Αν θεωρήσουμε την Ευρώπη ως μια ενιαία πολιτισμική ενότητα με κοινούς θεσμούς, αρχές και θρησκεία, μόνο σύμπνοια στο εσωτερικό της δεν έχει να επιδείξει. Για αιώνες οι Ευρωπαίοι αλληλοσφάζονταν και το αίμα που έχει χυθεί εδώ είναι απίστευτα πολύ.
Υπήρξε μόνο ένα διάστημα ειρήνης μετά τον Β’ Π. Πόλεμο, που υπαγορεύθηκε κυρίως από τα συμφέροντα των ΗΠΑ και την αντιπαράθεσή τους με το Ανατολικό μπλοκ. Η κατάρρευση όμως αυτής της ισορροπίας του τρόμου, το μονοπώλιο της ισχύος των ΗΠΑ και η Παγκοσμιοποίηση που μεθοδεύθηκε στη συνέχεια ανέτρεψαν τους συσχετισμούς και οδήγησαν και σε ακρότητες με ωφελημένες κυρίως χώρες του Ειρηνικού και (προς το παρόν) κάποιες Βορειοευρωπαϊκές χώρες αλλά επέφεραν και πολέμους, μετανάστευση και πτώχευση σε πολλές άλλες. Τώρα λοιπόν η Ευρώπη κλονίζεται, διασαλεύεται η ενότητά της και το κάθε κράτος-μέλος κοιτάζει και πάλι μόνο τη δική του επιβίωση. Θυμίζει κάπως τη συμπεριφορά των ελληνικών κομμάτων…
Επί πλέον, κατά τους 4 αιώνες της αποικιοκρατίας που είχαν το επάνω χέρι, οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις επιδόθηκαν κυρίως σε αρπαγές και δεν έκαναν όσα θα όφειλαν για να διασφαλίσουν το μέλλον τους και το μέλλον του οικοσυστήματος. Δεν ασχολήθηκαν π.χ. καθόλου με το πληθυσμιακό πρόβλημα του πλανήτη, με το πρόβλημα των φυσικών πόρων, με την εκπαίδευση και την ανάπτυξη των υποτελών χωρών τους ώστε να περιοριστεί η ανάγκη για γεννήσεις και για μετανάστευση. Αντίθετα, ασχολήθηκαν κυρίως με τη μοιρασιά, κάτι που τις οδήγησε σε καταστρεπτικές αλληλοσυγκρούσεις και στην τελική επικράτηση επ’ αυτών των ΗΠΑ.
Αλλά ούτε και με τη δική τους δημογραφία – γεννητικότητα ασχολήθηκαν, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της πυκνοκατοικημένης Ευρώπης να παραμένει στάσιμος και γερασμένος, οι θέσεις εργασίας στο Βορρά να θέλουν επάνδρωση και τα ασφαλιστικά ταμεία να μη μπορούν να ανταποκριθούν και να καλοδέχονται άκριτα νέους μετανάστες για να γεμίσουν τα κενά. Αυτό αποτελεί μια βολική αλλά πρόσκαιρη και προβληματική λύση, όπως εξηγείται στη συνέχεια.
Οι αρχές του Διαφωτισμού που αποτελούν την πολιτισμική βάση της σύγχρονης Ευρώπης γεννήθηκαν βασικά χάρη στο οικονομικό πλεόνασμα και στην επιστήμη – τεχνολογία που επέτρεψαν τη δημιουργία ισχύος, τέχνης, γνώσεων και προβληματισμού, αρχικά από λίγους διανοούμενους, που διαδόθηκαν αργότερα στις ευρύτερες μάζες. Οι αρχές όμως αυτές (π.χ. ορθολογισμός – πολιτικοκοινωνικοί θεσμοί – ισότης – αδελφότης – ελευθερία) δεν είναι συμβατές με κάποιους άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι τονίζουν από αντίδραση τη διαφορετικότητά τους καταφεύγοντες συχνά στο φονταμενταλισμό.
