Ο Μπελογιάννης ζει;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Νίκος Μπελογιάννης που εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου του 1952, σε ηλικία 37 ετών, διά τυφεκισμού στο στρατόπεδο του Γουδή ήταν ένα τραγικό θύμα μιας ακραίας ψυχροπολεμικής περιόδου. Είναι επίσης βέβαιο ότι παρά την παράφρονα πολιτική του «όπλου παρά πόδας» του Ζαχαριάδη, η ελληνική δημοκρατία δεν απειλείτο από τους ηττημένους και αποδεκατισμένους κομμουνιστές, τον παράνομο μηχανισμό και τους ασυρμάτους τους.

Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο και οι συγκατηγορούμενοί του συνελήφθησαν, δικάστηκαν δύο φορές και καταδικάστηκαν άλλες τόσες για το φρόνημά τους. Δεκάδες χιλιάδες ομοϊδεάτες τους, ή απλώς συγγενείς ομοϊδεατών τους, ταλαιπωρήθηκαν κοινωνικά, στερήθηκαν την ελευθερία τους, βασανίστηκαν όχι για τις παράνομες πράξεις αλλά για τα παράνομα πιστεύω τους, τα άγρια μετεμφυλιακά χρόνια. Τότε που οι νικητές έδιναν συγχωροχάρτι και εξουσία σε συνεργάτες των Γερμανών αλλά εξόριζαν και φυλάκιζαν όσους κομμουνιστές ή συνοδοιπόρους δεν υπέγραφαν εξευτελιστικές δηλώσεις μετανοίας.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας φλογερός ιδεολόγος που θυσιάστηκε για τα πιστεύω του. Ενας μάρτυρας του ΚΚΕ που συγκίνησε με το πάθος της απολογίας του την παγκόσμια κοινή γνώμη, πολιτικές και καλλιτεχνικές ελίτ της εποχής. Ο Πικάσο τον ζωγράφισε, ακόμη και ο στρατηγός Ντε Γκολ ζήτησε να μη θανατωθεί.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επίσης ότι υπήρξε θύμα και του σταλινικού κόμματος το οποίο υπηρέτησε ανιδιοτελώς και για το οποίο θυσιάστηκε. Οταν ο σύντροφος και φίλος του Νίκος Πλουμπίδης με μια μεγαλειώδη κίνηση παίρνει με επιστολή του προς την κυβέρνηση όλη την ευθύνη για τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και ζητά την αθώωσή του προσφέροντας τον εαυτό του στη θέση του, ο Ζαχαριάδης βγάζει πλαστή την επιστολή και τον Πλουμπίδη πράκτορα. Χρόνια μετά, η σύντροφος του Μπελογιάννη και μητέρα του γιου του Ελλη Παππά θα καταγγείλει «(…) ο Ζαχαριάδης ήθελε τότε έναν ήρωα και έναν χαφιέ και τους έφτιαξε (…)».

Ο Νίκος Μπελογιάννης ξέρουμε τώρα ότι έχασε τη ζωή του άδικα από ένα βάρβαρο καθεστώς και μάταια επέλεξε λάθος τρόπο να αλλάξει τον κόσμο. Αν ζούσε θα μάτωνε η καρδιά του για τα χιλιάδες θύματα του Στάλιν, τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τα βάσανα που φόρτωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους ο υπαρκτός σοσιαλισμός στο όνομα των πιο αγνών ιδανικών. Αν ζούσε θα έχανε, στα 75 του χρόνια, το έδαφος κάτω από τα πόδια του, όταν η κόκκινη αυτοκρατορία κατέρρευσε χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά.

Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας από τους Αγίους του κομμουνιστικού δόγματος. Στη σύντομη ζωή του αγωνίστηκε για να εγκατασταθεί στην Ελλάδα δικτατορία του προλεταριάτου. Φαντάζομαι ότι η ελληνική Πολιτεία δεν έφτιαξε στην Αμαλιάδα προτομή και μουσείο για να τιμήσει αυτήν του την πλευρά αλλά για να εισφέρει στη συλλογική συνείδηση μια «συγγνώμη» για την αγριότητα που επέδειξε εκείνη την εποχή. Ο Μπελογιάννης δεν είναι εθνικός ήρωας αλλά μπορεί να γίνει σύμβολο εθνικό συμφιλίωσης και αλληλοκατανόησης. Εχουμε πληρώσει ακριβά τα πάθη, το μίσος, τον διχασμό νικητές και ηττημένοι.