Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ιδρυτών πατέρων της ενωμένης Ευρώπης αν από εκεί που βρίσκονται μπορούν να ακούσουν τα λόγια του σημερινού επικεφαλής της νομισματικής ένωσης Ολλανδού υπουργού ΓερούνΝτάισελμπλουμ, ο οποίος δήλωσε χθες ότι «κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, οι χώρες του βορρά είχαν δείξει αλληλεγγύη προς τις χώρες που είχαν επηρεαστεί από την κρίση. Ως σοσιαλδημοκράτης προσδίδω εξαιρετική σημασία στην αλληλεγγύη.
Όμως υπάρχουν και υποχρεώσεις. Δεν μπορείς να δαπανάς όλα τα χρήματα σε ποτά και σε γυναίκες και μετά να ζητάς βοήθεια»…
Που να το φανταζόταν ένας Ζαν Μονέ αυτό το κατάντημα, προερχόμενο δε από έναν πολιτικό ο οποίος όχι μόνον δεν έχει εγγράψει την παραμικρή περγαμηνή επιτυχίας στο ρόλο του, αλλά και ο οποίος μόλις αποδοκιμάστηκε άγρια από τους ίδιους τους συμπατριώτες του στις προχθεσινές εκλογές της Ολλανδίας.
Κι όμως, όχι απλώς δεν έχει την ευαισθησία να σκεφτεί μήπως ήρθε η ώρα να φύγει, αλλά, αντιθέτως, επιλέγει αυτή τη στιγμή για να επιτεθεί και να διαιρέσει με τον πιο προσβλητικό, ισοπεδωτικό και από κάθε άποψη αυθαίρετο και άδικο τρόπο, λαούς και χώρες που δεν είναι, προφανώς, της αρεσκείας του.
Κρίμα για την Ευρώπη και την ιστορία της, κρίμα για τα λυπηρά εξηντάχρονά της.
Το μόνο που μένει τώρα είναι να πάρουν και τις αδιανόητες αυτές δηλώσεις – για τις οποίες μάλιστα αρνήθηκε να απολογηθεί – και να τις εντάξουν στο κείμενο που θα εκδώσει μεθαύριο η σύνοδος για τα 60 χρόνια…
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα που κυριαρχεί πλέον σήμερα στη θλιβερή, πάλαι ποτέ ενωμένη Γηραιά Ήπειρο…
