Τέλος οι παρομοιώσεις με το καραβάνι που προχωρά στην έρημο αδιαφορώντας για τα σκυλιά που γαυγίζουν. Από προχθές, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει Μπαρτσελόνα!
Αυτό το μήνυμα επιχείρησε να περάσει ο Α. Τσίπρας στην κόντρα του, στο twitter, τον Κ. Μητσοτάκη. Δεν θέλησε ο Πρωθυπουργός να τρολάρει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις λάθος προβλέψεις του, ούτε ο ίδιος θα στοιχημάτιζε στην πρόκριση των Καταλανών.
Θέλησε ο κ. Τσίπρας να περάσει, κυρίως προς το εσωτερικό του κόμματος του, το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επαναλάβει στο γήπεδο της πολιτικής αυτό που κατάφερε στο χορτάρι του Κάμπ Νου, η Μπαρτελόνα. Μια επική ανατροπή κόντρα σε όλες τις προβλέψεις-δημοσκοπήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι η αναμέτρηση Μπαρτσελόνα-Παρί είχε στοιχεία που θυμίζουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Η γαλλική ομάδα μπήκε στο γήπεδο έχοντας υπέρ της, το 4-0 του πρώτου αγώνα. Αυτή τη μεγάλη διαφορά, έχει και η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Αυτή η διαφορά ήταν που έκρινε τον κρίσιμο επαναληπτικό, εκεί που γίνεται το ταμείο. Γιατί είναι βέβαιο ότι η ομάδα του Παρισιού θα έπαιζε διαφορετικά, αν είχε κερδίσει στον πρώτο αγώνα με 1 ή 2-0. Θεώρησε όμως μετά το 4-0, τον επαναληπτικό μια τυπική διαδικασία και έπαιξε άμυνα περιμένοντας να κυλήσει ο χρόνος. Και εκεί έχασε τη μπάλα!
Ακόμα όμως και αν λάβουμε ως δεδομένο ότι η μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις οδηγήσει τη ΝΔ σε λογική Παρί, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμπεριφερθεί στο εκλογικό γήπεδο ως να είναι Μπαρτσελόνα και να πετύχει τη μεγάλη ανατροπή, όπως θα ήθελε ο Πρωθυπουργός. Και αυτό για τρεις βασικούς λόγους.
Το γήπεδο της Μπαρτσελόνα ήταν κατάμεστο. Στον κόσμο υπήρχε ενθουσιασμός που μεταδιδόταν στους παίκτες. Το γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και αδειάζει. Το 35% των εκλογών έχει φτάσει το 15-18% στις δημοσκοπήσεις και η καθοδική πορεία συνεχίζεται. Οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, στις εξορμήσεις τους στην περιφέρεια, μιλούν σε κοινό 20 και 30 ατόμων. Με λίγα λόγια, λαός για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα δεν υπάρχει. Όλο και λιγότεροι χειροκροτούν όλο και περισσότεροι αποδοκιμάζουν.
Εκτός από λαό δεν φαίνεται να υπάρχει και ομάδα. Παίκτες που να ξέρουν τι γυρεύουν στο γήπεδο, που να παίζουν ομαδικά, στη βάση ενός πλάνου. Η κυβερνητική ομάδα, όμως, δεν διακρίνεται για την ομαδικότητα της αλλά για την τάση των μελών της στις ατομικές ενέργειες. Για συνεννόηση και ομαδικό παιχνίδι ούτε λόγος. Πρόσφατο παράδειγμα το μέτωπο των δομών κατά της φτώχειας που αποτέλεσαν και τη σημαία της κοινωνικής ευαισθησίας της κυβέρνησης. Κλείνουν η μία μετά την άλλη λόγω της αδυναμίας να συνεννοηθούν οι αρμόδιοι υπουργοί. Η κ. Φωτίου, ρίχνει το μπαλάκι στον κ. Σκουρλέτη, αυτός με τη σειρά του στο υπουργείο Οικονομικών κ.ο.κ.
Εκτός από λαό και ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να διαθέτει και Νειμάρ. Δηλαδή ένα παίκτη- ηγέτη που μπορεί όπως ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ να αλλάξει τη ροή του παιχνιδιού με μία-δύο περίτεχνες, καθοριστικές ενέργειες. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει Νειμάρ και αυτός είναι ο κ. Τσίπρας. Ωστόσο το ρεπερτόριο ελιγμών του πρωθυπουργού δεν φαίνεται να είναι τόσο πλούσιο όπως παλιά ούτε να σκορπούν τον ίδιο ενθουσιασμό στην εξέδρα.
Αυτό το έχει διαπιστώσει και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, φαίνεται άλλωστε και από τον τρόπο που γίνεται δεκτός στις εξορμήσεις του στην περιφέρεια. Την αποθεωτική διάθεση του κοινού έχουν διαδεχθεί η γκρίνια και δυσάρεστα ερωτήματα όπως αυτό της ηλικιωμένης γυναίκας στην Θεσσαλονίκη: «Μπορείς εσύ να ζήσεις με 400 ευρώ το μήνα;»
Το θέμα λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι από καραβάνι να γίνει Μπαρτσελόνα και να πάρει το πρωτάθλημα κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή. Είναι να αντιμετωπίσει το φάντασμα της επιστροφής στις περιόδους που πάλευε για την παραμονή στην Ά Εθνική κατηγορία.
