Η καταδίκη του παιδικού (μαθητικού) πληθυσμού μιας χώρας σε υποσιτισμό, πείνα, διαρκή επισιτιστική ανασφάλεια και κάθε είδους κρατική, προνοιακή αμεριμνησία, οδηγεί ένα έθνος με μαθηματικήν ακρίβεια σε αυτοκτονία. Για τον απλούστατο λόγο, ότι από τους νέους βλαστούς μιας κοινωνίας ανακυκλώνεται και αναγεννάται η ζωή, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη μας.
Κάποιες από τις σημερινέςαντιρρησιακές ομάδες, με αναγκαστική εμπροσθοφυλακή το κυβερνών πρωτόγνωρο αριστεροφανές-ακροδεξιό μόρφωμα, αντιπαρέρχεται ανευθύνως αυτή την αλήθεια και αρκείται στην προβολή της εξαγνιστικής και λαοπλάνας ετικέτας των «ηθικών πλεονεκτημάτων της Αριστεράς». Μιας ετικέτας-άλλοθι, για την επικάλυψη μάλλον ανήθικων μειονεκτημάτων.
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά τ’ αποτελέσματα αυτής της αμεριμνησίας, για τα εκατομμύρια των παιδιών, που από ασιτία αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα, στη σωματική και ψυχική υγεία τους, στη μαθησιακή τους ικανότητα και γενικότερα στη νοητική τους ανάπτυξη. Και όχι μόνον σιωπά, αλλά και εξαγγέλλει για ένα απροσδιόριστο μέλλον… «αντίμετρα» μετατροπής μιας κόλασης, σε παράδεισο όπως:
– «Δεκάδες και εκατοντάδες παιδικούς σταθμούς» σε τρόπον ώστε «κανένα νέο ζευγάρι να μη χρειάζεται να πληρώνει παιδικούς σταθμούς για τέκνα άνω των τριών ετών»
– «Επιδόματα ενοικίων για νέους»
– «Επιδόματα για το πρώτο και δεύτερο τέκνο». (Αποσπάσματα από την ομιλία του στο Συνέδριο Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ).
Προς το παρόν όμως, ο νεοσύλλεκτος στο πολιτικό προσκήνιο πρωθυπουργός αφήνει (λέτε από άγνοια;) ασχολίαστη την με αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία:
– Μόνον στο νομό Αττικής πεινούν τα 60% των μαθητών παιδικής ηλικίας.
– Στις απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές της Ελλάδας πεινούν το 46% των παιδιών. Στις ίδιες περιοχές και στο 87% των νοικοκυριών ο ένας γονιός δεν έχει εισόδημα. (Στοιχεία του Ινστιτούτου «Πρόληψις»). Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, στο διάστημα 2014-2015 ο μέσος δείκτης επισιτιστικής ανασφάλειας μειώθηκε κατά 22% και κατά 33% το ποσοστό των οικογενειών που αντιμετώπιζαν πείνα. Και αυτά καλύπτονται κατά το πλείστον από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
– Στις περιφερειακές ενότητες Ροδόπης, Ξάνθης και Ημαθίας έγιναν 176 αιτήσεις για ένταξη στο επισιτιστικό πρόγραμμα παιδιών σχολικής ηλικίας που αντιστοιχούν σε 15.451 μαθητές. (Στοιχεία του Ινστιτούτου «Πρόληψις». Χρηματοδότες του προγράμματος αυτού φέρονται και ξένοι φορείς όπως το Λιχτενστάιν, η Νορβηγία και η Ισλανδία. Μέγας δωρητής του Προγράμματος ΔΙΑΤΡΟΦΗ το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», που έχει διαθέσει από το 2012, 11 εκατομμύρια γεύματα σε 450 σχολεία και 75.000 μαθητές σε όλη την Ελλάδα).
Σε πανελλαδική κλίμακα το επισιτιστικό πρόβλημα βεβαιώνεται και με τα ακόλουθα ατοιχεία:
– Το 53% των Ελλήνων υποφέρει από επισιτιστική ανασφάλεια.
– Το 21% από πείνα.
– Στο 63% ο ένας στους δύο συζύγους δεν έχει πηγή εισοδήματος.
– Το 55,2% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
– Το 67,7% ζει κάτω από το όριο ευλόγων δαπανών διαβίωσης.
Και κλείνει το σημερινό μου σημείωμα με τα ερωτήματα:
– Αρκούν οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες προς το εκλογικώς ευάλωτο τμήμα μιας κομματικής νεολαίας, για «εκατοντάδες παιδικούς σταθμούς, επιδόματα ενοικίων και πρώτου και δεύτερου τέκνου, ή δωρεάν ίντερνετ σε φοιτητές» όταν περιφρονείται το primumvivereetdeindephilosophari (Πρώτα να επιβιώνουμε και μετά να φιλοσοφούμε);
– Γιατί, στη σημερινή κυβερνητική διετία, το μέγιστο τμήμα των διατροφικών χορηγιών έγινε από ιδιωτικούς ή κρατικούς φορείς του εξωτερικού ή και από ελληνικούς πολιτιστικούς ή εκκλησιαστικούς φορείς και άλλες οργανώσεις όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού»;
– Γιατί, στο ίδιο αυτό διάστημα, προσλήφθηκαν παρανόμως 27.000 αδρανείς και αργόμισθοι στο Ελληνικό Δημόσιο και υπερδιπλασιάσθηκαν οι μετακλητοί υπάλληλοι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που έχει καταντήσει Άσυλο Υψηλόμισθων Αργομίσθων;
– Γιατί να μη διατεθούν τα δισεκατομμύρια των € που διασπαθίζονται για τους κομματικούς κηφήνες, για την αντιμετώπιση της πείνας, της ανέχειας και της φτώχειας εκατομμυρίων Ελλήνων;
Ο καταληκτικός λόγος, σ’ αυτό το άρθρο, ανήκει στον ανεπανάληπτο ποιητή των ελπίδων των πόθων και καϋμών τον Νίκο Γκάτσο με το ποίημά του «Μάνα μου Ελλάς» από το οποίο και άντλησα τον τίτλο του σημερινού κειμένου μου. Ευχαριστίες οφείλονται προς τον Σταύρο Ξαρχάκο, που απογείωσε, με το συναρπαστικό του πεντάγραμμο και την ενορχήστρωση, την ποίηση του Γκάτσου.
