Στο ίδιο έργο θεατές

Σε έναν τίτλο του «Βήματος» που έμεινε στην Ιστορία –«Εσείς (αναλαμβάνετε) το έλλειμμα, εμείς το χρέος» – συμπυκνώνεται η ιστορία των τριών μνημονίων και ο στόχος τους, που ήταν ίδιος από το 2010, όταν χρεοκόπησε η χώρα, μέχρι σήμερα:

–Ο μηδενισμός των ελλειμμάτων (που επιτεύχθηκε) και η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων ώστε η χώρα να πληρώνει τουλάχιστον τους τόκους που ανέρχονται, με τα σημερινά δεδομένα, περίπου σε 3% του ΑΕΠ κάθε χρόνο.

Στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε και σήμερα, και αν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και επιτευχθεί σύντομα συμφωνία με τους δανειστές τότε, παρά τα πλεονάσματα, θα έχουμε πρόβλημα. Η διαχείριση του χρέους θα εξαρτάται από τους δανειστές και η χώρα δεν θα επιστρέψει ποτέ στις αγορές.

Κόντρα λοιπόν στις καθυστερήσεις, στις πολιτικές τρίπλες της κυβέρνησης, στις γκρίνιες στο στρατόπεδο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι ελπίζουν ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Γιώργος Χουλιαράκης, που θα βρίσκονται στο Eurogroup της Δευτέρας, θα αποδεχθούν τους στόχους για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 3% του ΑΕΠ για μια πενταετία ως το 2021, θα πουν το οριστικό «ναι» στα μέτρα για μείωση του αφορολόγητου ορίου και δεν θα πρέπει να επιμείνουν στην παράταση των συζητήσεων για το πώς και από πότε θα μειωθούν οι υψηλές συντάξεις. Με μιας από το 2020, ή σταδιακά από το 2019 που (σημειωτέον), σύμφωνα με τους συνταγματικούς κανόνες, είναι χρονιά εκλογών.

Το ερώτημα είναι ποια τακτική θα ακολουθήσουν και για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τον συνδικαλιστικό νόμο (που είναι το ζήτημα που καίει τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χτίστηκε από συνδικαλιστές και επαγγελματικά στελέχη). Για το μόνο που έχουν δίκιο είναι η διεκδίκηση να επανέλθουν σε ισχύ οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τις συμβάσεις εργασίας ώστε μαζί με την έξοδο από το Μνημόνιο, να ξεφύγει η χώρα από την εργασιακή ζούγκλα και τον μεσαίωνα των απλήρωτων εργαζομένων και της μαύρης εργασίας.

Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσουν ώριμες σκέψεις και να γεφυρωθούν οι διαφορές της ελληνικής πλευράς με τους δανειστές ώστε να υπάρχουν περιθώρια για μια ρεαλιστική συμφωνία, έστω στο επόμενο Eurogroup, στις αρχές Απριλίου, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η αναποφασιστικότητα και η παρατεταμένη αβεβαιότητα μας γυρίζουν πολύ πίσω, επικίνδυνα πίσω.