Αυτή η ασυμβατότητα είναι ένας βασικός παράγων που προκαλεί αντιδράσεις σε μετανάστες που, ενώ ήρθαν για να απολαύσουν τα κοινωνικά αγαθά και τις αρχές της Ευρώπης, δεν δέχονται ή δεν κατορθώνουν ή δεν αφήνονται να ευθυγραμμισθούν και παραμένουν συνειδησιακά ξένο σώμα. Έτσι, οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι αφομοιώσιμοι, αυξάνονται διαρκώς σε αριθμό και δημιουργούν πρόβλημα που όσο πάει και διογκώνεται. Επί πλέον, πολλοί απόγονοι των μεταναστών ανταγωνίζονται τους γηγενείς στην αγορά εργασίας διότι είναι απρόθυμοι να κάνουν τις βαριές εργασίες των γονέων τους, και αυτό επιβάλλει την εισαγωγή ακόμη περισσότερων.
Παρόλα αυτά, στις μέρες μας η παράνομη μετανάστευση έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας και δεν υπάρχει ενιαία αποφασιστική αντίδραση της ΕΕ ούτε στο μεταναστευτικό ούτε στις απειλές που δέχεται από ισλαμιστές. Γενικά η ΕΕ προσποιείται ότι αποδέχεται την πολυπολιτισμικότητα και τις ανοικτές θύρες προκειμένου να κατευνάσει τα πνεύματα με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
Η στάση όμως αυτή ενθαρρύνει τα κύματα των μεταναστών. Και η αφελής ή υποκριτική και ενδοτική αυτή συμπεριφορά της ΕΕ εκλαμβάνεται ως φοβική και αποθρασύνει τους ισλαμιστές σε βαθμό που να της απευθύνουν ανοικτές και θρασύτατες απειλές τύπου Ερντογάν, στις οποίες δεν αντιδρά με ξεκάθαρο και αυστηρό τρόπο. Αυτά σε αντίθεση με τη στάση που υιοθέτησε η Αυστραλιανή κυβέρνηση απέναντι στους ισλαμιστές, στους οποίους, δια στόματος 2 πρωθυπουργών δηλώθηκε ρητά ότι η Αυστραλία είναι μια χριστιανική χώρα με δικές της αρχές και όποιος δεν τις ενστερνίζεται να ετοιμάζει τις αποσκευές του για αποχώρηση.
Αν και η Αυστραλία έχει το πλεονέκτημα της νήσου, ανάλογες διακηρύξεις θ άπρεπε να κάνει και η Ευρώπη, η οποία όφειλε εξ αρχής να δηλώσει ήρεμα υπερήφανη για τη χριστιανική της πίστη και την πολιτιστική της κληρονομιά, αποφεύγοντας ωστόσο να γίνει προκλητική αλλά και με αποφασιστική στάση οσάκις η ίδια υφίσταται σοβαρές προκλήσεις.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι λαοί της Ευρώπης δρουν προς το παρόν ασυντόνιστα, ατομιστικά, ανιστόρητα, φοβικά και χωρίς σοβαρή και έγκαιρη πρόβλεψη για το μέλλον. Αλλά η κοινή εξωτερική απειλή έχει κατ’ επανάληψη δράσει στο παρελθόν καταλυτικά στις πεποιθήσεις και στις συμπεριφορές των εκφοβιζόμενων κοινωνιών.
Εν προκειμένω, η απειλητική στάση των Τούρκων και γενικότερα των Ισλαμιστών, εφόσον διαρκέσει, ίσως συμβάλει στην εμπέδωση μιας κοινής Ευρωπαϊκής ταυτότητας στη συνείδηση των λαών της και στην αποδοχή του γεγονότος ότι στην Ευρώπη όλοι χρειάζονται όλους προκειμένου να επιβιώσουν οι αρχές που στηρίζουν τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Και στην Ελλάδα ίσως κυριαρχήσει τελικά η πεποίθηση ότι αναγκαστικά ανήκουμε στην Ευρώπη.
