Μπορεί η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ.Τσίπρας να έκαναν στην Μάλτα ένα πρώτο βήμα προς την αποδοχή ενός επώδυνου συμβιβασμού, αλλά ο δρόμος μέχρι την τελική συμφωνία δεν θα είναι στρωμένος με άνθη. Πέρα από τις εσωκομματικές αντιδράσεις που για πρώτη φορά πήραν τη μορφή μιας συγκροτημένης και συγκεκριμένης διαφωνίας με τους χειρισμούς της κυβέρνησης, υπάρχουν αρκετά ανοικτά θέματα που η διευκρίνηση τους δεν είναι απλή υπόθεση.
Το πιο σημαντικό θέμα είναι φυσικά ποιοι θα πληρώσουν και πόσο το λογαριασμό των 3,6 δις ευρώ. Είναι άγνωστο επίσης για πόσο καιρό θα είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε υψηλά πλεονάσματα, ενώ το σκηνικό επίσης στο θέμα του χρέους δεν φαίνεται να εξελίσσεται με τους καλύτερους οιωνούς. Το Βερολίνο, ακόμα και ο κ.Σούλτς στον οποίο επενδύει πολλά ο κ.Τσίπρας, δείχνει να επιμένει στη γνωστή και απαραβίαστη γραμμή. Να δούμε πρώτα πώς προχωρούν και υλοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις και μετά βλέπουμε.
Η σύνοδος του ΔΝΤ θα είναι καθοριστική ως προς τη διαμόρφωση μιας κοινής γραμμής των δανειστών μας. Που κατά πάσα πιθανότητα θα διαμορφωθεί, ως συνήθως ερήμην μας. Η γραμμή των καθυστερήσεων και της πολιτικής διαπραγμάτευσης που ακολούθησε μέχρι τώρα ο κ.Τσίπρας, ελάχιστα απέδωσε. Μπορεί μπροστά στο κομματικό του ακροατήριο να υποστηρίζει ότι χωρίς τα μέτρα για το χρέος, δεν θα εφαρμόσει και το πακέτο για το οποίο δεσμεύτηκε, αλλά η πραγματικότητα μέχρι τώρα άλλα δείχνει.
Τα αντίμετρα που εξασφάλισε και τα οποία είναι άγνωστο πότε και αν θα εφαρμοστούν, είναι ένα ελάχιστο φύλλο συκής, που δεν πείθουν μια καθημαγμένη κοινωνία που βλέπει συνεχώς να επωμίζεται νέα βάρη,ενώ η αβεβαιότητα να παραμένει. Παράλληλα με τις διχαστικές επιθέσεις και τη συνήθη τακτική των επιθέσεων και των κατηγοριών κατά της αντιπολίτευσης που ακολουθεί ο πρωθυπουργός, το μόνο που πετυχαίνει είναι να επιβαρύνει το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, υπονομεύοντας την έξοδο της χώρας από το τούνελ της κρίσης και της αστάθειας.
Ο κ.Τσίπρας και οι υπουργοί του οφείλουν να γνωρίζουν, καταγράφεται άλλωστε μεγαλοπρεπώς σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ότι η κοινωνία πλησιάζει το έσχατο όριο αντοχών της. Τα λαϊκίστικά παιγνίδια και οι μικροκομματικές ίντριγκες ελάχιστα την απασχολούν. Το μόνο που ενδιαφέρει τους χειμαζόμενους πολίτες, είναι να ξεφύγουν επιτέλους από την καθημερινή αβεβαιότητα. Ας αποφασίσουν λοιπόν αν αντέχουν και αν μπορούν να επωμιστούν τις ευθύνες τους.
ΤΟ ΒΗΜΑ
