Το επταήμερο του Διόδωρου

Μεσούντος του έαρος, έφθασαν τα Πάσχα: των εβραίων μόλις τέλειωσε, τη δική μας Μεγάλη Πέμπτη, των ορθοδόξων και των καθολικών συνεορτάζονται την Κυριακή. Αν είχαν και οι μουσουλμάνοι κουρμπάνι τούτη την εποχή, όλες οι θρησκείες που θεωρούν τον Αβραάμ ιδρυτή τους θα συνεόρταζαν. Μπορεί και να σταμάταγαν λίγο οι σκοτωμοί που οργανώνουν πολιτικοί και πολεμιστές με πρόσχημα τη θρησκεία.

Μεγάλη επιτυχία ο Αβραάμ, πρέπει να το παραδεχτούμε. Αλλά και ο Μωυσής μια χαρά τα πήγε: αν δεν έπαιρνε τους εβραίους από την Αίγυπτο και δεν έκανε την Εξοδο (Πεσάχ), δεν θα είχαμε Πάσχα. Εντάξει, κάτι το ανοιξιάτικο θα υπήρχε οπωσδήποτε για να συμβολίζει την ανάσταση της φύσης μετά τον χειμώνα και για να τη γιορτάζουμε, αλλά Πάσχα δεν θα το λέγαμε.

Ποιος νοιάζεται όμως για το όνομα του ρόδου; Το άρωμα και το χρώμα μετρούν, οι τσίκνες από τα ψητά λοιπόν και τα κόκκινα αβγά ορίζουν Πάσχα, Ανάσταση ή Λαμπρή, το ίδιο κάνει όπως και αν το πούμε.

l Αν είχε πέσει και το κουρμπάνι τούτες τις ημέρες, μάλλον δεν θα ψήφιζαν στην Τουρκία ανήμερα το δικό μας Πάσχα για το αν θα γίνει ο Ταγίπ Ερντογάν πανίσχυρος πρόεδρος. Εμείς θα τρώμε και θα πίνουμε, τους γείτονες –τους δημοκράτες μεταξύ τους –θα τους τρώει η αγωνία του αποτελέσματος της κάλπης. Αν έπιαναν οι προσευχές, θα μπορούσαμε να προσευχηθούμε στον κοινό θρησκευτικό προπάτορα Αβραάμ να φωτίσει τους Τούρκους –δυστυχώς όμως δεν πιάνουν.

Αλλά και αν έπιαναν, αν υπήρχε και τις άκουγε ο Αβραάμ, θα μας έκανε τη χάρη; Μου φαίνεται πως όχι, γιατί την αξία του την απέκτησε διεκδικώντας αποκλειστική σχέση με τον έναν και μοναδικό Θεό, την εποχή που η Ανατολή ήταν γεμάτη θεούς για κάθε χαρά ή ανάγκη. Μάλλον με τον Ερντογάν θα ήταν λοιπόν ο Αβραάμ, γιατί και αυτός την αποκλειστικότητα της εξουσίας διεκδικεί –ευτυχώς λοιπόν που δεν υπάρχουν ο Αβραάμ και ο Θεός του, θα ήσαν με το μέρος των άλλων.

l Πρέπει λοιπόν να τα βγάλουμε όλα πέρα μόνοι μας, ημερολόγιό μου –πρωτίστως τούτες τις ημέρες τα ειρηνικά διατροφικά έργα: αβγά, τσουρέκια, μαγειρίτσες, οβελίες, κοντοσούβλια, κοκορέτσια, γαρδούμπες –τα σπληνάντερα είναι ακόμα απαγορευμένα.

Η αποθέωση των αμνών και των πουλερικών, που εκτινάσσουν όλους τους κακούς δείκτες που μετράνε οι γιατροί. Και των προϊόντων της αμπέλου, βέβαια: κρασί και τσίπουρο. Πώς να θεωρούν το Πάσχα μεγάλη γιορτή και να το ονομάσουν «Λαμπρή» οι βόρειοι, που στα απέραντα λιβάδια τους έχουν βοοειδή και πίνουν μπίρα ή οινοπνεύματα από δημητριακά;

Μεσογειακή διατροφή είναι και τα πασχαλινά μας εδέσματα και ποτά, ας τα απολαύσουμε λοιπόν χωρίς τύψεις –εδώ οι συριζαίοι ετοιμάζονται να απολαύσουν τη συμφωνία της Μάλτας, για χοληστερίνες και τριγλυκερίδια θα ανησυχούμε;

Είναι «συνολικά υπερασπίσιμη η συμφωνία της Μάλτας», εμψύχωσε τους υπουργούς του ο Αλέξης Τσίπρας, μαζεύοντάς τους πρωί-πρωί τη Μεγάλη Πέμπτη. Η μεγάλη εικόνα, που λέμε –και βλέποντάς την από πολύ-πολύ μακριά έτσι ώστε να βλέπεις απλώς ότι αυτό είναι συμφωνία και όχι διαφωνία. Οι λεπτομέρειες σίγουρα δεν έχουν σημασία, γιατί το δίλημμα όπου μας είχαν οδηγήσει οι κυβερνώντες ήταν ξανά ζωή ή θάνατος.

