Η εξουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ

Το χειρότερο πράγμα με την εξουσία είναι ότι σε κάνει, εκτός των άλλων, να χάνεις την ευαισθησία σου. Οταν πρέπει να εξηγηθείς, για παράδειγμα, για την τελευταία σου συμφωνία για το Αφορολόγητο που θα οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες πολίτες αποκαλείς τη Νέα Δημοκρατία, νεοφιλελεύθερη, «εσμό πορφυρογέννητων» κ.λπ. Κανένα πρόβλημα επίσης για τους συνταξιούχους που θα δουν ακόμη μια φορά να κλονίζεται κάθε στοιχειώδης σταθερά της ζωής τους. Οταν τους το λες απαντούν… θριαμβολογώντας «οι προηγούμενοι πόσες φορές έκοψαν τις συντάξεις;». Είναι το ίδιο κόμμα που νομοθέτησε πριν από μερικούς μήνες «κοινωνικό βοήθημα» για χιλιάδες πολίτες χωρίς να θέσει εισοδηματικά κριτήρια, με αποτέλεσμα να πάρουν τα χρήματα ως και βουλευτές! Καραμπινάτη αναισθησία όχι μόνο κατά την ώρα της σύλληψης του νομοθετήματος αλλά και μετά, όταν πλέον έχει αποκαλυφθεί η γελοιότητα: «συμβαίνουν αυτά» ήταν το γενικό πνεύμα της αντίδρασής τους, «θα το δούμε» –σιγά μη το είδαν…

Τη Μεγάλη Τρίτη σε ένα χωριό της Χαλκιδικής ένας συμπολίτης μας υπέκυψε από έμφραγμα του μυοκαρδίου πιθανόν επειδή το ασθενοφόρο άργησε να φθάσει καθώς δεν υπήρχε οδηγός. Σύμφωνα με τους εργαζομένους του ΕΚΑΒ, τόσο κατά τη χειμερινή περίοδο όσο και κατά τη θερινή, η υπηρεσία λειτουργεί με το μισό προσωπικό στην περιοχή. Για το θέμα έκανε δηλώσεις ο υπουργός Υγείας ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι οι συνθήκες επί ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχουν βελτιωθεί. Για το πώς δεν θα ξαναχάσουμε άνθρωπο λόγω καθυστέρησης, κουβέντα. Αν αυτό δεν είναι το πιο επείγον για μια αριστερή κυβέρνηση τότε ποιο είναι;

Τι μένει άραγε από την Αριστερά όταν χάσει την ευαισθησία της, δηλαδή το υπέροχο χαρακτηριστικό να πορεύεσαι στη ζωή βάζοντας το συμφέρον σου σε δεύτερη μοίρα, να νοιάζεσαι, να υπηρετείς αρχές και ιδέες; Τίποτε απολύτως. Μια συναρπαστική περιπέτεια ανιδιοτέλειας ήταν η ιστορία ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς. Αυτό υπήρξε το πλεονέκτημά της, με αυτό καλλιέργησε δεσμούς με την κοινωνία βαθείς, ανεξαρτήτως εάν μεταφράζονταν πάντα σε ψήφους. Μπορεί να μην την εμπιστεύονταν να κυβερνήσει, αλλά τη σέβονταν, ακουμπούσαν στο πάθος της, στην ικανότητά της όχι μόνο να αντιλαμβάνεται αλλά και να αισθάνεται τον κόσμο.

Σε κάθε ενέργεια, σε κάθε κουβέντα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ υπερχειλίζει ο πόθος για παραμονή στην εξουσία, η υπεράσπιση του πιο στενού κομματικού συμφέροντος. Ρητορεύουν ακατάληπτα περί πολιτικής διαπραγμάτευσης ξεχνώντας τα 3,6 δισ. νέα μέτρα, ψευδολογούν για την ανάπτυξη, συγκρούονται διαρκώς με την πραγματικότητα, τρεκλίζουν από την υπερκατανάλωση της διπλής γλώσσας. Πιστεύουν πλέον τα ψέματά τους! Εγκαινιάζουν με τρόπο αντιαισθητικό έργα που πριν από λίγα χρόνια καταψήφιζαν στη Βουλή άλλοτε γιατί δεν τους έκαναν οι συμβάσεις, άλλοτε γιατί θα καταστρεφόταν το περιβάλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν νοιάζεται για τις συντάξεις, για τους φόρους, για την υγεία, την παιδεία ή την ασφάλεια, νοιάζεται μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ και καταρρέει. Θα παρασύρει στην ανυποληψία κάθε έννοια σύγχρονης Αριστεράς, τουλάχιστον όπως την ξέραμε.