Ένας μαχητής της ζωής,ένας αγωνιστής της δημοκρατίας,ένας υπεύθυνος πολίτης με όλη τη σημασία της λέξης, ο Δημήτρης Κουμάνταρος έφυγε από κοντά μας. Άντεξε τα σκληρά βασανιστήρια της χούντας, ήταν πάντα ενεργός στις πολιτικές και κοινωνικές μάχες των τελευταίων δεκαετιών, δίνοντας το παρών όπου και για όποιον χρειαζόταν.
Όπως έγραφε σε μια παρέμβαση του λίγες μόλις μέρες πριν:
«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.
Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.
Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.
Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού – ομαδικού πνεύματος.
Ένα ξεσηκωμό συμμετοχής, έρευνας, διαλόγου, για το πως μπορούμε καλύτερα να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες και τους ντόπιους που βρίσκονται σε ανθρωπιστική κρίση».
Σε ένα μικρό βιογραφικό που ο ίδιος είχε γράψει στο blog του σημείωνε: «Γεννήθηκα το Γενάρη του 1954 στην Αθήνα, στη Κυψέλη. Τέλειωσα το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω εργαστεί ως πλασιέ βιβλίων, ερευνητής αγοράς πόρτα – πόρτα, παραγωγός διαφημίσεων για περιοδικό, οικοδόμος, ιδιοκτήτης του μπαρ ΤΡΑΜ, μπάρμαν, Disk Jokey και κυρίως σα δημοσιογράφος σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην «Ελευθεροτυπία». Μέλος της Ενώσεως Συντακτών παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996, θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών – καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας. Πήρα ενεργά μέρος στο φοιτητικό αντιδικτατορικό και στο λαΐκό κίνημα τη περίοδο 1971 – 1980. Φυλακίστηκα από το δικτατορικό καθεστώς και κλήθηκα ως μάρτυρας κατηγορίας στις δίκες των βασανιστών και του Πολυτεχνείου μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Εκλέχτηκα στα πρώτα μεταδικτατορικά συμβούλεια της ΕΦΕΕ και των φοιτητών της Νομικής. Από το 1980 παραμένω πολιτικά ανένταχτος».
