Πλανάται στον αέρα τις τελευταίες ημέρες η ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συμφωνήσουν για τα επόμενα βήματα του Προγράμματος Προσαρμογής για την Ελλάδα. Το γνωστό Μνημόνιο. Και για ό,τι το ακολουθήσει.
Η εκφώνηση αυτής της ανάγκης προέρχεται από ξένα χείλη. Ηδη το δηλητήριο της ανορθολογικής σύγκρουσης πυκνώνει στο ήδη δηλητηριασμένο κοινωνικό σώμα.
Μας εγκαλούν οι ξένοι! Οποία ντροπή, διαδίδεται στους διαδρόμους! Οποία ταπείνωση, κραυγάζουν από την ασφάλειά τους οι μαχητές του αντιμνημονίου!
Σε αυτό το υπόστρωμα της αρχικής και αρχέγονης άρνησης της ανάγκης θεμελιώνεται κάθε πολιτική φαντασία, μέσα στην οποία αιχμαλωτίζονται οι λαοί και υποκύπτουν στον πειρασμό και στους κήρυκες των εύκολων λύσεων.
Στη χώρα έλειψε η στοιχειώδης ενότητα. Και εξακολουθεί να λείπει. Ο αυτάρεσκος διχασμός που τροφοδότησε και τροφοδοτεί ο Αλ. Τσίπρας γίνεται για όλα πια τα μέρη η δικαιολογητική βάση της άρνησης αυτής της ενότητας. Και έτσι η χώρα κάνει σταθερά βήματα που την οδηγούν ακόμη πιο βαθιά στην έρημο.
Πρόκειται για την άρνηση της συνειδητοποίησης, στην οποία εν χορώ συμπράττουν οι πολιτικές δυνάμεις. Η συνειδητοποίηση είναι η αποδοχή της οδυνηρής ανάγκης. Αυτή και μόνο αυτή είναι η αφετηρία για να περάσει ένας λαός σε επόμενη φάση. Γνωρίζουμε το βάθος της συντήρησης που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και που –ως συντήρηση –πάλεψε και παλεύει να υψώσει ανάχωμα σε αυτή τη συνειδητοποίηση. Δίκαια φοβάται ότι θα τον παρασύρει η ορμή της.
Δίπλα, ακίνητη στην όχθη, μένει η Αντιπολίτευση. Αυτοπροστατευόμενη από τους κινδύνους που φέρει η ανάγκη η χώρα να περάσει απέναντι.
Σε αυτή τη συνθήκη, είναι λογικό να ηχούν ως «ξένα» τα λόγια της αλήθειας. Της αλήθειας που επιβάλλει τη σοβαρότητα της ανάληψης από τις πολιτικές δυνάμεις της κοινής ευθύνης στη μεγάλη πορεία και στη μεγάλη διαδρομή.
Η Ελλάδα είναι πέραν της κυβέρνησής της. Είναι μεγαλύτερη από την κυβέρνησή της. Είναι μεγαλύτερη από τα κόμματά της. Είναι πέρα ακόμη και από τον λαό της.
Αυτή λοιπόν η Ελλάδα, ως οντότητα στον χρόνο, καλείται να αντιμετωπίσει τον εαυτό της και να αναλάβει την ευθύνη της. Οι εκλογές, όταν γίνουν και όπως γίνουν, είναι ασφαλώς ένα ορόσημο, αλλά στο πλαίσιο της συνέχειας και της ενότητας.
Η Ελλάδα ανήκει με τη βούληση του λαού της σε μια μεγάλη πολιτική συμμαχία. Οσο ανήκει, είναι ζήτημα σοβαρότητας και ευθύνης να συνδιαλέγεται μαζί της με βάση τους κανόνες, μέχρι αυτοί να αλλάξουν.
Αυτή η πραγματικότητα, από όποια χείλη και αν λέγεται, βαραίνει την κυβέρνηση. Βαραίνει την αντιπολίτευση. Βαραίνει τον κάθε Ελληνα ξεχωριστά.
Η άρνηση της ευθύνης είναι η ντροπή!
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
