Η πλήρης εξάρτηση των συνδικαλιστών από τα κόμματα

Θα προσπαθήσω από σήμερα, και όσες Κυριακές χρειαστεί, να μπω στα βαθιά νερά της διαβόητης διαπραγμάτευσης με την τρόικα, που είναι τα περίφημα εργασιακά. Η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα παριστάνει ότι δίνει σκληρές μάχες σε διάφορους τομείς και τελικά υποχωρεί σχεδόν σε όλα, και μάλιστα ενίοτε κατά βάρβαρο τρόπο, αφού προτιμά, π.χ., να αυξάνει συνεχώς τους φόρους αντί να περιορίζει τις κρατικές σπατάλες παρά τις αντίθετες υποδείξεις των δανειστών μας. Η όλη ιστορία αφορά κυρίως τα συντεχνιακά προνόμια και τον μονοπωλιακό χαρακτήρα λειτουργίας των συνδικάτων, που είναι δεμένα σε σχεδόν ανίερη συμμαχία με τα κόμματα, ιδιαίτερα στο Δημόσιο και κυρίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και τη συχνή εκβιαστική συμπεριφορά των συνδικαλιστών τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Ας πάρουμε το κορυφαίο παράδειγμα αντικοινωνικού συντεχνιασμού που είναι οι ΔΕΚΟ. Οι εργαζόμενοι σε καθεμία από αυτές εκλέγουν τους συνδικαλιστές τους που αποκλειστική υποχρέωση οφείλουν να έχουν την υπεράσπιση των νόμιμων συμφερόντων των εκλογέων τους. Ωστόσο οι σχολιαστές κατά κανόνα αντιπαρέρχονται το ότι οι υποψήφιοι συνδικαλιστές δεν επιλέγονται με βάση τα προσωπικά τους προσόντα και το πρόγραμμά τους, που θα αφορά την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ψηφοφόρων τους, αλλά ως εκπροσωπούντες κόμματα. Ετσι στις συνδικαλιστικές εκλογές αντί να επιλέγονται οι κατά τεκμήριο ικανότεροι, ευφυέστεροι και ευσυνείδητοι εκπρόσωποι των εργαζομένων προτιμώνται τυφλά εκείνοι τους οποίους υποδεικνύουν τα διάφορα κόμματα. Σπάνια και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα εκλέγονται συνδικαλιστές χωρίς κομματική ταυτότητα. Αλλά οι έτσι εκλεγόμενοι συνδικαλιστές, αφού εξασφαλίζουν την εκλογή τους διά της κομματικής υποδείξεως, είναι φυσικό να εξυπηρετούν πάνω απ’ όλα ό,τι συμφέρει το κόμμα που τους πρότεινε (και γι’ αυτό εκλέχθηκαν) και όχι κατ’ ανάγκην το ποια είναι η συμφερότερη για τους εργαζομένους επιλογή.

Τα κόμματα από την πλευρά τους χρησιμοποιούν τους από αυτά υποστηριζόμενους συνδικαλιστές κυρίως για τις δικές τους προτεραιότητες, που δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι γνωστή, π.χ., η απόλυτη κομματική πειθαρχία που χαρακτηρίζει τους στοιχιζόμενους με το ΠΑΜΕ εργαζομένους, που είναι παράρτημα του ΚΚΕ. Το τι συμφέρει τους εργαζομένους δεν το αποφασίζουν οι συνδικαλιστές αλλά το κόμμα, το οποίο δίνει εντολές για απεργίες, πορείες, τα συνθήματα που θα προβληθούν ή αν θα συμφωνήσουν σε κάποια νομοσχέδια, ανεξάρτητα αν αυτό συμφέρει ή όχι τους εργαζομένους και το κοινωνικό σύνολο. Πάντα βρίσκονται προσχήματα. Το ίδιο λίγο έως πολύ ισχύει και για τα άλλα κόμματα και τους κομματικούς συνδικαλιστές.

Είναι προφανές ότι αυτή η κομματική εξάρτηση αλλοιώνει τον χαρακτήρα και τους σκοπούς του συνδικαλιστικού κινήματος, που οφείλει να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το συμφέρον των εργαζομένων. Εδώ μάλιστα στην Ελλάδα, καθώς ο συνδικαλισμός είναι κρατικοδίαιτος και δεν βασίζεται στην ελεύθερη βούληση και επιλογή του κάθε εργαζομένου, καταλήγει τα κόμματα να αποφασίζουν διά των εγκάθετών τους συνδικαλιστών για το τι υποτίθεται ότι συμφέρει τους εργαζομένους.

Αυτά ως προκαταρκτικά για να αντιληφθούμε ευκολότερα τι συμβαίνει με την εμπλοκή στα περίφημα εργασιακά, για τα οποία την επόμενη Κυριακή.