Η προχθεσινή αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων αφορά τα μη πολιτικά πρόσωπα, που είχαν αναμιχθεί στην υπόθεση της Μονής του Βατοπεδίου και φυσικά όχι τους υπουργούς της τότε κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, τον μακαρίτη Ε. Μποσιάκο και τους Π. Δούκα, Θ. Ρουσσόπουλο και Ε. Κοντό. Γι’ αυτούς, το Δικαστικό Συμβούλιο παραδέχθηκε ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για ενοχή τους σε βαθμό κακουργήματος, αλλά η παραπομπή τους στο Ειδικό Δικαστήριο δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της σύντoμης παραγραφής των αδικημάτων τους, σύμφωνα με τον απαράδεκτο νόμο «περί ευθύνης των υπουργών».
Φυσικά, μεταξύ σοβαρών ανακριτικών ενδείξεων και επ’ ακροατηρίω αποδείξεων υπάρχει τεράστια διαφορά. Το παράδοξο όμως είναι, ότι οι προχτεσινοί πανηγυρισμοί της τριάδας των υπουργών που τους συνόδευσαν και απειλητικοί μύδροι κατά της αντιπολίτευσης, δεν αφορούσε την αθώωση των αναμεμειγμένων πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Προφανώς, με το αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό συγχωροχάρτι της παραγραφής, (5 χρόνια για τους υπουργούς και 20 χρόνια για όλους τους υπόλοιπους μη προνομιούχους Έλληνες πολίτες), οι προαναφερθέντες πρώην υπουργοί δεν κάθισαν ούτε για λίγα δευτερόλεπτα στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου.
Κατά συνέπειαν, παραμένει η εύλογη απορία: Τι πανηγύριζαν οι κ.κ. Ρουσόπουλος, Δούκας, Κοντός και ο Ε. Μπασιάκος από τον άλλο κόσμο;
Μια αθώωση, για δίκη, που ουδέποτε διεξήχθη; Ή μήπως για το απαράγραπτο στίγμα της παραγραφής των πράξεών τους, σύμφωνα με τον ολιγαρχικό νόμο «περί ευθύνης υπουργών»; Σε παρόμοιες περιπτώσεις οι συμπατριώτες μου Βοιωτοί και ειδικότερα οι Ορχομένιοι λαϊκοί παραδοσιακοί μουσικοί συνιστούν στις κομπανίες τους: «Πιο σιγά τα νταούλια γιατί ο γάμος είναι φτωχός»!
Όμως, πέρα από τις παραδοξότητες, για τις οποίες ελάχιστα ψυχοπονούν οι ευνοούμενοι πολιτικοί, από τον σκανδαλώδη «νόμο περί ευθύνης υπουργών», ο ίδιος αυτός νόμος δεν παύει ν’ αποτελεί ένα από τα μελανότερα στίγματα στην ιστορία των θεμελιωδών θεσμών του δημοκρατικού πολιτεύματος, για τους εξής ειδικότερους λόγους:
– Η εξαίρεση των υπουργών από την 20ετή παραγραφή των κακουργημάτων που ισχύει για όλους τους «υποδεέστερους» Έλληνες, κατά τον πλέον βάναυσο τρόπο, παραβιάζει τις συνταγματικές εγγυήσεις της ισονομίας και ισοπολιτείας!
– Οσοδήποτε και αν υποκρίνονται οι αντίπαλες, εντός του Κοινοβουλίου παρατάξεις, το βέβαιον είναι, ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ποινικοποιεί τον πολιτικό βίο και πολιτικοποιεί τους δικαστές που μετέχουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Και από την άποψη αυτή, η πολιτική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε πολιτική ανθρωποφαγία.
– Επειδή ο πολιτικός ρεβανσισμός ευνοείται αφάνταστα με τον αντεκδικητικό χαρακτήρα του εν λόγω νόμου, πολλές φορές λειτουργεί και ως άλλοθι για την αμνήστευση των κυβερνητικών αυθαιρεσιών. Το παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα, που συγκροτεί εκ των ενόντων αντεκδικητικού χαρακτήρα εξεταστικές επιτροπές είναι αρκετά χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής, θρασύδειλης φυγομαχίας.
– Εάν τελικά προχωρήσουν οι διαδικασίες της αδικαιολογήτως χρονίζουσας συνταγματικής αναθεώρησης, το βέβαιον είναι ότι ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών, όχι μόνον δεν θα καταργηθεί, αλλά θα ακολουθήσει τον παρελκυστικό ρυθμό των διαπραγματεύσεων για το δημόσιο χρέος… Άρα μιλάμε για νόμο που βολεύει τα συμφέροντα της πιο γελοίας αναχρονιστικής πολιτικής πρακτικής…
– Ο ελληνικός λαός, ή ορθότερα οι όποιοι υπάρχουν ακόμη Έλληνες με ευρωπαϊκή πολιτική αγωγή, θα νιώσουν ότι ζουν σε κράτος με δημοκρατική δομή και λειτουργία, μόνον όταν όλα αυτά τα ελεεινά υποκείμενα, που εφηύραν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, ανοίξουν το δρόμο για να δικάζονται να καταδικάζονται ή να αθωώνονται οι υπουργοί, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, από τους ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ και όχι από τα μεσαιωνικά, ιεροεξεταστικά «γουνάκια»….
