Η απαράδεκτη δυστοκία, στην ανασυγκρότηση του χώρου των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, ανοίγει χωρίς αμφιβολία το δρόμο για την κατάληψη αυτού του χώρου, για δεύτερη και απείρως πιο ολέθρια φορά, από την πρώτη, στον ΣΥΡΙΖΑ, στις επόμενες εκλογές.
Το απευκταίο μιας παρόμοιας εξέλιξης ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει οι διάσπαρτες δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, ή ματαίως χρονοτριβούν, στη διεκδίκηση των πρωτείων, για την αρχηγία σ’ αυτόν το χώρο. Και στη μία και στην δεύτερη περίπτωση, θα διαπιστωνόταν έλλειψη σοβαρότητας, αλλά και ευθύνης των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου, για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας, που έχει τρωθεί αθεράπευτα κατά τη διάρκεια τόσο της αντιπολιτευτικής όσο και της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ότι η ΝΔ, υπό την αρχηγία του Κυριάκου Μητσοτάκη κερδίζει καθημερινά πόντους στις δημοσκοπήσεις και μάλιστα στη διεκδίκηση της επόμενης κυβέρνησης, αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργεί πλέγματα μειονεξίας στο κεντροσοσιαλιστικό μέτωπο, ώστε να θεωρεί παρακατιανό, υποδεέστερο το χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτός ακριβώς ο χώρος δεν νοείται να εκχωρηθεί είτε από αδιαφορία, είτε από μοιρολατρεία των σοσιαλδημοκρατών στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς την παραμικρότερη κινδυνολογική πρόβλεψη, η Ελλάδα θα επέστρεφε τότε στην κοινοβουλευτικώς απαράδεκτη περίοδο 2012-2015 με την οχλοκρατική αντιμετώπιση του τότε κυβερνητικού έργου από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Στην ίδια αυτή περίοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργήθηκε και εν μέρει κυριάρχησε ένας εμφυλιοπολεμικός διχασμός με την ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις, που δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε άλλο εκτός από τη φτώχεια και την ανέχεια… Τα βαμπίρ και οι κάθε λογής βρυκόλακες του Εμφυλίου Πολέμου 1944-1949 και του κατοπινού ψυχρού πολέμου 1950-1967 (με εξαίρεση τη δημοκρατική παρένθεση της Ενώσεως Κέντρου 1963-1965), αποκαλούσαν τότε «Γερμανοτσολιάδες» εκείνους, που θυσίασαν το κομματικό τους συμφέρον και παρά τις ιδεοπολιτικές τους διαφορές οδήγησαν την πατρίδα μας στα πρόθυρα της απαλλαγής, από τα δεσμά των δανειοτικών μνημονίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την τακτική των νεοσταλινικών αφορισμών αλλά και της ιστορικά ναυαγισμένης ουτοπίας της «διαρκούς επανάστασης» των Τροτσκιστών, κατόρθωσε ν’ ανατρέψει τη συνεργασία της Ελληνικής Κεντροαριστεράς με την Κεντροδεξιά, που με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγούσε στην έξοδο από τον μνημονιακό Γολγοθά, κατ’ αναλογίαν προς τις πολιτικές συγκλίσεις, που με επιτυχία απήλλαξαν την Ιρλανδία, την Κύπρο και την Πορτογαλία, από τα δεσμά του ασφυχτικού δημοσίου χρέους.
Προφανέστατος στόχος της διαρκούς ναρκοθέτησης των πολιτικών συγκλίσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η κατάληψη με τη γελοία συνδρομή των εθνικιστών των ΑΝΕΛ της εξουσίας, για την εγκαθίδρυση ενός μονολιθικού Μαδουριανού τύπου καθεστώτος, στην καρδιά μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εξ ορισμού απορρίπτει μετά μανίας παρόμοιους αυταρχικούς τριτοκοσμικούς θύλακες, στους κόλπους της. Περισσότερες, άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη Συριζανελική αυτή απόπειρα εκτροπής, από τα ευρωπαϊκά κοινωνικοπολιτικά κεκτημένα, μας δίνει ο συνταγματολόγος Κώστας Μποτόπουλος, στο άρθρο του με τον τίτλο «Μπολιβοριανά» στα «ΝΕΑ» 05.04.2017.
Συμπέρασμα: Καιρός λοιπόν να τερματιστεί ο ιδιότυπος αυτός κεντροαριστερός τουρισμός με τις ιδρυτικές διακηρύξεις, από κάποιες σοβαρές παρέες σοσιαλδημοκρατών, μέχρι και κάποια αυτοσχέδια γκρουπόσκουλα της τελευταίας στιγμής. Κάθε χαμένη ημέρα και ώρα για τη σύμπηξη ισχυρού δημοκρατικού μετώπου της Σοσιαλδημοκρατίας θα είναι εξίσου επιζήμιες, με τα προσχεδιασμένα ναυάγια της αξιολόγησης του χρέους, από τους από καθέδρας ουτοπιστές της κυβερνώσας γιαλαντζί «Αριστεράς», που είτε μας αρέσει, είτε όχι φουσκώνουν με τη ζύμη της χειρότερης τριτοκοσμικής αυταρχικής Δεξιάς…
