Δεν μπορεί να μην τα είχαν μιλημένα, ο σουλτάνος με την καγκελάριο. Τόσο μεγάλη εξυπηρέτηση μόνο ένας καλός φίλος μπορεί να την κάνει. Την απάλλαξε από την παρουσία του την πιο καλή στιγμή. Γενικά ο Ερντογάν πρόσφερε στους ευρωπαίους χρηματοδότες του μια διπλωματική νίκη η οποία καταγράφεται στο εσωτερικό της Ολλανδίας και της Γερμανίας. Ταυτόχρονα πέτυχε και μια δική του νίκη, στο δικό του εσωτερικό. Γενικά νικούν οι εσωστρεφείς πολιτικές, νικάει το «μόνοι μας» και όχι το «μαζί».
Ας δούμε όμως πού μπορεί να οδηγήσει η κόντρα της Τουρκίας με τους Ευρωπαίους. Η Τουρκία είχε λαμβάνειν περισσότερα από 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ από το 2014 μέχρι το 2020 για να γίνει ένα κανονικό κράτος, δηλαδή ένα κράτος που δεν χώνει στα μπουντρούμια τους αντικαθεστωτικούς, ένα κράτος όπου η Δικαιοσύνη είναι εξουσία χωρίς να εξουσιάζεται, ένα κράτος με τρένα της προκοπής και εξυπηρετικό δημόσιο τομέα. Ο σουλτάνος έβγαλε γλώσσα στους χρηματοδότες του, απείλησε, πρόσβαλε, είπε διάφορα ανιστόρητα και θα τιμωρηθεί. Τέρμα τα δίφραγκα.
Υπάρχει μια μικρή σύγχυση γύρω από τα κονδύλια που θα κοπούν. Πιθανότατα να είναι μόνο όσα αφορούν τη Δικαιοσύνη, όπου διαπιστώθηκε μηδενική πρόοδος ή μάλλον βουτιά στο έρεβος. Ερχόμαστε λοιπόν σε αυτό που αφορά την Ελλάδα και τούτο είναι η στάση της γειτονικής χώρας στο προσφυγικό. Για το οποίο προσφυγικό η Τουρκία θα έπαιρνε περί τα τρία δισεκατομμύρια για να φιλοξενεί επί των εδαφών της πρόσφυγες. Θα λειτουργούσε ως φίλτρο συγκρατώντας πληθυσμούς. Κάποια στιγμή πέρυσι είχε υπολογιστεί ότι περί το ένα εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκονται στα παράλια, με επιθυμία και επιδίωξη να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος.
Είναι πολύ δύσκολο να γλυκάνουν οι διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Τουρκία. Δεν διευκολύνει η εσωστρέφεια των βασικών αξόνων λόγω εθνικών εκλογών. Να φανταστούμε τι θα γίνει σε περίπτωση που χαθεί το τουρκικό φίλτρο μετανάστευσης; Μήπως θα σταματήσουν τα δρομολόγια οι δουλέμποροι; Μήπως θα πάνε πίσω στην πατρίδα τους όσοι έφτασαν μέχρι τα ευρωπαϊκά σύνορα; Μήπως θα προσπαθήσουν να πατήσουν σε ελληνικό έδαφος; Μάλλον το τρίτο. Εχουμε αρκετά δείγματα από την οργάνωση του Γιάννη Μουζάλα, με τους στοιβαγμένους ανθρώπους να περιμένουν μήνες επί ματαίω. Μετρήσαμε νεκρούς, διαβάζουμε στοιχεία για την πανάκριβη πλην όμως άθλια σίτιση, ακούμε αφηγήσεις για συστηματικούς βιασμούς και κάθε είδους εγκληματικότητα εντός των καταυλισμών. Η αδράνεια τα επιτρέπει όλα αυτά.
Να βάλουμε και μια άλλη παράμετρο στην ιστορία μας. Ορισμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αρνούνται να δεχτούν πρόσφυγες στο έδαφός τους. Ορισμένα κράτη, όπως αυτά της ομάδας Βίσεγκραντ (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία) θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν νήσος του Ελις όπου η καραντίνα θα κρατά σαράντα μήνες ή και σαράντα χρόνια. Υπάρχει άραγε σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης για μια τέτοια εξέλιξη; Αν δεν υπάρχει σχέδιο, ποιο θεωρούν ότι θα μπορούσε να είναι το μέλλον με τις παρούσες ισορροπίες; Εχουν κάποια πρόταση; Αν δεν έχουν ολοκληρωμένη πρόταση, έχουν έστω μια ιδέα για τη διαχείριση της κρίσης;
Θα αντιτάξει εδώ κάποιος ότι θα εισρεύσει χρήμα στη χώρα. Οσα περισσεύουν από τα τρία δισεκατομμύρια της Τουρκίας για τους πρόσφυγες συν τα άλλα που θα περισσέψουν από την περιφερειακή ανάπτυξη θα πέσουν στην ελληνική αγορά και πολύς κόσμος θα ζήσει καλύτερα –όχι πρόσφυγες, αυτοί που εκμεταλλεύονται την κατάσταση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν έχει καθοριστεί αριθμός ατόμων που θα μπορούν να απορροφηθούν στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η κυβέρνηση μπορεί να πιέσει τους εταίρους να μοιραστούμε τον πληθυσμό που θα εισέλθει μόλις η Τουρκία σταματήσει τον έλεγχο των συνόρων της. Ρητορικά ερωτήματα.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
