Ποια Γαλλία θα βγει από τις κάλπες;

Σε λίγες εβδομάδες η Γαλλία θα εκλέξει τον επόμενο (ή την επόμενη) πρόεδρό της. Οι δύο κύριοι αντίπαλοιείναι ηΜαρίνΛεπέντου ακροδεξιού Εθνικού Μετώπουκαιο ΕμανουέλΜακρόν,ο οποίος διετέλεσε υπουργόςΟικονομίας υπό τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ,αλλά έθεσε υποψηφιότηταως ανεξάρτητος υποψήφιος.

Εάν, όπως αναμένεται, ηΛεπένκαι ο Μακρόν έρθουν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης στις 7Μαΐου, τότε αυτόθα αποτελέσειένα πολιτικό ορόσημο για τη Γαλλία, καθώς θα είναιηπρώτηφορά τα τελευταία60 χρόνια που τα κύρια κόμματα τηςΑριστεράςκαι της Δεξιάς δεν θαεκπροσωπούνται στον δεύτερογύρο.

Η Γαλλία έχει να βρεθεί αντιμέτωπη με μιατέτοια πολιτική αναταραχή από το 1958, όταν, εν μέσω του Πολέμου της Αλγερίας, ο στρατηγός Σαρλ Ντε Γκωλανήλθε στην εξουσία και συνέταξετο Σύνταγμα της 5ηςΔημοκρατίας. Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού τοπίου, όπωςκάθε μεγάλη πολιτική ρήξη,ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού βαθύτερων δυναμικών και τωνιδιαίτερωνπεριστάσεων εκείνης της περιόδου.

Σήμερα η κατάσταση δεν είναι διαφορετική.Πρώτα, η βαθύτερη δυναμική, ήτοι η επικράτηση, όπως παρατηρείται σήμερα στις περισσότερες ανεπτυγμένες κοινωνίες, τηςλαϊκήςδυσπιστίας προς τιςόποιες ελίτ, τωνσυναισθημάτων αποδυνάμωσης, του φόβου για την οικονομική παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση και του άγχους όσον αφορά την αρνητική κοινωνική κινητικότητα και την αυξανόμενη ανισότητα.

Αυτά τα συναισθήματα, μαζί τον ιστορικό ρόλο του γαλλικού κράτους όσον αφορά τηνπροώθησητης εθνικής ταυτότητας και της οικονομικής ανάπτυξης, συνέβαλαν στην αύξηση της υποστήριξης για το Εθνικό Μέτωπο. Αν και η υποστήριξη για το Εθνικό Μέτωπο αυξάνεταιγια περισσότερο από μια δεκαετία, το κόμμα έως σήμερα παραμένει μακριά από την εξουσία χάρη στογαλλικόεκλογικό σύστημα τωνδύο γύρων πουεπιτρέπει στους ψηφοφόρους να ενωθούν εναντίον του στον δεύτερο γύρο. Και, δεδομένης της αδυναμίας του Εθνικού Μετώπου να συνάψεισυμμαχίες, η εξουσίαπαρέμενε στα χέρια των κύριων κομμάτων τηςΑριστεράςκαι της Δεξιάς, παρ’ όλο που ηΓαλλία έχει κινηθεί προς την κατεύθυνση ενός τριμερούςπολιτικού συστήματος.

Τώρα, o Μακρόνεκμεταλλεύεται τις παρούσες συνθήκες για να ανατινάξειτο τριμερές σύστημα. Η μεγάλη διορατικότητά του συνίστατο στο ότιαντιλήφθηκεπωςηδιαίρεσηανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά εμπόδιζε την πρόοδο καθώς και ότι οι προεδρικές εκλογές ήταν μια χρυσή ευκαιρία να προχωρήσει πέρα από αυτή τη διαίρεση,δίχωςτην αρωγή κάποιου οργανωμένουπολιτικούκινήματος.Σε μια περίοδοπου ο γαλλικός λαός απορρίπτει όλο και περισσότεροτο παραδοσιακό κομματικό σύστημα, η αρχική αδυναμία του Μακρόνγρήγορα μετατράπηκε σεδύναμή του.

Αλλά μια εκλογική νίκηαποτελείμόνοένα πρώτο βήμα. Για ναμπορέσεινα κυβερνήσει ο Μακρόν θα πρέπει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Και τα σενάρια είναι δύο:

Σύμφωνα με τοπρώτο σενάριο,ο Μακρόνκερδίζει γρήγορατηνκοινοβουλευτική πλειοψηφία,με τουςγάλλουςψηφοφόρους να επιδιώκουννα ενισχύσουν τηλαϊκήεντολήκατά τις εκλογές για την ανάδειξη των νέων μελών της Εθνοσυνέλευσης τον Ιούνιο.Αυτό είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο:και είναι εδώ όπου ηαπουσίαενός οργανωμένου πολιτικού κινήματοςπαραμένει μειονέκτημα γιατον Μακρόν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσανναενισχύσουντο δεύτερο σενάριοπου αφορά τησυμβίωση (του Μακρόν)μεμια κοινοβουλευτική συμμαχίαπου θααποτελείται από μια μικρή μερίδα της Δεξιάς,μιαμεγάληκεντρώα παράταξη, καιμιααπελπιστικά διχασμένη παράταξη τηςΑριστεράς.Μιατέτοια εξέλιξηδεν θα αποτελούσε έκπληξη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά στη Γαλλία, όπουο ρεπουμπλικανισμόςσυνέβαλε στην άνοδο του ιδεολογικού φάσματοςΑριστεράς-Δεξιάςπου διαμορφώνει την πολιτική σεόλη τη Δύση σήμερα, θααποτελούσεμια πραγματική επανάσταση που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

ΕάνηΛεπένβρεθείμεκάποιον τρόπο στην κορυφή, στηγαλλική πολιτική –για να μην αναφέρουμεκαιτην Ευρωπαϊκή Ενωση –θαέρθουν τα πάνω κάτω.Αλλά ακόμα καιοφαινομενικά μετριοπαθής Μακρόναντιπροσωπεύει, με τον τρόπο του, μια πραγματικά ριζοσπαστικήθέση.Δεδομένου ότι αμφότεροι οι υποψήφιοι θα περάσουν κατά πάσα πιθανότητα στον δεύτερο γύρο,η Γαλλίαβρίσκεταιστα πρόθυρα μιας πολιτικής επανάστασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει.