Εχθροί του λαού

Κάθε πυροτέχνημα του προέδρου Τραμπ εναντίον του Τύπου προκαλεί μια… πραγματολογική αναστάτωση. Λόγου χάριν, τι εννοεί ο πρόεδρος κατηγορώντας τον Τύπο ότι είναι «εχθρός του λαού»; Οι παρεμβάσεις που ακολούθησαν στον μήνα που πέρασε μετά το πυροτέχνημα του Τραμπ είχαν μιαν απίθανη ποικιλία. Πριν απ’ όλα παρενέβησαν οι βιογράφοι όλων των δικτατόρων του 20ού αιώνα: του Χρουστσόφ, του Μάο, του Πολ Ποτ. Παρενέβησαν οι ειδικοί στις Ρωσικές Σπουδές και στις Σπουδές Ανατολικής Ευρώπης. Παρενέβησαν θεατρολόγοι και ειδικοί στον Ιψεν.

Παρενέβησαν ιστορικοί της Γαλλικής Επανάστασης και των Ιακωβίνων. Παρενέβη και η Νίνα Χρούστσεβα, δισέγγονη του Χρουστσόφ, που είναι καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων στο New School της Νέας Υόρκης, ένα πολύ φιλελεύθερο πανεπιστήμιο Κοινωνικών Επιστημών. Η Χρούστσεβα δήλωσε στους «Times» ότι είναι σοκαρισμένη που άκουσε αυτή τη φράση σε ένα πλαίσιο μη σοβιετικό, μη σταλινικό. Φυσικά ο Τραμπ είναι σίγουρο ότι δεν έχει διαβάσει Λένιν. Δεν έχει διαβάσει ούτε Ιψεν. Και είναι αμφίβολο τι ξέρει από Ιακωβίνους.

Πάντως ο Τραμπ και η πολιτική του έχουν… βοηθήσει τον Τύπο, κυρίως τον Τύπο που ο πρόεδρος θεωρεί «εχθρό του λαού». Ο κύριος «εχθρός του λαού» είναι η εφημερίδα «The New York Times», που στη μετά Τραμπ εποχή (εποχή του post-truth και του persuasion) έχει δει να ανεβαίνει ο αριθμός των συνδρομητών της κατακόρυφα, γεγονός που έχει οδηγήσει τους επικεφαλής να δηλώσουν ότι το νέο επιχειρηματικό μοντέλο των «Times» φαίνεται να είναι συνδρομητικό. Δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της εφημερίδας (έντυπης και ηλεκτρονικής) θα προέρχεται από τους αναγνώστες της.

Η πολιτική Τραμπ έχει όμως «βοηθήσει» και έναν Τύπο, στη Νέα Υόρκη πάντα, που μάλλον δεν θα υπήρχε άλλες εποχές. Είναι το τριμηνιαίο περιοδικό «Jacobin», αριστερό, που έχει κιόλας 25.000 συνδρομητές και 1 εκατομμύριο αναγνώστες στην ιντερνετική του έκδοση. Είναι ακόμη το διμηνιαίο περιοδικό για την πολιτική και τον πολιτισμό «Current Affairs», πολύ χαρούμενο και τολμηρό σχεδιαστικά. Βρίσκεται κι αυτό στον αριστερό χώρο και αυτοπαρουσιάζεται σαν ένα «New Yorker» ή «Vanity Fair», που το έχουν καταλάβει ο Κρίστοφερ Χίτσενς, αν ζούσε, με κάποια ομάδα αναρχικών (αν υπάρχουν).