Υπό τη βαριά σκιά του τρομοκρατικού κτυπήματος στο Λονδίνο και τέσσερις μόλις ημέρες πριν από την έναρξη της διαδικασίας αποχώρησης της Βρετανίας, οι εναπομείναντες 27 ηγέτες της ΕΕ (με το μυαλό τους αλλού) καλούνται να εορτάσουν στη Ρώμη τα 60 χρόνια από την ίδρυση της τότε ΕΟΚ. Και μπορεί ο Ζαν Μονέ, ο ένας από τα δύο ιδρυτικούς πατέρες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, να είχε τότε προειδοποιήσει ότι «η Ευρώπη θα διαμορφωθεί μέσα από τις κρίσεις και θα είναι η επιτομή των λύσεων αυτών των κρίσεων», άλλα είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να είχε φανταστεί ότι ένας σπάνιος συνδυασμός κρίσεων θα οδηγούσε το όραμα του στο κατώφλι της διάλυσης. Διότι τη δεκαετία του ’50 ούτε ισλαμική τρομοκρατία υπήρχε, ούτε ανελέητη σφαγή και ανατροπή των συνόρων στη Μέση Ανατολή (με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη ροή προσφύγων προς τις ευρωπαϊκές χώρες), ούτε μια Τουρκία απειλώντας τους πάντες και τα πάντα, ούτε μια Αμερική εχθρικά διακείμενη απέναντι στην Ευρώπη με το σύνθημα «Αmerica First».
Το πνεύµα που επικρατούσε στην Ευρώπη δέκα χρόνια µετά τον τερµατισµό του εφιαλτικού Β’ Παγκοσµίου Πολέµου ήταν η ανάγκη για συνεργασία µεταξύ των επιµέρους χωρών µε στόχο να ξεπερασθούν οι εθνικοί ανταγωνισµοί του παρελθόντος που οδήγησαν σε δύο παγκόσµιους πολέµους στη διάρκεια µιας γενιάς. Η συνεργασία αυτή ξεκίνησε αρχικά στον οικονοµικό τοµέα και αργότερα επεκτάθηκε και στον πολιτικό µε απώτερο σκοπό την όλο και στενότερη ενοποίηση, µέσα από µια αλληλουχία συχνά έντονων κρίσεων, οι οποίες όµως δεν είχαν ως αντικείµενο να πλήξουν ευθέως το ευρωπαϊκό σχέδιο. Αντίθετα σήµερα η γνωστή πολύπλευρη κρίση, που κλιµακώνεται επικίνδυνα, αντί να οδηγήσει στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης για την αποτελεσµατικότερη αντιµετώπισή της («ισχύς εν τη ενώσει» που έλεγαν παλαιότερα), έχει οδηγήσει στην εθνική περιχαράκωση, στον λαϊκισµό και στην άνοδο της Ακροδεξιάς (που βρήκε τη χρυσή ευκαιρία για να εκµεταλλευθεί την κατάσταση), θυµίζοντας δυστυχώς τις αντίστοιχες αρνητικές εξελίξεις που είχαν σηµειωθεί κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέµου.
Είναι λοιπόν προφανές ότι οι 27 ηγέτες στη Ρώµη έχουν να αντιµετωπίσουν µια πρόκληση, η οποία είναι απείρως δυσκολότερη από την πρόκληση που είχαν να αντιµετωπίσουν οι 6 προκάτοχοί τους το 1957. Διότι ακριβώς αυτό που λείπει είναι το πνεύµα της εποχής εκείνης. Αλλα κυρίως λείπουν οι µεγάλοι εκείνοι ηγέτες που θα µπορούσαν να οραµατισθούν το τόσο αναγκαίο νέο σχέδιο για την Ενωµένη Ευρώπη του σήµερα και του αύριο. Ετσι το µόνο που µένει τώρα είναι να αναµένουµε τα αποτελέσµατα των κρίσιµων εκλογών στη Γαλλία και στη Γερµανία για να διαπιστώσουµε αν ο γαλλογερµανικός άξονας θα µπορέσει να παίξει και πάλι τον καθοριστικό ρόλο που είχε παίξει στο παρελθόν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