Και αφού θα ζήσουμε εν Ευρώπη και ευρώ, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα –είναι σοφός ο Αλέξης Τσίπρας. Μας καλλιεργεί τον φόβο του θανάτου συνέχεια ώστε να είμαστε ευτυχείς που επιβιώσαμε –μήπως στον φόβο του θανάτου δεν εδράζονται και οι θρησκείες;

Μία λοιπόν είναι η Αριστερά, ένας ο προφήτης και φως ανέσπερον αυτής που δεν χρειάζεται να το κουβαλάμε με τιμές αρχηγού κράτους από τα Ιεροσόλυμα, ο Αλέξης Τσίπρας.

l Δεν θα πάω Λεχαινά, ημερολόγιό μου: εγώ δεν περνάω από τούνελ που ονομάζονται «Ανδρέας Παπανδρέου», «Κωστής Στεφανόπουλος», «καπετάν Νικήτας», «καπετάν Νίκος Πετμεζάς», «καπετάν Παναγιωτάκης Γεραρής», «Νίκος Τεμπονέρας» –κάτι κακό θα μου συμβεί, δεν έχω καμιά αμφιβολία.

Ας πηγαίνει ο Χρήστος Σπίρτζης που τα ονομάτισε, να συνομιλεί με τα φαντάσματα των ηρωικών προγόνων του, να εμπνέεται. Θα είναι μεσογειακός Αμλετ, με λιγότερα μεταφυσικά ερωτήματα και περισσότερα γήινα –ας πούμε, αντί «να ζει κανείς ή να μη ζει», θα αναρωτιέται «να δώσω άλλη μία εργολαβία στον κουμπάρο Καλογρίτσα ή να μη δώσω;».

Θα ανέβω βόρεια, στην καρδιά της Ρούμελης, τη Λιβαδειά. Η Ιζαμπώ και η οικογένεια Μπούφων θα αποφύγουν βέβαια και αυτοί τα γρουσούζικα τούνελ: θα περάσουν από Ρίο-Αντίρριο και μέσω Ιτέας-Αμφισσας θα φθάσουν και αυτοί στη Λιβαδειά, στον Πάνο και την Τέση.

Η Στερεά είναι η μητέρα όλων των ψητών κρεατικών, θα είναι αλησμόνητο το Πάσχα λοιπόν –αλλά δεν είναι αδικία να περιμένεις τόσα χρόνια να ολοκληρωθεί η Πατρών-Κορίνθου και να έρχεται ο Σπίρτζης να την κάνει εικονοστάσι των προσωπικών ηρώων του; Αυτών που τον ενέπνευσαν, «όπως σήμερα μας εμπνέει ο Αλέξης Τσίπρας», δήλωσε κατά τα βαφτίσια των τούνελ. Μου φαίνεται πως τέτοια γλοιώδης κολακεία προς ζώντα πρωθυπουργό δεν έχει γίνει ποτέ· μόνο σε ζώντες γενικούς γραμματείς είχε γίνει, όπως ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης –τους τότε προφήτες και ανέσπερα φώτα της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Δεν θα ήταν καλύτερα να παίζει με λέγκο ο Χρήστος Σπίρτζης και να φτιάχνει δρόμους ολοδικούς του, να τους ονομάζει όπως θέλει, να φτιάχνει και να προσκυνά μνημεία όποιων θέλει;

Αλλά ας μην γκρινιάζω, Πάσχα είναι. Πρέπει να δίνουμε το φιλί της αγάπης, όχι δαγκώματα. Πρέπει να έχεις όμως μεγάλη καρδιά για να αντέχεις τα δαγκώματα και να τα ανταποδίδεις με φιλιά –εγώ μάλλον δεν έχω. Στο κάτω-κάτω, ούτε ο Χριστός ανταπέδωσε το φιλί του Ιούδα.

l Ετοιμος για αναχώρηση λοιπόν, για να γιορτάσω την ανάσταση της φύσης με τις μεσογειακές υπερβολές που της αξίζουν. Καλό Πάσχα να χαρούμε όλοι, ημερολόγιό μου. Εβραίοι, ορθόδοξοι και καθολικοί –και μακάρι καλά αποτελέσματα να έχουν οι δημοκράτες μουσουλμάνοι της Τουρκίας.