Χάρηκα προχθές το βράδυ στην ΕΡΤ τον Γιάννη Δραγασάκη: άμεσος, καταρτισμένος , πολιτισμένος, αριστερός.
Και όπως οι αληθινοί αριστεροί : οραματιστής. Θα έλεγα, ρομαντικός.
Τον χάρηκα, αλλά την ίδια στιγμή, σκέφτηκα πως η κατάρα που βαραίνει τον τόπο, – οι Ελληνες πολιτικοί – δεν θα τον αφήσουν να δει τις προτάσεις με την δική του σφραγίδα, να πραγματώνονται.
Εάν η αξιολόγηση δεν ολοκληρωθεί πριν τα μέσα Ιουλίου και εάν η μόνη λύση για την Κυβέρνηση θα είναι τό τέταρτο πρόγραμμα με σάρκα και οστά για τις δικές μας σάρκες και τα σπασμένα μας κόκκαλα, τότε, ίσως, το
σημαντικότερο καθήκον της, θα ήταν τώρα να αποσυρθεί: όχι να αγωνίζεται, όχι να διαψεύδεται, όχι να παρηγορεί ως εάν η έκβαση των πραγμάτων να ήταν αίσια.
Η έκβαση δεν θα είναι αίσια ποτέ, κυρίως μετά την σύντομη διέλευση του Γεωργιάδη και της ΝΔ, όπου – καθώς δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- τα νεοφιλελεύθερα «πλάνα» του Μητσοτάκη θα είναι εφιαλτικά.
Και τότε να δώ με τι «αφήγημά», ποιον Παππά, και τι μυαλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανακάμψει.
Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όπως η «Δημοκρατία» του Τσώρτσιλ: το χειρότερο κόμμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.
Άλλωστε, «είναι ίσως καλύτερα να είσαι ανεύθυνος και σωστός, παρά υπεύθυνος και λάθος».
Και μάλιστα – για να συνεχίσω με τον Τσώρτσιλ – τώρα πού σπανίζουν οι κομμουνιστές, δεν έχει και τόση σημασία να ξέρεις αν ο κροκόδειλος όταν ανοίξει το στόμα του, είναι για να γελάσει ή για να σε κατασπαράξει.
