Το Ποτάμι σε σταυροδρόμι

Πριν από τρία χρόνια, στις 26 Φεβρουαρίου 2014, ιδρύθηκε το Ποτάμι. Ομως η απόσταση που χωρίζει τον ανειδίκευτο αρχηγό με το σακίδιο στην πλάτη και το χαρωπό βαν των περιοδειών, που με την έπαρση του νεοπροσύλητου στην πολιτική δήλωνε «εγώ μπορώ να σώσω τη χώρα», από τον πολιτικό ο οποίος παλεύει να κρατήσει το κόμμα του στη Βουλή δεν μετριέται με συμβατικό τρόπο.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης «βάρυνε» αυτά τα χρόνια –ίσως όχι τόσο όσο θα ήθελαν οι υποστηρικτές του –είδε τις φιλοδοξίες του να διαψεύδονται, συνεργάτες του να τον εγκαταλείπουν, τους εχθρούς του να επιπλέουν, το κόμμα του να αποσυντίθεται. Αντίθετα με άλλους, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού, παλεύει ακόμα για τις ίδιες ιδέες χρησιμοποιώντας περισσότερο το Facebook παρά τη Βουλή, επιλογή που δεν του προσθέτει κύρος αλλά τον φέρνει σε επαφή με τη μάζα των ψηφοφόρων. Αρκεί αυτό όταν οι πολλοί δεν έχουν καταλάβει σε τι είναι χρήσιμο το Ποτάμι και άλλοι τόσοι το θεωρούν υποπαράγωγο της διαπλοκής; Το Ποτάμι προσπαθεί να αλλάξει για να επιβιώσει.

Το διαφημίζει με την καμπάνια του και αυτό το Σαββατοκύριακο στις εκδηλώσεις για τα γενέθλια του κόμματος αναμένεται να το πει και ο επικεφαλής του ανακοινώνοντας οργανωτικές προσαρμογές, μεταξύ των οποίων η δημιουργία Ινστιτούτου, και το άνοιγμα του κόμματος σε νέες συνεργασίες. Δεν είναι πλέον μια εκπομπή που προσπαθεί να γίνει κόμμα, όπως είχε σχολιάσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά ένα κόμμα που επιχειρεί να γίνει η συγκολλητική ουσία για να εκφραστεί το εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό ρεύμα στη χώρα. Ενας ακόμα μεγάλος στόχος για τον επικεφαλής του Ποταμιού που μάλλον υπερβαίνει τις δυνατότητές του αλλά αποτελεί το μοτίβο ζωής ενός φτωχού παιδιού από την Αγία Βαρβάρα που κατάφερε να γίνει επιτυχημένος δημοσιογράφος, επιχειρηματίας και αρχηγός πολιτικού κόμματος.

Ο κ. Θεοδωράκης έχει ακούσει τα πάντα. Οτι το Ποτάμι στερεύει γιατί δεν εμπνέει την κοινωνία, ότι ο ίδιος είναι ανεπαρκής, αυταρχικός και δεν ακούει κανέναν, ότι έφτιαξε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα, ότι το στίγμα του είναι θολό, ότι κυνηγώντας την πρωτοτυπία έχανε την ουσία, ότι υπηρέτησε το φαύλο σύστημα της Μεταπολίτευσης, ότι όταν δεν κατάφερε να προσεταιρισθεί τον Αλέξη Τσίπρα ξεκίνησε το «φλερτ» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πιο δηλητηριώδη ήταν τα φίλια πυρά, αυτά που δέχθηκε από συνεργάτες και βουλευτές οι οποίοι αποχώρησαν από το κόμμα ενώ αυτό ακολουθούσε φθίνουσα πορεία. Το Ποτάμι ξεκίνησε με ένα ποσοστό 6,6% στις ευρωεκλογές του 2014. Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ήταν τέταρτο κόμμα με ποσοστό 6,05% και 17 βουλευτές, τον Σεπτέμβριο έπεσε στο 4,09% και εξέλεξε 11 βουλευτές. Σήμερα έχει έξι βουλευτές.

«Με σόκαρε η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων που πίστευα ότι αγωνιζόμαστε για τον κοινό σκοπό» εξομολογείται. «Ειδικά των βουλευτών που έφυγαν. Επαθα κάτι. Δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Μιλάω για τα αισθήματα διάψευσης και προδοσίας. Ηταν ένα πλήγμα πολιτικό αλλά για μένα ήταν κυρίως προσωπικό. Υπήρξαν και οι άλλοι που μου έλεγαν «βγες μπροστά, να αλλάξουμε τα πράγματα, να μην είναι όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι». Και έπειτα έβγαλαν την ουρά τους απέξω. Υποτίμησα την ανθρώπινη φύση αλλά έγινα σοφότερος».

Μήπως υποτίμησε και τις δικές του δυνατότητες; «Εχω αδυναμίες. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Εκανα δύο χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω τη λάσπη. Ξέρετε πόσος κόσμος πιστεύει ακόμα ότι είμαι ανιψιός του Σημίτη ή ότι είμαι άνθρωπος του Μπόμπολα; Θεωρούσα ότι επειδή είμαι γνωστός οι άνθρωποι με ξέρουν. Κατάλαβα ότι ο κόσμος αγαπάει τα ψέματα» απαντά.

Ο απολογισμός

Ο απολογισμός των τριών χρόνων του Ποταμιού βρίσκει τον κ. Θεοδωράκη σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη μπορεί να έχει τα εσωτερικά της προβλήματα, π.χ δυσκολεύεται να διευθετήσει τα οργανωτικά του συνεδρίου της, ωστόσο εμφανίζεται ενδυναμωμένη στις δημοσκοπήσεις, θέτει τους όρους της στις συνεργασίες και συνομιλεί με πρώην και νυν βουλευτές του Ποταμιού.

Μπορεί να δημιουργηθεί ένας άλλος πόλος στον χώρο του Κέντρου με το Ποτάμι και την πρωτοβουλία «Ωρα Αποφάσεων», ο οποίος να πιέσει για τον νέο, ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς; Ο επικεφαλής του Ποταμιού δηλώνει ότι «κανένας δεν είναι αιώνιος στην πολιτική» και ότι ο ίδιος δεν είναι κολλημένος με την καρέκλα του. Με το κόμμα του να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και την πίεση που δέχεται από τη ΝΔ, προς την οποία μεταναστεύει η μάζα των ψηφοφόρων του, αλλά και από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη η οποία διατηρεί ανοιχτό το μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ (όπως κι εκείνος) δηλώνοντας ότι δεν θα ψηφίσει τα επώδυνα μέτρα όποτε κι αν τα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, οι αποφάσεις που θα πάρει θα είναι καθοριστικές για το πολιτικό του μέλλον.