«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». Στη θυμοσοφική αυτή φράση επικεντρώνεται ένα σημαντικό τμήμα από την πρόσφατη συνέντευξη του Κώστα Σημίτη στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ.
Ο πρώην πρωθυπουργός, αφού στηλίτευσε το Τσιπραϊκό «στρίβειν δια των Εξεταστικών Επιτροπών» κατέληξε λέγοντας: «Δεν είδα εγώ να υπάρχει διαφάνεια, σχετικά με τις προσλήψεις στο Δημόσιο, οι οποίες είναι χιλιάδες και γίνονται χωρίς ΑΣΕΠ. Δεν είδα να υπάρχει διαφάνεια στο θέμα της Τραπέζης Αττικής. Δεν είδα να υπάρχει απαραίτητη διαφάνεια σε σχέση με τις αγορές εξοπλισμών».
Η επιγραμματική αυτή απάντηση, στον διαρκή «Μπαμπούλα» των Συριζανελικών Εξεταστικών Επιτροπών, θα ώφειλε να είναι η μόνιμη επωδός στις θρασύδειλες απειλές ενός νεοσύλλεκτου πρωθυπουργού στον ελληνικό πολιτικό στίβο. Και το γιατί ο Αλέξης Τσίπρας στον επίλογο της θλιβερής ψευδοαριστερής παρένθεσης επιλέγει τις αλά Ερντογκάν απειλές, είναι προφανές: Η δημοτικότητά του καθημερινώς κατρακυλά, από τη λαϊκή αποδοκιμασία.
Με το «όπλο» όμως των απειλών αποκαλύπτεται ο πανικός του επιτιθεμένου. Και μετά τον πανικό φτάνει κανείς στο τέρμα της πολιτικής του διαδρομής. Άπειρα τα παραδείγματα αυτού του περιφρονητικού τέλους, κυρίως στο χώρο μιας επιπόλαιας κατά δήλωσιν «Αριστεράς». Με κορυφαίο το χρονικό του καταποντισμού του ιστορικού γενήτορος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του Κωνσταντοπούλειου «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» (ΣΥΝ) του 1993. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος με αμείωτη Ιαβερική διωκτική διάθεση πρωτοστάτησε στην απόπειρα διασυρμού ενός Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως αυτή η απόπειρα διαπόμπευσης μιας από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες του ελληνικού Μεταπολέμου γύρισε ως ανελέητο μπούμπερανγκ, ως αυτεπίστροφη βολή στους συκοφάντες του αριστερο-δεξιού «ματωμένου γάμου».
Ο ΣΥΝ αποκλείσθηκε με το ταπεινωτικό ποσοστό του 2,93% από το ελληνικό κοινοβούλιο στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, ενώ η υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κυβέρνηση της ΝΔ είχε ήδη ανατραπεί από τις οριακές ψήφους τριών βουλευτών της, κατά τη διάρκεια του σκανδάλου της ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν φρονιμότερο κάπου-κάπου ν’ αναδιφεί την πολιτική ιστορία αυτού του τόπου. Και εν προκειμένω το Σωκρατικό «Ου δει ανταδικείν αδικούμενον», όπως το θεμελίωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993, όταν αποφάσισε τον τερματισμό των ποινικών διώξεων χάριν της εθνικής συμφιλιώσεως. Και η πράξη του αυτή τον κατέταξε στο χώρο των ηγετών με το πιο συγκλονιστικό τέρμα στην πολυτάραχη και γεμάτη από συγκινήσεις και δόξες ζωή του, στα 1996…
Λίγη επομένως σύνεση δεν θα ήταν επιζήμια για τον νεοσύλλεκτο σημερινό πρωθυπουργό…
