Η πρώτου μεγέθους γκάφα των «Πυρήνων της Φωτιάς» όχι μόνον ν’ αναλάβουν την ευθύνη της αποστολής των παγιδευμένων με εκρηκτικά τρομοδεμάτων, προς τον Βόλφρανγκ Σόϊμπλε, όσο και προς το γραφείο του ΔΝΤ στο Παρίσι, αλλά και να αναγράψουν σ’ αυτά, ως αποστολείς, τόσο τον Άδωνη Γεωργιάδη, όσο και τον Βασίλη Κικίλια, όλο λοιπόν αυτό, το χοντροκομμένο σχέδιο των Ελλήνων τρομοκρατών, μας οδηγεί ανεμπόδιστα στο συμπέρασμα, ότι λειτουργεί ένας διπλός σχεδιασμός:
– Πρώτον, να εμπλακεί το όνομα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ως φορέως τρομοκρατικών ενεργειών. (Εδώ πλέον μιλάμε για σχεδιασμό σχιζοφρενών).
– Δεύτερον, να χαρακτηρισθεί εν γένει η χώρα μας, ως εκκολαπτήριο τρομοκρατών, με στόχο τη διάλυση της συνοχής των Βρυξελλών με «προβληματικά» κράτη-μέλη της Ε.Ε. Στόχος αυτού του σχεδιασμού, να πεταχτεί η Ελλάδα στον κάλαθο αχρήστων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, τόσο οι «Πυρήνες της Φωτιάς», όσο και οι όπισθεν αυτών πιθανοί πολιτικοί υποβολείς (Να το, να το, το δαχτυλίδι, ψάξε-ψάξε για να το βρεις), έκαναν λάθος στη διεύθυνση των Ευρωπαίων παραληπτών, οι οποίοι θεωρούν ως απολύτως ασύμβατα αυτά τα διαλυτικά περιθώρια με την ευρωπαϊκή ευταξία. Όσο για την πλαστοπροσωπεία των αποστολέων, αυτό χωρίς αμφιβολία ανεβάζει αντί να υποβιβάζει το πολιτικό τους κύρος. Διότι γνώσιν έχουσιν οι φύλακες των Βρυξελλών, όσο και της γαλλικής πρωτεύουσας, που φιλοξενεί τα γραφεία του ΔΝΤ, ότι σύσσωμη η ελληνική δημοκρατική αντιπολίτευση είναι ο μόνος ευρύτατος πολιτικός χώρος, με δεδηλωμένη ευρωπαϊκή συνείδηση και συμπεριφορά. Και όχι η αιωνίως σιβυλλική συμπεριφορά του κυβερνώντος μορφώματος: «Βρίζουμε την ΕΕ και το ΔΝΤ εντός των συνόρων και τους ικετεύουμε εκτός Ελλάδας», ως άλλοι Νενέκοι!
Η ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι ότι η μέχρι σήμερα επικοινωνιακή σιωπή των Πυρήνων της Φωτιάς αποδεικνύει έλλειψη προπαγανδιστικού επιτελείου, ανάλογου προς εκείνο της 17ης Νοέμβρη, με τις γνωστές προκηρύξεις, που αναστάτωναν, απωθούσαν ή προβλημάτιζαν την Κοινή Γνώμη.
Η διαφαινόμενη όμως στροφή της νέας τρομοκρατικής οργάνωσης προς την επικοινωνία με την Κοινή Γνώμη, δημιουργεί εύλογες υπόνοιες, για τη δημιουργία ενός νέου τρομοκρατικού status μακράς διαρκείας όπως εκείνο της 17 Νοέμβρη, που διαλύθηκε από το σωτήριο λάθος του Σάββα Ξηρού (29.06.2002), να εκραγεί στα χέρια του η βόμβα που μετέφερε για τρομοκρατικό χτύπημα…
Όμως, η επιλογή του χρόνου για πιθανή αναβίωση της εποχής της 17 Νοέμβρη επιβάλλεται όχι μόνον ν’ αφυπνίσει τις καθεύδουσες ελληνικές αρχές Ασφαλείας, αλλά και να τις εντάξει ακόμη και με σύμπραξη έμπειρων και αποφασιστικών πολιτικών όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, σε πανευρωπαϊκό δίκτυο άμεσου συντονισμού της αντιτρομοκρατικής δράσης.
Μια παρόμοια αστραπιαία κίνηση θα εξουδετέρωνε μια για πάντα και θα καταργούσε την εκλεκτική καταγέλαστη συγγένεια, μεταξύ ορισμένων ψηφίδων του αριστερού «ριζοσπαστικού» μωσαϊκού και δυνάμεων του θρασύδειλου τρομοκρατικού περιθωρίου. Αυτή ακριβώς η συγγενική αλληλεγγύη είναι και η χειρότερη ρεκλάμα μιας χώρας, που σκοπίμως εμποδίζεται ν’ απαλλαγεί από τους εφιάλτες της δραχμοποίησης του ευρώ και μιας δραματικής αποκοπής μας από τον ευρωπαϊκό ομφάλιο λώρο…
