Την υπαγωγή όλων των δανείων της Ελλάδας στον ESM ώστε να μην κάνει ο καθένας από τη «χορωδία των δανειστών» «τον δημοσιονομικό κηδεμόνα» προτείνει ο Νίκος Χριστοδουλάκης μέσω της συνέντευξής του στο «Βήμα της Κυριακής».
«Η υπαγωγή όλων των δανείων στον ESM θα διευκόλυνε τη συντεταγμένη έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και την επιστροφή της στην κανονικότητα μετά το 2019» επισημαίνει. Το θέμα του χρέους και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, προσθέτει, θα έπρεπε να είχαν ομόθυμη αντιμετώπιση από τα κόμματα. Πιστεύει, επίσης, ότι μόνο μια ισχυρή Κεντροαριστερά μπορεί να φέρει ισορροπία στο πολιτικό σύστημα και υπενθυμίζει με νόημα ότι στη μάχη του Μαραθώνα οι Αθηναίοι έστειλαν δέκα στρατηγούς αλλά όταν είδαν τα πλήθη των Μήδων ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στον Μιλτιάδη, κι ας μην τον πολυσυμπαθούσαν.
Στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών μιλήσατε για το χρέος. Είναι αυτό το μοναδικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας;
«Οχι βέβαια. Το πιο σημαντικό και επώδυνο είναι η παρατεταμένη ύφεση και η ανεργία που απειλεί τη χώρα. Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί το χρέος, παρά το «κούρεμα» του 2012 και τις συνεχείς μεταθέσεις αποπληρωμής. Ακόμα και 3,50% του ΑΕΠ πλεόνασμα να πετύχουμε για μία δεκαετία, πάλι το χρέος θα είναι υψηλό, γιατί η οικονομία θα σέρνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Γι’ αυτό πρότεινα έναν συμβιβασμό για 1,50% πρωτογενές και το υπόλοιπο 2% του ΑΕΠ να πηγαίνει σε παραγωγικές επενδύσεις. Η ώθηση στην ανάπτυξη με αυτό το ποσόν για μία δεκαετία θα προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ανακούφιση στο χρέος από το εάν πήγαινε κατευθείαν σε αποπληρωμές. Επιπλέον οι επενδύσεις που θα γίνουν θα βγάλουν τη χώρα από την παραγωγική κατάρρευση ώστε να γίνει πιο ανταγωνιστική στο διεθνές περιβάλλον και να τονώσει τις εξαγωγές».
Προτείνατε όμως και θεσμικά μέτρα για τη διαχείριση του χρέους.
«Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι προς επίσημους φορείς, αλλά και αυτοί είναι πολλοί, όπως τα κράτη, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ο λεγόμενος ESM. Καθένας έχει διαφορετικό κόστος εξυπηρέτησης δανείων και η Ελλάδα βρίσκεται στην παράλογη θέση να πληρώνει με υψηλό κόστος τα δάνεια της ΕΚΤ και του ΔΝΤ με πάνω από 4%. Προτείνω λοιπόν όλα τα δάνεια να αναληφθούν από τον ESM και μόνο, ο οποίος έχει πολύ χαμηλό κόστος γύρω στο 1% και απέδειξε ότι συστηματικά βοηθά την Ελλάδα με μεταθέσεις πληρωμών στο μέλλον. Εκτός από μια θεαματική μείωση στο κόστος εξυπηρέτησης, η Ελλάδα θα πετύχαινε έτσι να συζητεί με έναν και μόνο οργανισμό για το χρέος, αντί για τη χορωδία των πιστωτών που σήμερα της λένε όλοι τι θα κάνει για να φανούν αρεστοί στο εσωτερικό τους ακροατήριο. Από τον πρωθυπουργό της Μάλτας, μέχρι τον κάθε υποψήφιο στις εκλογές και σε κάθε υποεπιτροπή του ΔΝΤ, όλοι μάς κάνουν τον δημοσιονομικό κηδεμόνα. Η υπαγωγή όλων των δανείων στον ESM θα διευκόλυνε τη συντεταγμένη έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και την επιστροφή της στην κανονικότητα μετά το 2019».
