Τελικά, φαίνεται, πως «δουλεύουν» κανονικά την Ελληνική Κοινή Γνώμη τόσο ο ηγετικός πυρήνας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όσο και η «αντιπολιτευτική» ομάδα των 53 στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ειδικότερα οι 53 πιθανόν να παίζουν το πιο …σοφό θέατρο για την παραπλάνηση της Κοινής Γνώμης. Ή καλύτερα ας χρησιμοποιήσουμε κάτι από τα τεχνάσματα των ερασιτεχνών ψαράδων. Ενώ δηλαδή οι 153 της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας παραμένουν όχι απλώς αμετακίνητοι, αλλά βιδωμένοι και μάλιστα με ηλεκτροκολλημένα παξιμάδια, στα βουλευτικά τους έδρανα, την ίδια ώρα οι 53 προσπαθούν να «μαλαγρώσουν» παραπλανητικά την Κοινή Γνώμη, με το δόλωμα των ψαράδων στα κοπάδια των κέφαλων.
Το δόλωμα είναι πασίγνωστο: Ενώ οι 153, βρέξει-χιονίσει, ομνύουν στο σύνδρομο της πάση θυσία διατήρησης της βουλευτικής καρέκλας, προκαλώντας την απέχθεια και την οργή της Κοινής Γνώμης, οι 53 ως «από μηχανής θεοί» το παίζουν συνήγοροι του διαβόλου, με δηλώσεις, υπέρ του νεοκομμουνιστικού (Μαδουριανού τύπου) κρατισμού με κατάρες κατά των κρατικοποιήσεων της ΔΕΗ.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας τα πάει περίφημα και με τον αστυφύλαξ της ηγεμονικής καρέκλας και με τον χωροφύλαξ των σπαραξικάρδιων, μυξοπαρθενικών κραυγών διαμαρτυρίας, για το ξεπούλημα κάποιων ΔΕΚΟ στρατηγικής σημασίας.
Όλες όμως αυτές οι κραυγές έχουν ένα και μόνο στόχο: Ν’ αποδείξουν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πρυτανεύει ο «αντίλογος»! Και εν ονόματι του αντιλόγου συγχωρούνται ή οι καθυστερήσεις στην αξιολόγηση του χρέους ή και η ψήφος «μονοκούκι» των 153, σ’ ένα προ των θυρών ολέθριο τέταρτο μνημόνιο!
Αυτή η παραπλανητική τακτική έχει ένα και μοναδικό στόχο: Τη διατήρηση της μπετοναρισμένης ισχνής πλειοψηφίας των 153, που θα δίνει το δικαίωμα στον πρωθυπουργό και την υπουργική κουστωδία του (Σταθάκης, Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος κ.α.) να διασπαθίζουν πολύτιμο χρόνο σε πολυδάπανο πολιτικό τουρισμό μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, με μηδενικά πρακτικά αποτελέσματα. Όσο για τον Γ. Σταθάκη με το …Τζιοκόντιο ή κατ’ άλλους… Σαρδόνιο χαμόγελο τι να υποθέσει κανείς; Αυτός ο κύριος, που ξεχνά να δηλώσει εισοδήματα 2.000 δολαρίων, το μόνο που πετυχαίνει είναι να γυρίζει άπρακτος επί 2 χρόνια από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα, φορτωμένος με το πελώριο «βουργιάλι», το σακίδιο στους ώμους.
Έτσι συμπληρώνονται οσονούπω 2 χρόνια καλπάζουσας πορείας, στον οικονομικό αφανισμό, με χιλιάδες νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις, νέους ανέργους, αμέτρητες ουρές στις Εφορίες με μηδενισμό της ρευστότητας και πορεία προς νέες ανακεφαλοποιήσεις, προς τις Τράπεζες με χρήματα των Ελλήνων βιοπαλαιστών.
Και το χείριστο: Ένα ανηλεές φορομπηχτικό σφυροκόπημα προς τις ισχνές αγελάδες των συνταξιούχων. Προφανώς με ένα και μόνο στόχο: Τη διατήρηση των 27.000 αργομίσθων όχι μόνον σε ανύπαρκτους χώρους εργασίας αλλά και σε πάρεργα των Δήμων της χώρας, γιατί όχι και στις πλησιέστερες προς τους χώρους αυτούς καφετέριες.
Σ’ όλο αυτό το θέατρο της ντροπής είναι άξιο περιέργειας, πώς οι πιστωτές δεν αξιώνουν άμεση απόλυση των μεραρχιών των αργόμισθων κηφήνων, που κυριολεκτικά ρουφάνε σαν σφήκες, το αίμα των συνταξιούχων και από γραφειοκρατική ξεροκεφαλιά, οι πιστωτές στοχοποιούν το εργατοϋπαλληλικό δυναμικό του ιδιωτικού τομέα που δεν απολαύει των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων… Γιατί άραγε η ίδια η Αντιπολίτευση ελάχιστα ή και καθόλου δεν ζητά μια παρόμοια λύση, απολύτως εναρμονισμένη προς το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα;
Η αφετηρία του κακού
Για όσους όμως γνωρίζουν καλύτερα τα εσώψυχα των μπολιασμένων ηγετών με τις ναυαγισμένες παγίδες του αυτοκαταρρεύσαντος «υπαρκτού», μάλλον ανύπαρκτου «σοσιαλισμού», είναι εύκολο να συμπεράνουν ότι όλοι αυτοί οι κύριοι της νεοκομμουνιστικής τυραννίας ακολουθούν την τακτική του … «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού».
Αυτή η τακτική εγκαινιάσθηκε από τον Λένιν και συνίσταται στην αποδοχή εντός των τάξεων των μπολσεβίκων της αντίθετης γνώμης. Οι μενσεβίκοι που απηχούσαν τις θέσεις των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών-ανάμεσα σ’ αυτούς και ο αείμνηστος Πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασσαλίδης-απεκήρυξαν την παγίδα του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Ο Στάλιν παρεχάραξε αυτή την λενινιστική τακτική, απαιτώντας από τους αντιφρονούντες να ψηφίζουν τελικά τη γραμμή του κομματικού ιερατείου, ακόμη και με εξορίες και εκτελέσεις. Έτσι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, απεδείχθη η χειρότερη απάτη του σταλινισμού. Και εύηχη έκφραση αυτού του «συγκεντρωτισμού» κατάντησε συνώνυμη της κατάπνιξης των δημοκρατικών ελευθεριών και σύμβολο της δικτατορίας επί του προλεταριάτου.
Λέτε να υπάρχουν ακόμη και σήμερα ζηλωτές αυτής της αφ’ υψηλού αθλιότητας;
