Είναι σύνηθες, πλέον, οι πολιτικοί να ρίχνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους. Ο,τι στραβό συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, το έχουν διαπράξει αυτοί που προηγήθησαν, και μάλιστα οι ανήκοντες στο άλλο κόμμα.
Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες ακούγονται στη Βουλή έπαινοι για αντιπάλους.
Αλλά η σημερινή Ελλάδα δεν προέκυψε από παρθενογένεση.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, η Ελλάδα ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα προβλήματα που προέκυψαν από την αντίσταση εναντίον του Αξονα. Και μόλις έληξε η εσωτερική αιματοχυσία, βρήκε την οδό της ανάπτυξης και της προόδου. Τα «πέτρινα χρόνια» είχαν αίσιο τέλος.
Με τη βοήθεια των νέων συμμάχων που διαδέχθηκαν τους Βρετανούς, με σκληρή εργασία και υπό την ηγεσία άξιων πολιτικών (όπως ο Αλέξανδρος Παπάγος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ο λαός μας έφερε την άνοιξη στην Ελλάδα.
Είναι λάθος, συνεπώς, να καταλογίζονται ευθύνες σε αυτούς που κυβέρνησαν πριν από σαράντα ή πενήντα και πλέον χρόνια.
Τι βρήκαν π.χ. ο Καραμανλής και ο Α. Παπανδρέου, και τι παρέδωσαν; Η Αθήνα της δεκαετίας του ’50 –αλλά και του ’60 –ήταν μια πόλη όπου χιλιάδες σπίτια, σχεδόν παράγκες, δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα∙ αγοράζαμε πάγο από πλανόδιους που διέσχιζαν κεντρικούς δρόμους όπως η λεωφόρος Αλεξάνδρας∙ τα απογεύματα γινόταν παζάρι γάλακτος πίσω από τις προσφυγικές πολυκατοικίες απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού και διακόσια μέτρα περίπου από τις φυλακές Αβέρωφ, ενώ στους παράλληλους της Αλεξάνδρας δρόμους κυριαρχούσαν μαρμαράδικα και λαχανόκηποι.
Ολα αυτά, από τη δεκαετία του ’60 και μετά, άρχισαν να εξαφανίζονται. Ο Καραμανλής κατηγορήθηκε για το αίσχος της αντιπαροχής, αλλά η Αθήνα χωρίς τις παράγκες και τους χωματόδρομους σιγά-σιγά έγινε ευρωπαϊκή πόλη.
Στην ανάπτυξη της χώρας ασφαλώς συνέβαλε και το «Σχέδιο Μάρσαλ», που έδωσε τροφή στα παιδιά της Αθήνας μοιράζοντας κάθε μέρα μία κούπα γάλακτος και μία φέτα κίτρινο τυρί στους μαθητές της πρωτεύουσας. Αυτά ως δείγματα της πολιτικής Καραμανλή κατά την περίοδο που έμεινε γνωστή ως η «οκταετία των έργων».
Ακολούθησε ο Α. Παπανδρέου, στον οποίο πιστώνεται η εθνική συμφιλίωση –έβαλε τελεία και παύλα στον εμφύλιο πόλεμο.
Η ζωή συνεχίζεται με καμιά δεκαριά πρώην πρωθυπουργούς οι οποίοι πρέπει να περιμένουν την κρίση της Ιστορίας…
Μακάριοι οι ευδοκίμως τερματίσαντες την υπηρεσία τους!
