Μην προσπαθείς να το κρύψεις, είναι προφανές: Οταν βαφτίζεις το παιδί σου Σελεύκεια-Απειρανθία, το μισείς. Το κάνεις για να μπορείς ανά πάσα στιγμή να το παραδίδεις στη χλεύη του πλήθους, υποκρινόμενη πως δεν καταλαβαίνεις το κακό που του κάνεις. Αρκεί να το φωνάξεις κοντά σου, την ώρα που παίζει με τα άλλα παιδιά στην παιδική χαρά, και η εκδίκηση έχει (έτσι απλά) πυροδοτηθεί: «Σελεύκεια-Απειρανθία, θέλεις μπανάνα;». Και να ήθελε, της κόπηκε η όρεξη έτσι όπως είδε όλη την παιδική χαρά να σταματάει το παιχνίδι και να γυρίζει να την παρατηρεί. Στη μέση η Σελεύκεια-Απειρανθία και γύρω γύρω όλοι να προσπαθούν να εμπεδώσουν το ακατανόητο όνομα και να καταλάβουν τι είδους εξωτικό φρούτο είναι αυτό το… γένους θηλυκού που στέκεται στην κορυφή της τσουλήθρας.
Ακόμη και η διπλανή σου, η μαμά του Εμπεδοκλή-Ισοκράτη, δείχνει να απορεί: «Σελεύκεια-Απειρανθία; Ακούει σε κάποια γιαγιά;». Στην πραγματικότητα θέλεις να της αποδώσεις τα ίσα, ρωτώντας με τη σειρά σου «Και το Εμπεδοκλής-Ισοκράτης; Ετσι τον έλεγαν τον παππού σας τον πατωματζή; Γιατί εγώ μαστρο-Βαγγέλη τον θυμάμαι», αλλά κρατιέσαι: «Οχι, απλώς μας άρεσε». Τι σας άρεσε, χριστιανή μου; Που στιγματίσατε για όλη του τη ζωή ένα αθώο παιδί δίνοντάς του αντί για όνομα τον γόρδιο δεσμό, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσετε την οικογενειακή σας ματαιοδοξία; Και η γιαγιά η Ελένη που σας άφησε το σπίτι που μένετε και μεγαλώνετε τη Σελεύκεια-Απειρανθία; Τι κακό έχει το Ελένη, δηλαδή, που το αποκλείσατε αμέσως; Εντάξει, η μακαρίτισσα είχε αποκτήσει ένα ελαφρύ μουστάκι τα τελευταία χρόνια της ζωής της, αλλά μην τρελαθούμε τώρα, δεν μπορεί εσύ, μορφωμένη γυναίκα, να θεωρείς πως μαζί με το όνομα πηγαίνουν σετάκι και τα όποια κουσούρια!
Ακόμη και αν δεχτούμε πως απλώς δεν σου αρέσει –δικαίωμά σου –ή πως δεν συμφωνείς με την παράδοση που θέλει το εγγόνι να παίρνει το όνομα της γιαγιάς ή του παππού –και πάλι δικαίωμά σου –ανάμεσα στο Ελένη και στο Σελεύκεια-Απειρανθία, άλλα βαφτιστικά, λιγότερο συνηθισμένα από το πρώτο και λιγότερο ασυνήθιστα από το σετάκι των δεύτερων δεν μπορούσες να βρεις; Υπάρχει και το Αντιγόνη, το Βιολέτα, το Ισμήνη, άντε και το Φαίδρα. Σκέτο, όμως, Φαίδρα, όχι Φαίδρα-Φιλομήλα (που χαϊδευτικά θα γίνει Φαίλα), γιατί τότε αρχίζει πάλι να ξεφεύγει το πράγμα. Ναι, υπάρχει και το Πρόκνη που ακούγεται μάλλον χειρότερο από το Φιλομήλα (αδελφή της ήταν, διάβασα, κόρη και αυτή του Πανδίονα), άσε όμως κάτω το μυθολογικό λεξικό, επέστρεψε στο παρόν, στην πραγματική ζωή, και σκέψου ψύχραιμα: ένα όνομα δεν μπορεί να μοιάζει με παρατσούκλι, δεν πρέπει να δίνει αφορμή για καζούρα, δεν χρειάζεται να είναι ασυνήθιστο. Εννοώ πως τελικά τα ονόματα τα κάνουν οι άνθρωποι και πως δεν κάνουν τα ονόματα τον άνθρωπο, όπως θεωρείς εσύ μαζί με εκείνους που διάβασαν ολόκληρο τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις (τέτοια δοκιμασία!) προκειμένου να εμπνευστούν πώς θα βαφτίσουν τον/τη διάδοχο.
Σκέψου το και ανάποδα, ή μάλλον σκέψου πονηρά, δες μπροστά από την εποχή σου: αν τελικά προσπεράσεις τον πειρασμό, αν αγνοήσεις τη μόδα, και δεν βγάλεις την κόρη σου Γλαυόλδη από το Γλαύκη και το Ιζόλδη, αλλά Αννα, ή δεν βγάλεις τον γιο σου Ελπιδοφόρο-Στυλιανό αλλά σκέτο Στέλιο, όταν τα παιδιά θα ενηλικιωθούν θα διαθέτουν τα πιο πρωτότυπα ονόματα στον κύκλο τους· έναν κύκλο γεμάτο από Παρυσάτιδες-Βικτωρίες και Εμπεδοκλήδες, όπου οι Στέλιοι, οι Γιάννηδες και οι Μαρίες θα είναι είδη υπό εξαφάνιση. Εννοώ πως ίσως ήρθε η ώρα να πρωτοτυπήσεις στοχεύοντας στην ουσία των πραγμάτων και, μακριά από φτηνούς εντυπωσιασμούς, να αναθρέψεις ένα παιδί που να ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα του, για την καλλιέργειά του, για τους καλούς τρόπους του, όχι για το… διαπλανητικό όνομά του. Και άσε την Αντζελίνα Τζολί να μεγαλώνει τους Μάντοξ, τις Ζαχάρες και τις Βίβιεν-Μαρσελίν στο château της στη Νότια Γαλλία ή όπου αλλού. Στον δικό μας Μπύθουλα, στη μετα-Μαντάμ Σουσού εποχή, δεν μπορεί να πιστεύουμε ακόμη πως το Μαρί-Λεονί (όπως η ηρωίδα του Ψαθά είχε μετονομάσει το δουλικό της) συνεπάγεται αναβάθμιση. Επιβεβαίωση αρχοντοχωριατιάς εξακολουθεί να είναι.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
