Melentini: από αρχαιολόγος μουσικός

Ιδιαίτερη περίπτωση περφόρμερ και τραγουδοποιού η Melentini (που την Πέμπτη 23 Μαρτίου δίνει ζωντανή συναυλία στο Τριανόν), γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε πιάνο, τρομπέτα και ανώτερα θεωρητικά στο Εθνικό και στο Διεθνές Ωδείο Αθήνας. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, στο Τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, όμως εγκατέλειψε τις σπουδές της για να αφοσιωθείεπαγγελματικά με τη μουσική.

Επίσης, αποφάσισε να ζήσει στο Βερολίνο. Δημιουργός των Running Blue Orchestra, η Melentini από το 2014 είναι σταθερό μέλος της μπάντας του Theodore στις live εμφανίσεις του.

Στις αρχές του 2016 κυκλοφόρησε στο bandcamp το ep με τίτλο «Λεωφόρος Εφιαλτών» ενώ έχει εργαστεί τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Πέρυσι συνέθεσε τη μουσική για τη διακεκριμένη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στέργιου Πάσχου «Αφτερλωβ».

Ας ξεκινήσουμε με το τι θα ακούσουμε στη συναυλία στο Τριανόν.

«Τραγούδια από τον δίσκο «Εxplosions around, the desert inside» με την γκρουβάτη αλλά και ατμοσφαιρική εκτέλεση των Running Blue Orchestra που είναι τρεις εκλεκτοί συνεργάτες, ο Βασίλης Ντοκάκης, ο Κώστας Αντωνίου και ο Χρήστος Βίγκος, καθώς επίσης τραγούδια από τις συνεργασίες μου με τους Sequence Theory Project και τους Blue Square, κάποια ακυκλοφόρητα καινούργια κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο. Εχουμε δουλέψει με πολύ ενθουσιασμό και, κυρίως, αγάπη για αυτή τη συναυλία και εμείς και η United We Fly που τη διοργανώνει. Εχω επίσης τη χαρά να ανοίγει τη συναυλία μας ο Theodore με ένα ιδιαίτερο σετ».

«Ασχολούμην όσο περισσότερο μπορούσα με τη μουσική και το θέατρο ώστε να μην έχω χρόνο να τελειώσω την Αρχαιολογία. Νομίζω έτσι συνέβη».

«Εφυγα σε μια περίοδο της ζωής μου που είχα χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους και κυρίως στον εαυτό μου. Δεν είχα κανένα στήριγμα για να φύγω έξω και ήταν αρκετά ριψοκίνδυνη η κίνησή μου. Ωστόσο είχε ριζώσει χρόνια μέσα μου η επιθυμία να ζήσω σε αυτή την πόλη και να δημιουργώ εκεί.

Υπήρχε μια διάχυτη εναλλακτική φιλοσοφία στην κουλτούρα του Βερολίνου που ήταν πάντα πολύ κοντά στο όραμά μου για την ιδανική κοινωνία, δηλαδή μια κοινωνία διαφορετικότητας και αποδοχής. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες τον πρώτο καιρό, όμως είχα κοντά μου ανθρώπους που δημιουργούσαμε μαζί και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον και αυτό με κράτησε.

Μετά το μεγάλο κύμα εγκατάστασης ανθρώπων στο Βερολίνο η καθημερινότητα εκεί αρχίζει και γίνεται χαοτική, οι ευκαιρίες καλλιτεχνικά είναι πολύ λίγες, η εμπορευματοποίηση σε ό,τι αφορά τον τρόπο ζωής φτάνει στα επίπεδα του γελοίου πολύ συχνά.

Ομως ακόμα υπάρχουν πράγματα σε διάφορες γωνιές της πόλης που με συγκινούν, που ποτέ δεν είχα συναντήσει τόσο ανοιχτά και που ιντριγκάρουν το μυαλό μου και την ύπαρξή μου. Είναι λυπηρό ότι έχει ξεθωριάζει η επαναστατικότητα της πόλης από την εποχή της πτώσης του Τείχους αλλά εσωτερικά πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω εκεί έχουν κάνει άλματα συνείδησης.

Παράλληλαόμως και ούσα μακριά ερχόμουν στην Αθήνα για δουλειά και γνώριζα κι εδώ ανθρώπους που με πήγαιναν παραπέρα. Κατάλαβα παρατηρώντας τον εαυτό μου σε απόσταση ότι μας συμβαίνει αυτό στο οποίο εστιάζουμε, χωρίς αυτό να αποτελεί κάποιον κανόνα.

Υπάρχει σε μια πολύ παράξενη και αγαπημένη μου ταινία του Μανουέλ ντε Ολιβέιρα μια σκηνή σε ένα τραπέζι όπου επαναλαμβάνεται η φράση του ισπανού φιλοσόφου Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ «ο άνθρωπος και η περίστασή του». Αυτό για μένα είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα που έχουν ειπωθεί.

Συγκεκριμένα ο Ορτέγα λέει: είμαι εγώ και η περίστασή μου, κάτι το οποίο αποτέλεσε και τονπυρήνα της φιλοσοφίας του. Για τον Ορτέγα το καρτεσιανό cogito ergo sum ήταν ανεπαρκές για να εξηγήσει την πραγματικότητα. Πρότεινε αντί αυτού ένα σύστημα όπου η ζωή είναι το άθροισμα του εγώ και της περίστασης.

Ως εκ τούτου, υπάρχει μια συνεχής διαλεκτική ανταλλαγή δυνάμεων μεταξύ του ατόμου και των περιστάσεών του και ως αποτέλεσμα η ζωή μας είναι ένα δράμα που υπάρχει μεταξύ της αναγκαιότητας και της ελευθερίας».