Το 1996 ο Κώστας Σημίτης και το κύμα του εκσυγχρονισμού που εκπροσωπούσε υιοθέτησε πλήρως το ελληνικό ευρωπαϊκό όραμα της συμμετοχής στην ευρωζώνη και προσανατόλισε αντιστοίχως τόσο την κυβέρνησή του,όσο και την κοινωνία.
Ο στόχος του ευρώ έλαβε τότε πανεθνικό χαρακτήρα και έγινε αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Γι’ αυτό και επιτεύχθηκε παρά τις πολλές αντιξοότητες και αδυναμίες της ελληνικής πολιτικής και διοίκησης.
Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής ανέδειξε ως κυρίαρχο το αίτημα της διαφάνειας και υποσχέθηκε το νοικοκύρεμα του κράτους και την εξασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας.
Παρ’ ότι ο λαός αγκάλιασε και υποστήριξε ανεπιφύλακτα το αίτημά του, εκείνος δεν κατάφερε να το υπηρετήσει. Αντιθέτως με την αμέριμνη διακυβέρνησή του, η χώρα έχασε τον ευρωπαϊκό ρυθμό της και ερχόμενη η κρίση κυριολεκτικά την εκτροχίασε.
Έκτοτε η Ελλάδα υποχωρεί χρόνο με το χρόνο και η ελληνική πολιτική δεν μπόρεσε να βρει τρόπο αντιστροφής των καταστροφικών τάσεων.
Ούτε βεβαίως κάποια από τις πολιτικές δυνάμεις μπόρεσε να πειθαρχήσει και να οραματισθεί σχέδιο ρεαλιστικό για τη χώρα και τους πολίτες της.
Από το 2009 και εντεύθεν σταθερά ανά διετία καίγεται τουλάχιστον μια κυβέρνηση και δοκιμάζεται, αν δεν χάνεται, ένα κόμμα εξουσίας.
Πρώτα το ΠαΣοΚ, ακολούθως η Νέα Δημοκρατία και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ.Τσίπρας, παρά τα ατελείωτα κύματα προπαγάνδας, αντιμετωπίζει ήδη τις συνέπειες της ατελούς διακυβέρνησής του.
Με τον καιρό χάνει τη λάμψη του, δεν γοητεύει το λαό όπως άλλοτε και αρχίζει πλέον να αμφισβητείται για την αποτελεσματικότητά του στο εσωτερικό του κόμματός του.
Η εμπειρία των επτά χρόνων της κρίσης μας βεβαιώνει ότι και ο κ.Τσίπρας νομοτελειακά θα έχει την τύχη των προκατόχων του.
Θα φθείρεται και θα κλονίζεται όσο προσεγγίζει το σημείο θραύσης.
Όσο περνά ο καιρός και οι πολίτες δεν θα βλέπουν βελτίωση της οικονομικής τους θέσης, όχι μόνο δεν θα τον ακολουθούν, ούτε καν θα τον ακούνε.
Και ας γνωρίζουν όσοι φιλοδοξούν να τον διαδεχθούν ότι η αλυσίδα της καταστροφής των πολιτικών δυνάμεων θα διατηρείται όσο δεν προσεγγίζεται πραγματικά ένας νέος εθνικός στόχος.
Που δεν είναι άλλος απ’ αυτόν της αποδοχής της χρεοκοπίας και της υιοθέτησης πολιτικών ικανών να ανατρέψουν τις συνθήκες που την προκάλεσαν.
Μόνο τότε η Ελλάδα θα διαμορφώσει προϋποθέσεις αναγέννησης και ανασυγκρότησης.
