Τι οφείλει να πράξει μια ένωση κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) όταν ένα κράτος-μέλος της απειλείται στην εθνική του κυριαρχία, από γειτονικό κράτος, που δεν ανήκει στην Ένωση αυτή; Στο ερώτημα αυτό που είναι και ερώτημα των περισσότερων Ελλήνων, αρνούνται ν’ απαντήσουν τα κέντρα αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Τόσο η Commission, όσο και το ΝΑΤΟ, που υποτίθεται ότι λειτουργεί ως ασπίδα για την Ευρωπαϊκή Άμυνα…
Αποτέλεσμα, αυτής της γεμάτης, από περιφρόνηση και εταιρική αδιαφορία συμπεριφοράς των Βρυξελλών είναι, να επωμίζεται η Ελλάδα το τεράστιο οικονομικό βάρος των εξοπλισμών, που κατατάσσει τη χώρα μας στη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ για τις αμυντικές δαπάνες,με ποσοστό 2,38 του ΑΕΠ. Το περίεργο είναι ότι καμμιά, μα καμμιά μεταδικτατορική κυβέρνηση δεν θεώρησε αλληλεγγύως υπεύθυνη την ΕΕ, αλλά και την προκάτοχό της (ΕΟΚ), προς την Ελλάδα, εις τρόπον ώστε να θεωρηθούν και επισήμως τα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον αέρα τη θάλασσα και την ξηρά ως σύνορα και της ΕΕ.
Η επισημοποίηση αυτών των συνόρων ήδη θα είχε ανακουφίσει την πατρίδα μας και οικονομικά και ψυχολογικά και δεν θα συνεχίζαμε, επί 40 και πλέον χρόνια, να σχοινοβατούμε από τα θεόρατα ύψη της απελπισίας στο τεντωμένο σχοινί (χωρίς το προστατευτικό στρώμα) των καθημερινών προκλητικών παραβιάσεων του εθνικού μας θαλάσσιου και εναέριου χώρου (και χώρια τα αλυτρωτικά κινήματα για ενσωμάτωση της Θράκης στην τουρκική επικράτεια)!
Το δυστύχημα είναι ότι η Βουλή των Ελλήνων θα μπορούσε, (εάν βεβαίως το ήθελε), μ’ ένα ομόφωνο ψήφισμα, να ζητήσει από το ΝΑΤΟ και την Commissionτην αναλογική συμμετοχή και των υπολοίπων 27 χωρών-μελών της ΕΕ στην κούρσα των αμυντικών και επιθετικών εξοπλισμών στην ανατολική Μεσόγειο, κονιορτοποιώντας έτσι το «τουπέ» της δήθεν επιθετικής «υπεροχής» των θρασύδειλων απογόνων των «Γκρίζων Λύκων».
Το δε μεγαλύτερο δυστύχημα είναι, ότι το ΝΑΤΟ σε όλες αυτές τις προκλήσεις της Άγκυρας, κατά της Ελλάδας, ακολουθεί πολιτική Ποντίου Πιλάτου,σφυρίζοντας αδιάφορα, ενώ θα υπεχρεούτο, ως ηγεσία του Ατλαντικού Συμφώνου Άμυνας ν’ απαγορεύσει με την απειλή αποπομπής από τους κόλπους του, ένα κράτος που απροκλήτως και αναιτίως στρέφεται εναντίον άλλου κράτους της ίδιας στρατιωτικής συμμαχίας. Στο σημείο αυτό αξίζει, για πολλοστή φορά, να υπενθυμίσω, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αμέσως μετά την εισβολή του τουρκικού Αττίλα-2 στην Κύπρο και με μια συνταρακτική δήλωσή του, κατά της τότε ηγεσίας του ΝΑΤΟ, απέσυρε για σχετικώς μακρό διάστημα τη χώρα μας, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, για μια απρόκλητη και βουτηγμένη στο αίμα εισβολή με όπλα, αλλά και …συμμαχικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ!
Το ΝΑΤΟ ως υπερατλαντικό Σύμφωνο Άμυνας-Επίθεσης εδρεύει, φιλοξενούμενο στις Βρυξέλλες αλλά με τη μισή καρδιά δουλεύει στο αμερικανικό Πεντάγωνο και με την άλλη μισή στην πρωτεύουσα της ΕΕ. Με τη διπλή αυτή υπόστασή του το ΝΑΤΟ εμφανέστατα καμουφλάρει το ρόλο του χωροφύλακα των αμερικανικών γεωπολιτικών συμφερόντων στην ανατολική Μεσόγειο, που τον διαδραματίζει με ανατολίτικη υστερόβουλη κουτοπονηριά η Άγκυρα.
Και ας μην ξεγελιόμαστε, εν ονόματι αυτού του ρόλου, ο νέο-Σουλτάνος Ερντογάν παίρνει απανωτά τα συγχωροχάρτια, για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των θεσμών του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και αμέτρητων καταδικαστικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την παράνομη κατοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας, από τους «συμμάχους» Τούρκους!
