Η Christine Lagarde δήλωσε και πάλι ότι το ΔΝΤ δεν θα έχει συμμετοχή σε ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα εάν δεν εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Λογική άποψη αλλά οι Γερμανοί, μέχρι στιγμής, δεν συναινούν σε περαιτέρω μέτρα ελάφρυνσης του χρέους οπότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να κολλήσει και πάλι η σξιολόγηση παρά την συμφωνία (κατά τον κ. Τσίπρα) στη Μάλτα.
Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας εκτίμησε ότι, μετά την Μάλτα, ανοίγει ο δρόμος της ένταξης μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Κάτι τέτοιο σίγουρα θα οδηγούσε σε κατάρρευση του κόστους δανεισμού μας και επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.
Όμως, η βιωσιμότητα του χρέους και η ποσοτική χαλάρωση αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία για τους εξής λόγους:
1. Η ένταξη μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης προϋποθέτει την αξιολόγηση, από την ΕΚΤ, του ελληνικού χρέους ως βιώσιμου. Πως όμως να βαπτισθεί, από την ΕΚΤ, το χρέος μας ως βιώσιμο όταν αλλεπάλληλες εκθέσεις του ΔΝΤ το θεωρούν εξαιρετικά μη βιώσιμο; Με άλλα λόγια, χρειάζονται νέες εκθέσεις, τόσο από το ΔΝΤ όσο και από την ΕΚΤ, που θα…μετατρέψουν, με μαγικό τρόπο(;) το χρέος μας σε βιώσιμο. Για να συμβεί αυτό όμως, πρέπει πρώτα να συμφωνηθούν συγκεκριμένα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Ακόμα όμως και στην περίπτωση αυτή, εκτιμώ ότι η όποια ένταξη μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης δύσκολα θα επιτευχθεί για τον ακόλουθο δεύτερο λόγο:
2. Πράγματι, για να ενταχθούμε από την ΕΚΤ στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, θα πρέπει να έχουμε εξέλθει και από τον καλούμενο πιστοληπτικό σκουπιδότοπο. Σήμερα, το ελληνικό χρέος αξιολογείται από όλους τους οίκους αξιολόγησης ως junk. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη επιστημονική εργασία του γράφωντος (με τους Περικλή Μπουμπάρη-Liverpool και Θεόδωρο Παναγιωτίδη-Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, βλέπε:
https://livrepository.liverpool.ac.uk/3006391/1/Milas%20et%20al%20PAPER.pdf) η έξοδος μας από την περιοχή junk συνίσταται στα ακόλουθα: (α) μεγάλη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, (β) σημαντική επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών και (γ) ουσιαστική απομείωση-κούρεμα του ελληνικού χρέους το οποίο βρίσκεται στην κατοχή του επίσημου τομέα (Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ESM).
Η προαναφερθείσα εργασία εκτιμά ότι μια μεγάλη απομείωση του χρεους μας δεν είναι ικανή, από μόνη της, να οδηγήσει την Ελλάδα σε έξοδο από το δημοσιονομικό σκουπιδότοπο.
Επείγουν άμεσα, με άλλα λόγια, οι διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες, ακόμα και σήμερα, οι κυβερνώντες αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι λόγω αριστερής ιδεοληψίας και (βέβαια) λαϊκίστικης νοοτροπίας.
Χωρίς λοιπόν αλλαγή στην σύνθεση της κυβέρνησης, έτσι ώστε να απαλλαγεί από τα αριστερά βαρίδια και να τρέξουν επιτέλους οι διαρθρωτικές αλλαγές, δεν θα μπορέσουμε να εξέλθουμε από τον βάλτο του δημοσιονομικού σκουπιδότοπου. Οπότε, και ο στόχος της ποσοτικής χαλάρωσης μάλλον θα παραμείνει φρούδα ελπίδα.
Αυτά, σίγουρα τα γνωρίζει ο πρωθυπουργός καθώς αποκλείω να μην έχει ενημερωθεί ανάλογα από το οικονομικό επιτελείο. Έχοντας αυτό κατά νου, μου προκαλεί έκπληξη για ποιο λόγο δεν προβαίνει σε διαρθρωτικό ανασχηματισμό έτσι ώστε, απαλλαγμένος από τα (πλείστα όσα) αριστερά βαρίδια, να οδηγήσει την χώρα στην κανονικότητα στην οποία (προφανώς) προσβλέπει…
