Το αποτύπωμα της χυδαιότητας

Γράφτηκε πως ήταν μια νοσταλγική εκπομπή το «Στην υγειά μας ρε παιδιά» της περασμένης εβδομάδας, με καλεσμένους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (και του θεάτρου βεβαίως-βεβαίως), ανάμεσά τους τούς Κώστα Βουτσά, Κατερίνα Χέλμη, Γιώργο Κωνσταντίνου, Ζωζώ Σαλπουντζάκη, Ελένη Ανουσάκη, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Μέλπω Ζαρόκωστα, Μιράντα Κουνελάκη, Κλεό Σκουλούδη, Ολγα Πολίτου, Γιάννη Βογιατζή, Γιάννη Μαλούχο, Δημήτρη Καλλιβωκά…

Εγώ θα έλεγα πως ήταν κυρίως μια εκπομπή που μας θύμισε εποχές που οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί, είχαν τρόπους. Ετσι απλά. Γιατί έτσι απλά, χωρίς πόζες και χωρίς σταριλίκια, μιλώντας για τις καριέρες τους και για τους συναδέλφους τους, οι καλεσμένοι του Σπύρου Παπαδόπουλου έδωσαν μαθήματα ευγένειας, τρυφερότητας και (ναι) καλοσύνης.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω εγώ για την ποιότητα ανθρώπων όπως ο Βουτσάς, ο Κωνσταντίνου, η (τόσο συγκινημένη) Χέλμη, η Κουνελάκη ή η Πολίτου (στην πραγματικότητα θα ήθελα να τους αναφέρω ξανά όλους, να μην παραλείψω κανέναν), όμως, επειδή αυτή τη φορά η εμφάνισή τους πραγματοποιήθηκε μία ημέρα μετά το δεύτερο live του «Star Academy», δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση του τότε star system με το τωρινό. Στην εκπομπή του Alpha η Μαρία Ιωαννίδου αναφέρθηκε με χιούμορ στην περίφημη τσίχλα που την έβαζαν να μασήσει στις ταινίες, απαραίτητο αξεσουάρ κάθε φορά που ερμήνευε τη χαζή. Στο σόου του «E» o Νίκος Καρβέλας έβγαλε την τσίχλα του και την πέταξε σε μια παίκτρια, κορυφώνοντας με αυτή την άκομψη κίνηση το ρεσιτάλ αγένειας που είχε ξεκινήσει από το πρώτο live.

Η στιγμιαία αντίδραση του Πέτρου Κωστόπουλου και η δήλωση στη συνέχεια της Κατερίνας Γκαγκάκη –μια γενναία δήλωση, καθώς λέγοντας «ντράπηκα που δεν σηκώθηκα να φύγω» στράφηκε κατά της εκπομπής όπου εργάζεται –δεν ήταν αρκετές για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Ηταν όμως εξοργιστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται καλλιτέχνης (μεγάλη κουβέντα, ας μην την ανοίξουμε) και που έχει τόσο μεγάλη ιδέα για το ταλέντο του και την προσφορά του να συμπεριφέρεται έτσι δημοσίως. Οπως ήταν συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους με τα ταλέντα του Βουτσά και του Κωνσταντίνου να μιλάνε με τόση ταπεινότητα για τη δική τους προσφορά και τη δική τους πορεία. Τεράστια η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.

Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν λίγο προτού προβληθεί το τρίτο live του «Star Academy», οπότε δεν ξέρω αν ο Καρβέλας βγήκε και προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ή ζήτησε συγγνώμη για την απερίγραπτη αγένειά του, ό,τι και να κάνει όμως το αποτύπωμα της χυδαιότητας έχει κολλήσει σαν μασημένη τσίχλα πάνω στις οθόνες μας.

Βεβαίως, δεν ήταν απαραίτητη αυτή η παρεκτροπή για να επιβεβαιώσουμε πως ο τίτλος «Ακαδημία Τραγουδιού» είναι η επίφαση κάτω από την οποία κρύβεται η χωματερή που τα τελευταία χρόνια αποκαλούμε ελληνικό τραγούδι (τις εξαιρέσεις τις γνωρίζουμε), αυτό το καταλάβαμε αμέσως βλέποντας πώς (δεν) κάνουν μάθημα οι… καθηγητές του ριάλιτι και τι θεωρούν μουσική και τέχνη οι μαθητές τους –την πασαρέλα.

Βρε, πώς αλλάξαν οι καιροί! Κάποτε, την περίοδο που μαθητής Λυκείου ανακάλυπτα τους μεγάλους διεθνείς σκηνοθέτες, θεωρούσα την τσίχλα της Μαρίας Ιωαννίδου δείγμα της παρακμής του ελληνικού κινηματογράφου. Σήμερα, από το να μου φτύνουν τις τσίχλες τους στα μούτρα οι Καρβέλες, προτιμώ να βλέπω με τις ώρες τη Μαρία Ιωαννίδου να μασάει τη δική της. Εχω εκτιμήσει τόσο πολύ τον τρόπο που το έκανε!