Η εθνική μας λατρεία είναι τα παραμύθια. Ιδιαίτερα αν έχουν να κάνουν με τις αρετές και τα κατορθώματά μας. Προφανώς οι αλαζονικές κορόνες Ντάισελμπλουμ για τους σπάταλους τεμπέληδες του μεσογειακού Νότου είναι πολύ ενοχλητικές. Είναι, όμως, πασίδηλο ότι εκτοξεύονται για να ικανοποιήσουν τα βορειοευρωπαϊκά στερεότυπα κάποιων ψηφοφόρων που τον «μαύρισαν» στις πρόσφατες εκλογές.
Ωστόσο, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το παραμύθι του αντιπαθητικού Ντάισελμπλουμ δεν είναι και τόσο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, όταν είναι γνωστό ότι την εποχή της αστακομακαρονάδας ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού σπατάλησε αλόγιστα πάνω από τις δυνάμεις του δισεκατομμύρια σε εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη, ταξίδια και… πιάτα.
Ευτυχώς μάλιστα που υπήρξαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 για να γίνουν –επιτέλους –κάποιες σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές που έμειναν τελικά στη χώρα (μετρό, Αττική οδός, «Ελ. Βενιζέλος» κ.λπ.) γιατί αλλιώς θα μας είχε μείνει μόνο η σπατάλη και το βουνό των δανείων που προσπαθούμε τώρα να αποπληρώσουμε.
Στα παραμύθια, όμως, δυστυχώς ποντάρουν και τα κόμματα. Για παράδειγμα, κάποιοι στη ΝΔ άρχισαν να πανηγυρίζουν ότι δήθεν δικαιώθηκαν. Επειδή η Δικαιοσύνη απάλλαξε τους μοναχούς του Βατοπαιδίου από την κατηγορία του δόλου όταν πωλούσαν ή αντάλλασσαν εκτάσεις της λίμνης Βιστωνίδας, που δεν τους ανήκε, με μεσολαβητές αξιωματούχους της κυβέρνησης Καραμανλή.
Μάλιστα για την υπόθεση μίλησε και ο ίδιος ο «βουβός» κ. Καραμανλής. Οχι για να κάνει κάποιου είδους αυτοκριτική όσον αφορά τις ευθύνες της αμέριμνης θητείας του που έφερε τη χώρα στο κατώφλι του Μνημονίου. Αλλά για να χαρακτηρίσει «σκευωρία» την υπόθεση του Βατοπαιδίου.
Παρότι ο ίδιος, το 2008, μιλώντας ως πρωθυπουργός στην ΚΟ της ΝΔ αναλάμβανε όλη την πολιτική ευθύνη για την υπόθεση, παραδεχόταν ότι είχε υποτιμήσει το θέμα και χαρακτήριζε όσα είχαν γίνει στο Βατοπαίδι «σκανδαλώδη» που έχουν πληγώσει τους πολίτες. Για τους μοναχούς μάλιστα έλεγε: «Κάποιοι, παρά την πνευματική τους αποστολή, λειτούργησαν σε βάρος του Δημοσίου, εκμεταλλεύτηκαν αδυναμίες του κράτους, ενέπλεξαν φορείς και υπηρεσίες».
Παραμύθια ή αλήθειες, δεν περιμέναμε τις κακίες Ντάισελμπλουμ ή το ξέσπασμα Καραμανλή για να σχηματίσουμε γνώμη. Ομως είναι εντυπωσιακό. Οκτώ χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, το πολιτικό σύστημα δεν έχει κατορθώσει ακόμη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να παραδεχθεί τα λάθη και τις ολιγωρίες του και να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων ώστε να πάψει να κινείται με τον αυτόματο πιλότο. Και να μπορέσει κάποτε να αλλάξει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
