Στο Λονδίνο, ο βρετανικός Λέων δείχνει από χθες μετά από πολλά χρόνια και πάλι τα δόντια του προς τους «σκληρούς» της Ευρώπης: Δηλαδή προς το Βερολίνο, το οποίο είχε υιοθετήσει και επιβάλλει στην Ε.Ε. την πολιτική του σκληρού και εκδικητικού Brexit ήδη πριν από το δημοψήφισμα, απειλώντας ανοιχτά και ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τρόμαζε τους Βρετανούς ψηφοφόρους.
Απέτυχαν. Παρά την πρωτοφανή, υστερική διεθνή προπαγάνδα, εκείνοι ψήφισαν τελικά την έξοδο της χώρας τους από την Ε.Ε. αψηφώντας τις φωνές της καταστροφολογίας.
Στη συνέχεια, έγιναν μεγάλες προσπάθειες εντός και εκτός Αγγλίας να αμφισβητηθούν τόσο το δημοψήφισμα όσο και η δεσμευτικότητά του, οι οποίες πήραν προπαγανδιστικά, πολιτικά, ακόμα και νομικά χαρακτηριστικά. Επεσαν όλες στο κενό.
Τελικά, ήρθε η ημέρα πια, όταν όλα αυτά τελείωσαν, να κατατεθεί στην Ε.Ε. η σχετική βρετανική απόφαση σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις σχετικές συνθήκες και έχοντας τηρηθεί όλοι οι τύποι.
Ηταν εκεί που οι ελπίδες του Βερολίνου και των Βρυξελλών για μια σκληρή γραμμή αναζωπυρώθηκαν, βασισμένες εν πολλοίς και στις ανησυχίες πολλών Βρετανών που είχαν ταχθεί υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα: στην ουσία, η Ε.Ε. «περίμενε στη γωνία» για να πάρει, όπως κοντόφθαλμα πίστευε, την «εκδίκησή» της.
Και τότε, η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι, έκανε την κίνηση ματ: Προκήρυξε τις εκλογές του Ιουνίου, στις οποίες και προσέρχεται με πρωτοφανή δημοσκοπική υπεροχή που αγγίζει τις 20 μονάδες έναντι του κύριου αντιπάλου της.
Αν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης επιβεβαιωθούν με μία όχι τόσο μεγάλη αλλά έστω απλή νίκη, αυτό θα σημαίνει ότι η διχαστική συζήτηση που ακόμα καλλιεργείται μεταξύ των πάλαι ποτέ οπαδών του «ναι» και του «όχι», θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν.
Η Μέι θα έχει στα χέρια της όχι μόνον το ίδιο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά το κυριότερο, το οριστικό ξεπέρασμα αυτής της συζήτησης, γεγονός που θα της επιτρέψει να κινηθεί πλέον η ίδια στη σκληρή γραμμή που εκείνη πια χάραξε ως απάντηση στην Ε.Ε. με αδιαμφισβήτητη υπεροχή και με τα χέρια της λυμένα από κάθε μορφή επιφύλαξης.
Ουσιαστικά λοιπόν, στις επικείμενες εκλογές, ο Βρετανικός λαός δεν θα ψηφίσει απλώς μία νέα κυβέρνηση, αλλά θα επιβεβαιώσει αυτή τη σκληρή γραμμή που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να ακολουθήσει και που γι αυτό ζητά την ψήφο του, σκοτώνοντας ταυτόχρονα κάθε συζήτηση διχαστικού χαρακτήρα που έρχεται από το παρελθόν.
Και όταν συμβούν αυτά, Βερολίνο και Βρυξέλλες, θα δουν ότι οι απειλές δεν λειτουργούν πάντοτε: ενίοτε, γίνονται μπούμερανγκ…
