Οι ατέλειωτες ουρές και η αναμονή ωρών για ένα πακέτο τρόφιμα σε άπορους πολίτες, όπως αυτές των τελευταίων ημερών στη Θεσσαλονίκη, αποκαλύπτουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο την τραγική κατάσταση, που βιώνουν χιλιάδες οικογένειες σήμερα στην Ελλάδα.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται πια σε απολύτως οριακή κατάσταση, αδυνατώντας να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για τη διαβίωση του. Την ώρα που υπουργοί παριστάνουν τους αντιστασιακούς και ο πρωθυπουργός ασχολείται με το αριστερόμετρο για να διαχειριστεί τις εσωκομματικές του ισορροπίες, η κοινωνία βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην ανέχεια και στη φτώχεια.
Τα στοιχεία που ανακοίνωσε χθες η Unicef για την παιδική φτώχεια παραπέμπουν, δυστυχώς, σε τριτοκοσμική χώρα. Ένα στα δύο παιδιά στερείται βασικά αγαθά, όπως καλή διατροφή και θέρμανση, καθώς η οικογένεια του αδυνατεί να τα ικανοποιήσει.
Η Ελλάδα, με μεγάλη διαφορά, είναι η χώρα όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν την υψηλότερη υλική αποστέρηση μεταξύ των 14 παλαιοτέρων χωρών-μελών της ΕΕ, σύμφωνα με την έρευνα, με ποσοστό διπλάσιο από την επόμενη χώρα με προβλήματα.
Οι τραγικές αυτές επιπτώσεις, σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οφείλονται σε συντριπτικό βαθμό στην κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Ο συνδυασμός κρίσης, έλλειψης ρευστότητας και υπερφορολόγησης, οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, στο κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων ή στην υπολειτουργία τους με θύματα φυσικά τους εργαζόμενους.
Τα μικροδωράκια σε συνταξιούχους και τα συσσίτια δεν μπορούν να λύσουν προφανώς το τεράστιο αυτό πρόβλημα, ενώ το κοινωνικό κράτος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο. Η μοναδική ουσιαστική άμυνα απέναντι στη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων συμπατριωτών μας είναι να πάρει μπρος επιτέλους η οικονομία.
Ανάπτυξη όμως με βαρύγδουπες δηλώσεις και ιδεοληψίες δεν γίνεται. Ούτε με συνεχείς καθυστερήσεις στην αξιολόγηση και αποστράγγιση όλων των δημόσιων πόρων για να καλύπτονται οι υποχρεώσεις μας. Η οικονομία, και βέβαια η κοινωνία, χρειάζονται ριζοσπαστικές, στην πράξη και όχι στα λόγια, αποφάσεις για να ανασυγκροτηθούν.
Με λαϊκίστικες υποσχέσεις και με μάχες χαμένες εκ των προτέρων θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε και να αγανακτούμε για τις ουρές απελπισίας. Αρκετά «χορτάσαμε» με τα θεάματα και τις άσφαιρες εξεταστικές για να συγκαλύπτουμε τα προβλήματα. Άρτο και θέσεις εργασίας χρειάζεται ο λαός και όχι φύκια και μεταξωτές κορδέλες…
ΤΟ ΒΗΜΑ
