Την περασμένη Παρασκευή, μία ομάδα ηλεκτροδηγών του Μετρό αποφάσισε στα καλά καθούμενα, επειδή διαφώνησε με μία εξαγγελία της διοίκησης του Οργανισμού, να προχωρήσει σε στάση εργασίας τεσσάρων ωρών, με το έτσι θέλω και χωρίς να έχει προειδοποιήσει το κοινό. Στάση που ανέστειλαν, μόλις η διοίκηση της εταιρείας έκανε πίσω στην εξαγγελίας της. Οι συνδικαλιστές του Μετρό συμπεριφέρθηκαν – για μία ακόμη φορά- λες και το πιο δημοφιλές μεταφορικό μέσο της χώρας με το οποίο κάθε μέρα μετακινούνται πάνω από 700.000 πολίτες και κόστισε δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος (περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ ανά χιλιόμετρο !) τους ανήκει!
Τώρα πώς είναι δυνατόν 1500 υπάλληλοι να κρατούν όμηρους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, ενώ είναι ίσως οι πιο προνομιούχοι εργαζόμενοι του δημοσίου με υψηλές απολαβές και εξαιρετικές συνθήκες εργασίας, αυτό είναι ακατανόητο!
Στο ίδιο πνεύμα οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να κάνουν απεργία και να κατεβάσουν ρολά στο δημόσιο επειδή είναι αντίθετοι στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που ζητούν πλέον οι αρχές του υπουργείου Εσωτερικών, με βάση το τρίτο μνημόνιο. Δηλαδή οι συνδικαλιστές του δημοσίου -κύριοι υπεύθυνοι για την τεράστια σπατάλη σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς τα τελευταία δεκάδες χρόνια – θεωρούν ότι το κράτος τους ανήκει και αποφασίζουν ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βαθμολογήσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες του, πόσω μάλλον να αναζητήσει ανεπάρκεια και τεμπέληδες υπαλλήλους που ταλαιπωρούν χρόνια τώρα τους πολίτες.
Τώρα πώς οι άνθρωποι που δουλεύουν λιγότερο απ όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα έχουν υποστεί τις μικρότερες συγκριτικά μειώσεις εισοδήματος, δεν έχουν χάσει ούτε μία θέση εργασίας στα 8 χρόνια της κρίσης κι είναι παραδοσιακά οι πλέον χαϊδεμένοι εργαζόμενοι όλων των κομμάτω, έχουν το θράσος να απορρίπτουν αυτό που είναι αυτονόητο σε όλο τον κόσμο και συγχρόνως να έτοιμοι να κατέβουν και σε απεργία, είναι προκλητικό.
Απεργίες ετοιμάζουν και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει σε ιδιώτες μέρος των ηλεκτροπαραγωγών μονάδων της χώρας . Ιδιωτικοποιήσεις που ζητεί η τρόικα σε μία προσπάθεια να πάψει το δημόσιο να έχει τη δεσπόζουσα θέση στην παραγωγή ενέργειας στη χώρα αλλά και να μπορέσει η ΔΕΗ να βρει πόρους για να καλύψει τα τεράστια ελλείμματά της και να εκσυγχρονισθεί. Μας ρωτήσατε εμάς λένε οι συνδικαλιστές, έτοιμοι να κατεβάσουν τους διακόπτες -λές και η ΔΕΗ τους ανήκει.
Τώρα πώς είναι δυνατόν, οι πιο προνομιούχοι εργαζόμενοι του δημοσίου, με συντάξεις μεγαλύτερες από τους μισθούς με τους οποίους τέλειωσαν τον εργασιακό τους βίο και με τους ισχυρότερους δεσμούς με τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της χώρας λόγω της εξέχουσας θέσης, που πάντοτε είχε η ΔΕΗ στην οικονομία της Ελλάδας, να συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να εκβιάζουν κυβερνήσεις είναι άνω ποταμών!
Εδώ, όμως ,είμαστε .Μετά από τρία μνημόνια, αιματηρές θυσίες δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων και εμπορικών καταστημάτων, 1,1 εκατομμύρια ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και χιλιάδες αστέγους και πεινασμένους πολίτες. Και τον δημόσιο τομέα, η σπάταλη διαχείριση του οποίου οδήγησε στην χρεοκοπία της χώρας, να διεκδικεί και να επιμένει χωρίς ίχνος ντροπής να διατηρήσει όσα κεκτημένα του και να εκβιάζει με απεργίες και ταλαιπωρία των μη προνομιούχων συμπολιτών του.
Αυτή,εξάλλου, η αδιαφορία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο των συνδικαλιστικών ηγεσιών του δημοσίου την οκταετία της κρίσης είναι που έχει προκαλέσει την αγανάκτηση των πολιτών και τα ολοένα μεγαλύτερα – και πάντα πλειοψηφικά- ποσοστά του γενικού πληθυσμού της χώρας σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και της κατάργησης των πρωτοφανών προνομίων που κάποιοι απ αυτούς συνεχίζουν να απολαμβάνουν.
Το περίεργο είναι ότι κανένα κόμμα δεν έχει συνειδητοποιήσει την εντυπωσιακή αυτή στροφή στις διαθέσεις της κοινής γνώμης, για να θέσει την κατάργηση της μονιμότητας ως κύριο θέμα στην πολιτική του ατζέντα .Όποιος το τολμήσει θα κερδίσει πολιτικά και θα απαλλάξει τον τόπο και από έναν πελατειακό βραχνά που ταλανίζει την δημόσια διοίκηση της Ελλάδας και αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της.