Όλη αυτή η συνεχιζόμενη ΝΑΤΟϊκή μασκαράτα δίνει ένα επιπλέον δικαίωμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ώστε σε ομόφωνο ψήφισμά του, (εάν βέβαια υπάρχει τέτοια ομοφωνία) να ζητήσει:
– Την αναλογική συμμετοχή των 28 κρατών-μελών της ΕΕ στις αμυντικές δαπάνες για τη διαφύλαξη της κυριαρχίας και ακεραιότητας της ΕΕ (άρα και της Ελλάδας) κατά μήκος των χερσαίων, θαλάσσιων και εναέριων συνόρων με την Τουρκία.
– Να πειθαναγκάσει το ΝΑΤΟ να εναρμονισθεί προς την παραπάνω απόφαση της ΕΕ, ενεργώντας ως όργανο προάσπισης της ευρωπαϊκής ασφάλειας καιαμυνας και όχι ως δυσυπόστατος εκπρόσωπος καιεξωευρωπαϊκών νόμιμων ή και άνομων επιδιώξεων. Και εν ονόματι αυτού του αμιγώς ευρωπαϊκού ρόλου, το ΝΑΤΟ να οργανώσει και συμπληρωματικό σώμα πιλότων από κράτη-μέλη της ΕΕ, που θα εκπαιδευτούν στην αναχαίτιση και στις αερομαχίες με τις τουρκικές αεροπορικές σφήκες, από τα δικά μας σαΐνια της πολεμικής αεροπορίας μας.
– Να ωριμάσει σιγά-σιγά και να μετουσιωθεί σε πράξη η ιδέα ότι προέχει η λειτουργία ενός αμιγώς ευρωπαϊκού οργανισμού άμυνας και ασφάλειας με λελογισμένη κατανομή απείρως ελαφρότερων στρατιωτικών δαπανών, για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
– Στον Οργανισμό αυτό ν’ απορροφηθεί και το ΝΑΤΟ, εάν όντως πιστεύει στην ευρωπαϊκή προοπτική. Διαφορετικά, «ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα»…
Η μαρτυρία ενός Τούρκου
Για μία καλύτερη κατανόηση του παιχνιδιού των εξοπλισμών και από τις δύο ακτές του Αιγαίου, κρίνω σκόπιμο να εξιστορήσω εν τάχει μια εμπειρία μου, για το πώς αντιλαμβάνεται αυτούς τους εμπαιγμούς ο μέσος πολιτικοποιημένος Τούρκος. Καλοκαίρι του 1986. Επιστροφή μου από την Τεχεράνη, όπου ήμουν απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας», για τον περσο-ιρακινό πόλεμο. Οι ιρανικές αερογραμμές τερμάτισαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου και διανυκτέρευσα, για να συνεχίσω το ταξίδι της επιστροφής με την «Ολυμπιακή».
Ήταν μεσάνυχτα και κατέλυσα σε κεντρικό ξενοδοχείο. Παρέδωσα στη ρεσεψιόν το διαβατήριο, που ανέφερε και την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Μετά την εγκατάστασή μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, κατέβηκα στο λόμπι όπου και ρώτησα τον ρεσεψιονίστ, πού μπορώ να δειπνήσω. Η απάντησή του ήταν «Μην κάνετε τον κόπο. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου σας προσκαλεί με τη σύζυγό του για δείπνο στο ρουφγκάρνεν που έχει και ωραία θέα προς την Πόλη. Με καλωσόρισαν στο τραπέζι και να οι πρώτες λέξεις του ξενοδόχου, σε άπταιστα γαλλικά: «Αφού φίλε γείτονα από την Ελλάδα είστε δημοσιογράφος θα ‘θελα να σας ρωτήσω: Μέχρι πού και πότε θα συνεχιστεί αυτό το παιχνίδι της νατοϊκής «συμμαχίας» για την αναλογία 7 προς 10 στους εξοπλισμούς των δύο χωρών; Για τόσο «μπουνταλάδες» μας έχουν και τους δύο λαούς; Καλλιεργούν τον ψυχρό πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες, για να υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις μας να δίνουν το υστέρημα της φτωχολογιάς σε πανάκριβους εξοπλισμούς, πολλές φορές χωρίς ανταλλακτικά…»
Είπαμε και πολλά άλλα, ευτυχώς δίχως κοριούς από πάνω μας, μια και ήταν ελεύθερος ο βραδινός ουρανός. Την επομένη πρωί-πρωί, το αυτοκίνητο του ξενοδοχείου με οδηγούσε στο HavaLimani (αερολιμένα της Πόλης. Πόσο όμορφη ελληνοτουρκική λέξη…), για την επιστροφή μου οικάδε…
Στο ταξίδι της επιστροφής βούιζαν οι λέξεις του Τούρκου ξενοδόχου: «και εσάς και εμάς μας έχουν παγιδεύσει σ’ ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα».