Πιστεύετε ότι σε μεγάλα θέματα όπως είναι το χρέος θα έπρεπε να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων, ειδικά τώρα που το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι τόσο ασταθές;
«Το θέμα του χρέους είναι προφανές ότι έπρεπε να είχε ομόθυμη αντιμετώπιση γιατί είναι μακροχρόνιο θέμα και επιπλέον όλα τα άλλα κράτη που μας έχουν δανείσει έχουν και αυτά μια ενιαία στάση απέναντι μας. Τις προηγούμενες μέρες συμμετείχα σε μια εκδήλωση για το χρέος στο Ευρωκοινοβούλιο, στην οποία μίλησε και η επικεφαλής της γερμανικής Αριστεράς Die Linke. Ενώ γενικά διαφώνησε έντονα με την πολιτική της Μέρκελ, στο θέμα του ελληνικού χρέους είπε να αντιμετωπιστεί με αναδιάρθρωση και όχι με «κούρεμα», προφανώς συμπλέοντας με την επικρατούσα άποψη στη χώρα της. Ετσι και στην Ελλάδα η θέση διαπραγμάτευσης πρέπει να είναι κοινή, αλλιώς οι ξένοι θα επικαλούνται τις εσωτερικές έριδες και θα λένε γιατί να συμφωνήσω, αφού αύριο θα αλλάξει η κυβέρνηση και πάλι από την αρχή. Ενα άλλο θέμα εθνικής σύμπνοιας θα έπρεπε να είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με αυξημένες επενδύσεις για μία δεκαετία, που λέγαμε πριν. Αλλά αυτό δεν είναι καν θέμα συζήτησης στη δημόσια σφαίρα, ενώ είναι ακόμα πιο ζωτικό και από το χρέος. Ισως επειδή αφορά κυρίως εργαζομένους, ανέργους και επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ως γνωστόν ανήκει σε άλλον πολιτικό πλανήτη και δεν τον πιάνουν τα κομματικά ραντάρ».
Μπορεί να επιτευχθούν συναίνεση και ισορροπία σε συνθήκες ακραίας πόλωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ και με την Κεντροαριστερά κατακερματισμένη;
«Η Κεντροαριστερά είναι αυτή που πρέπει να γίνει ισχυρή για να αλλάξει την ισορροπία στο κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα. Η ισορροπία που έχει επικρατήσει σήμερα είναι υποδεέστερη σε σχέση με τις μεγάλες προκλήσεις που δέχεται η χώρα και επιπλέον ιστορικά παράδοξη. Κυβερνά ένα σχήμα Αριστεράς με μία δόση Δεξιάς και όταν αυτό τελειώσει αναμένεται ένα σχήμα μιας άλλης Δεξιάς με μία δόση άλλης Αριστεράς να το αντικαταστήσει. Την ίδια στιγμή όμως βλέπουμε στην Ευρώπη ότι η Σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από μία δεκαετία αποδόμησης, έχει αρχίσει να διεκδικεί και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο και νομίζω πως είναι καιρός να αρχίσει και στην Ελλάδα, αυτή τη φορά χωρίς τη συνηθισμένη καθυστέρηση εικοσαετίας. Αρκεί βέβαια να γίνει με προτάσεις οικονομικής ανασυγκρότησης και όχι με την ατέρμονη συζήτηση για διαδικασίες που ούτε ενδιαφέρουν τους περισσότερους, ούτε και σοβαρές διαφορές άλλωστε έχουν μεταξύ τους».
«Ανιστόρητες οι διαμάχεςγια μετεκλογικές συνεργασίες»
Να υποθέσω ότι δεν συμφωνείτε με τη συζήτηση που έχει ανοίξει στον χώρο της Κεντροαριστεράς για τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες.
Να υποθέσω ότι δεν συμφωνείτε με τη συζήτηση που έχει ανοίξει στον χώρο της Κεντροαριστεράς για τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες.
«Θεωρώ τη συζήτηση παράξενη και ανιστόρητη. Κανένα κόμμα δεν ξέρω στην Ευρώπη που να πηγαίνει στις εκλογές λέγοντας με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά. Γιατί αν το πει, θα αναγκαστεί από τώρα να συρθεί στις επιλογές του μελλοντικού μεγάλου αδελφού και ο πολίτης θα έχει κάθε λόγο να ψηφίσει απευθείας εκείνο το κόμμα και όχι τον πρόθυμο σύμμαχο. Εδώ ακόμη και ο Μακρόν στη Γαλλία δεν λέει με ποιους θα συνεργαστεί αν νικήσει και ας μην έχει ούτε μικρό κόμμα. Γιατί ξέρει ότι αυτό που μετράει είναι τι λέει ο ίδιος, όχι ποιους θα βοηθήσει να κάνουν τα δικά τους. Αυτός ακριβώς ο κίνδυνος να μπει κάτω από τα βαγόνια άλλου κόμματος πριν καν ξεκινήσουν οι εκλογές είναι που κάνει τόσο μεγάλη την ανάγκη ξεκάθαρων προτάσεων στην Κεντροαριστερά σήμερα. Αντί για τη φλυαρία των διαδικασιών, είναι πιο χρήσιμο να πει τι πρέπει να γίνει στη φορολογία, στις ΔΕΚΟ, το Προσφυγικό, τις επενδύσεις, την Παιδεία, το Σύνταγμα και σε άλλα πιο σημαντικά από τα προσυνεδριακά ζητήματα και πώς θα βγει η Κεντρική Επιτροπή. Ακόμα και στην περίπτωση που χρειαστεί η Κεντροαριστερά να συνεργαστεί μετεκλογικά με κάποιον, θα ξέρει τι στόχους να διαπραγματευθεί για τη χώρα και όχι μόνο τι υπουργεία θα ζητήσει».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
