Το ερώτημά μου προς τον Νίκο Μουζέλη είναι με ποιά Κεντροαριστερά οφείλει να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Του Θεοδωράκη (που δεν είναι); Της Διαμαντοπούλου και του Ραγκούση (που ήταν); Ή της Φώφης (που γίνεται, εάν ο Βενιζέλος επιτρέψει);
Και αντίστοιχα, με ποιόν ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τα βρει η Κεντροαριστερά;
Είναι σίγουρος ο ομότιμος καθηγητής της Κοινωνιολογία στο LSE, πως αν κατεδαφιστεί το τείχος που τους χωρίζει, δεν θα μπουν αμέσως ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα ιδεών, ιδιοσυγκρασιών, εδρών και φιλοδοξιών;
Εγώ ωστόσο ένα συγκράτησα από την πολιτική παρέμβασή του στα «Νέα του Σαββάτου»: ο Μουζέλης αντιλαμβάνεται τον αναπόφευκτο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και μετεκλογικά, όπως άλλωστε και μετεκλογικά θα αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο του Μουζέλη: να είναι ΣΥΡΙΖΑ κανείς, χωρίς να είναι. (Όπως ακριβως η Φώφη, με πέντε υπουργεία στην Κυβέρνηση του Τσίπρα, αντί τα τρία του Κυριάκου.)
Για να δω λοιπόν αν θα «κουρντίσει» και τον Μουζέλη ο Πρετεντέρης, συγκαταλέγοντάς τον, μαζί με τον Πολύδωρα, εμένα και την Σαμίου, στους «μόνους» που απόμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ – εκτός μερικών ακόμη ομότιμων, όπως, υποθέτω, ο Νικολακόπουλος, ο Λιάκος και ο Τσουκαλάς.
Όμως με τον Πρετεντέρη, συμβαίνει ό,τι και με τον Σαίξπηρ: κάθε του σελίδα, είτε γράφτηκε σήμερα είτε προχθές, δεν έχει ημερομηνία λήξης, παρά το ότι όσα γράφονται στην εφημερίδα, έχουν πεθάνει αύριο.
