τους όσο και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής από τους Ευρωπαίους.
Οταν τους επισημάνθηκε ότι «αυτά που λέτε δεν στέκουν, ότι δεν έχουν καμία βάση και ότι η χώρα δεσμεύεται από τις συμφωνίες που έχει υπογράψει και τα μέτρα που έχει αποδεχθεί», εξανέστησαν.
«Δεν γίνεται να αρνηθούν τη θέληση του ελληνικού λαού για αλλαγή οικονομικής πολιτικής» αναφώνησαν και οι δύο ταυτόχρονα. «Θα αλλάξουν όλα, θα τα αποδεχθούν, προέχει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, το email Χαρδούβελη είναι άκυρο, δεν μπορούμε εμείς να το αποδεχθούμε» επέμειναν.
Στη νέα ένσταση των συνομιλητών τους ότι «αυτά δεν περνάνε και ότι θα θέσετε την οικονομία σε κίνδυνο και τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας», η ένταση χτύπησε κόκκινο.
Σε κάποια στιγμή μάλιστα, που επισημάνθηκε ότι «στην περίπτωση που αρνηθείτε τα συμφωνηθέντα, οι Ευρωπαίοι θα χρησιμοποιήσουν το εργαλείο της ρευστότητας και μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα προκαλέσουν πιστωτική ασφυξία», βγήκαν σχεδόν από τα ρούχα τους.
«Τι είναι αυτά που λέτε, εμείς μιλάμε με τον Μπενουά Κερέ –τον τότε εκπρόσωπο της γαλλικής Κεντρικής Τράπεζας στην ECB –και άλλα μας λέει» φώναζαν οργισμένοι.
Και βέβαια δεν ήθελαν καν να ακούσουν για ενδεχόμενη διαπραγμάτευση επί του email Χαρδούβελη, το οποίο αντιμετώπιζαν ως το μέγιστο κακό.
Η συνάντηση διαλύθηκε με εδραία την πεποίθηση ότι οι επερχόμενοι θα οδηγήσουν τη χώρα σε περιπέτεια μεγάλη αν δεν αλλάξουν τακτική και δεν αποδεχθούν τις δεσμεύσεις της χώρας.
Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 και οδηγήθηκε σε μια εντελώς άγονη και αντιπαραγωγική σύγκρουση με τους εταίρους, αποκορύφωμα της οποίας ήταν το δημοψήφισμα, η μέσα σε μια βδομάδα άρνηση του αποτελέσματός του και ένα ακόμη πιο ετεροβαρές μνημόνιο, οδυνηρότερο εκείνου που είχε προηγηθεί.
Χρειάστηκαν δύο σκληρά μνημονιακά χρόνια για να αρθούν οι συνέπειες –όχι όλες, τα capital controls παραμένουν ακόμη ενεργά –εκείνης της τόσο ακραίας επιλογής.
Εχει η αναδρομή την αξία της, ειδικά τώρα που ηχούν παράταιροι πανηγυρισμοί για τις μνημονιακές επιδόσεις της παρούσης περιόδου από εκείνους που είχαν υψώσει αντιμνημονιακά και διχαστικά λάβαρα.
Αθώοι δεν υπάρχουν πια. Ολοι έχουν ευθύνες για την παράταση της οικονομικής κρίσης. Και οι κυβερνώντες βεβαίως…
