Από την Ολλανδία στη Θεσσαλονίκη

Την ως τώρα άγνωστή μας oλλανδή συγγραφέα Λοτ Φέικεμανς (Lot Vekemans) θα μας συστήσει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μέσα από το έργο της «Δηλητήριο», που θα ανέβει αμέσως μετά το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη. Με σπουδές στη θεατρική γραφή αλλά και στην κοινωνική γεωγραφία, η 52χρονη δημιουργός ξεκίνησε να γράφει θεατρικά πρώτα για παιδιά και μετά για ενηλίκους, τα οποία και έχουν παρουσιαστεί στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Ασία. Στην Ελλάδα το «Δηλητήριο» είναι το πρώτο έργο της που ανεβαίνει.

Γραμμένο το 2009, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ενας άνδρας και μια γυναίκα μοιράζονται μια σχέση, έναν χωρισμό και μια απώλεια. Αυτός και αυτή, δύο ήρωες χωρίς μικρά ονόματα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ξανά μαζί τη ζωή. Και ας τους βαραίνουν το παρελθόν και τα απρόοπτα της ζωής. Οι δυο τους προσπαθούν να διαχειριστούν τη δυστυχία και να κοιτάξουν μπροστά. Δύσκολο, εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

«Εννέα χρόνια μετά τον χωρισμό τους», λέει ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος, «αυτοί οι δύο άνθρωποι ξανασυναντιούνται για να διαχειριστούν ό,τι τους χωρίζει και όσα τους πονάνε. Προσπαθούν να λύσουν το κοινό παρελθόν. Το «Δηλητήριο» είναι ένα έργο για τη ζωή, για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τον θάνατο και τη ζωή, για το πώς μπορούμε να αποδεχτούμε την αλλαγή. Μιλάει για πράγματα που δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει κανείς. Θέμα του δεν είναι η διαχείριση του θανάτου αλλά ο τρόπος συμφιλίωσης με τον εαυτό τους».

Γοητευμένος από το ρεαλιστικό και συνάμα ποιητικό κείμενο της ολλανδής συγγραφέως, ο σκηνοθέτης παρατηρεί ότι η γραφή της παραπέμπει σε εκείνη του Τόμας Μπέρνχαρντ. «Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που μιλώντας για πένθος αποφεύγει πλήρως το μελόδραμα, δεν πέφτει μέσα σε αυτό και κρατά μια απόσταση από τα συμβάντα. Σαν λεπτός χειρουργός χειρίζεται το θέμα, και καταφέρνει να σε αγγίξει και να σου δημιουργήσει συγκίνηση, να σε γαληνέψει». Ο Γιάννης Μόσχος είχε δει, τυχαία, το έργο στη Γερμανία –παίζεται πολύ και εκεί και στην Αυστρία -, είχε αναζητήσει τη συγγραφέα και έτσι το πήρε στα χέρια του. «Πρόκειται για ένα έργο ημιτονίων και λεπτών αποχρώσεων, μια τρυφερή σονάτα για δύο» προσθέτει.

Κρατώντας τη σκηνική συνθήκη του έργου, χωρίς σαφή αναφορά στον χώρο, η παράσταση ανεβαίνει στο φουαγέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, έναν παραλληλόγραμμο, ψηλό χώρο, με πολλά παράθυρα, βαριές κουρτίνες και μεγαλοπρέπεια, όλα στοιχεία που ταιριάζουν με τον τόπο του έργου.