Νίκος Καρακαλπάκης: «Αν δεν δημιουργούσα,δεν θα υπήρχα»

Ο Νίκος Καρακαλπάκης, απόφοιτος του τμήματος μουσικών σπουδών (Μουσικολογίας) του Πανεπιστημίου Αθηνών, απόφοιτος σύγχρονου τραγουδιού στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, πιανίστας και αναπληρωτής καθηγητής Μουσικής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση από το 2007, κυκλοφόρησε προσφάτως το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Ο,τι μας ανήκει».

Οι παλαιότεροι θα τον θυμούνται ενδεχομένως από τη συμμετοχή του στο συγκρότημα Graviton και στον ομώνυμο δίσκο (CD) τους. Κάπου εκεί μπήκε το νερό στο αυλάκι, ακολούθησαν συνεργασίες με τους συνθέτες Πηγή Λυκούδη, Γιάννη Σπανό, Γιώργο Χατζηνάσιο, Σταμάτη Σπανουδάκη, για να φθάσουμε στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Οκτώ τραγούδια αποτελούν το υλικό αυτού του δίσκου με τις υπογραφές νέων και παλαιότερων δημιουργών. Το άλμπουμ συμπληρώνει ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο «Το τριαντάφυλλο» σε μελοποίηση της Πηγής Λυκούδη και δύο διασκευές στο «Καληνύχτα» του Γιάννη Σπανού και της Λίνας Νικολακοπούλου και στη «Λιλήθ» της Νένας Βενετσάνου.

Τι μας ανήκει και τι δεν μας ανήκει;

«Θα σας απαντήσω δανειζόμενος έναν στίχο από το τραγούδι «Ο,τι μας ανήκει» σε μουσική και στίχους της Αρετής Κοκκίνου: «Ασπρο λουλουδάκι στα ριζά του κάστρου άνθισε, μια ρωγμή στην πέτρα μόνο μας ανήκει». Στη ρωγμή αυτή το απόσταγμα των στιγμών απ’ όσα ζούμε γεννά ένα λουλούδι που μέσα στη μοναδική και μοναχική ομορφιά του, ο χρόνος –κάποια στιγμή –θα το σβήσει για πάντα».

Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή να ασχοληθείτε με τη μουσική και το τραγούδι;

«Αρχικά η μητέρα μου. Εχοντας το ραδιόφωνο να παίζει όλη μέρα στο σπίτι, τραγουδούσε εκείνη –ερασιτέχνις υψίφωνος -, μάθαινα κι εγώ κοντά της. Οι κασέτες ήταν το πρώτο μου παιχνίδι. Στην εφηβεία ήξερα απ’ έξω πάρα πολλά τραγούδια. Σιγά-σιγά ωριμάζοντας ένιωσα πως το τραγούδι είναι το επικοινωνιακό μου μέσο σε πολλά επίπεδα. Ζω ένα soundtrack!».

Ποιος ή τι σας έδωσε κουράγιο να συνεχίσετε όταν ενδεχομένως κάποια στιγμή είχατε διλήμματα;

«Το μεγαλύτερο δίλημμα στην πορεία μου ήταν αν έπρεπε να ρισκάρω την παραγωγή αυτού του δίσκου. Οι δυσκολίες όχι μόνο οικονομικές αφού εγώ χρηματοδότησα όλη την παραγωγή αλλά και πρακτικές αφού δύσκολα παίζονται τραγούδια νέων καλλιτεχνών στα ραδιόφωνα, ειδικά στο είδος που υπηρετώ. Κουράγιο παίρνω κυρίως από την ίδια μου τη δημιουργία. Πρόσφατα ο Μάνος Ελευθερίου που μου έκανε την τιμή να παρουσιάσουμε ραδιοφωνικά αυτή τη δουλειά αποκάλεσε σοφά τη γενιά μου «καταραμένη». Κουβαλώντας στην πλάτη μου το βάρος των ευθυνών προηγούμενων γενιών, αν δεν δημιουργούσα από την ψυχή μου μέσα σε αυτή τη σημερινή κατάσταση δεν θα είχε νόημα η ύπαρξή μου».

Ως εκπαιδευτικός πώς βλέπετε τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

«Εχω την αίσθηση ότι δυστυχώς υπάρχει έλλειψη σεβασμού πρώτα από το ίδιο το κράτος απέναντι στον κλάδο μας. Και επειδή είμαστε μια αλυσίδα, αυτό υπόκειται και σε άλλα επίπεδα. Φοβάμαι πως οι μουσικοί σιγά-σιγά θα βγούμε από το σχολείο εφόσον τα κριτήρια δεν είναι εκπαιδευτικά αλλά οικονομικά. Το μάθημα της Μουσικής είναι το ίδιο σημαντικό με το μάθημα της Ελληνικής Γλώσσας. Είναι νίκη για μένα να είμαι η αιτία που τα παιδιά ενός σχολείου τραγουδούν τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου και τόσους άλλους σημαντικούς δημιουργούς όταν μπαίνοντας στο σπίτι τους η τηλεόραση παίζει κατά κόρον το τελευταίο hit ενός διασκεδαστή της μιας σεζόν».

Τα επόμενά σας σχέδια;

«Είμαι στη διαδικασία στησίματος ενός προγράμματος βασισμένου στα τραγούδια του δίσκου, που θέλω να το παρουσιάσω σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο».

Και, τέλος, τι θα θέλατε να πάρουν οι ακροατές από το άλμπουμ σας;

«Την αλήθεια μου. Επειδή συνηθίζει ο κόσμος να μου λέει πως τον ταξιδεύω με τη φωνή μου, χρειάζομαι κι εγώ συνοδοιπόρους στη διαδρομή αυτή. Οσο εξελίσσομαι τόσο νιώθω πως έχω να δώσω ακόμη περισσότερα ως ερμηνευτής. Και είναι ίσως και η στιγμή που καλλιτεχνικά πια έχω την ανάγκη να ακουμπήσω στην πλώρη και να νιώσω τη χαρά αυτού του ταξιδιού, χωρίς έννοιες, μόνο με το συναίσθημα».