Είναι το πάγιο αίτημα σημαντικού μέρους μιας κοινωνίας που δεν έχει κάν στοιχειώδη γνώση των οικονομικών πραγμάτων, που καμμία πολιτική παράταξη δεν φρόντισε να του τη δώσει είτε δια μέσου της Δημόσιας Εκπαίδευσης είτε δια των Κρατικών ΜΜΕ.Διόλου παράξενο αφού οι περισσότεροι από τους «πατέρες του έθνους» ούτε και αυτοί καταλαβαίνουν αλλά ούτε και διαβάζουν σοβαρά οικονομικά κείμενα όπως τα Μνημόνια.
Και αυτή η αδικαιολόγητη άγνοια, ιδίως μετά από 27 ολόκληρα χρόνια στην ΕΕ, γίνεται όπλο στα χέρια της κάθε λαϊκίστικης παράταξης δηλαδή, λίγο ή πολύ, όλων των πολιτικών κομμάτων. Ιδιαίτερο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση έχουν διαδραματίσει τόσο η επί πολλούς αιώνες αυταρχική διαχείριση των οικονομικών αυτής της κοινωνίας από ξένους κατακτητέςή ντόπιους δυνάστες και ολιγάρχες όσο και η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των ίδιων των μελών αυτής της κοινωνίας.
Η έννοια της σχετικά δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών απουσιάζει εντελώς από την Ελλάδα. Όλα σχεδόν τα μέτρα έχουν καθαρά και άνευ όρων εισπρακτικό χαρακτήρα. Και απευθύνονται σε όσους δεν είναι σε θέση να «απειλήσουν» είτε με διαδηλώσεις είτεμε πράξεις βίας, είτε με την παράλυση της οικονομικής δραστηριότηταςείτε ακόμη με τον εκβιασμό της ψήφου. Διάλογος δεν υπάρχει διότι κανένας δεν τον επιδιώκει ειλικρινά αλλά ούτε και ξέρουν οι πολίτες τι εστί διάλογος και με ποιούς κανόνες πρέπει να διεξάγεται. Οι Γενικές Συνελεύσεις στις πολυκατοικίες και οι δήθεν «διάλογοι κουφών» στα κανάλια αποτελούν δυστυχώς αδιάψευστους μάρτυρες του πώς αντιλαμβάνεται αυτή η κοινωνία το διάλογο. Και οι πολίτες συνήθως ακολουθούν το παράδειγμα της ηγεσίας τους όπως οι μαθητές το παράδειγμα των δασκάλων.
Αποφασιστικό ρόλο όμως φαίνεται να έχει παίξει και η ύπαρξη του αφορολόγητου στο φόρο εισοδήματος. Όταν το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού μας δεν πληρώνει καθόλου φόρο εισοδήματος, δεν νοιώθει άμεσα το βάρος της ατομικής φορολογίας και επομένως είναι εύλογο να απαιτεί «να πληρώσει το κράτος» αφού ο ίδιος δεν πρόκειται σχετικά να επιβαρυνθεί. Το ότι με αυτό τον τρόπο επιβαρύνονται δυσανάλογα οι άλλοι δεν τον αφορά καθόλου. Αντίθετα, πολλοίαισθάνονται και δικαιωμένοι διότι οι «έχοντες» τιμωρούνται (το σύνδρομο της κατσίκας του γείτονα). Έτσι νομίζουν, διότι κανείς δεν τους εξήγησε ότι η αδικία αυτή γυρνάει κάποια στιγμή πίσω στους ίδιουςή και στα μή «διορισμένα» παιδιά τους που αναζητούν μια δικαιότερη και αξιοκρατικότερη κοινωνία για να μεταναστεύσουν. Για να μείνει η χώρα μας στα χέρια ενός καχεκτικού, διεφθαρμένουκαι μη ανταποδοτικού Κράτους και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς και στους (μουσουλμάνους και μη) Ασιάτες πρόσφυγες που είναι συνηθισμένοι σε πολύ μεγαλύτερη καταπίεση, βία και κοινωνική αδικία.
Θεωρώ λοιπόν ενδεδειγμένονα μηδενιστεί το αφορολόγητο εισόδημακαι να ελαφρυνθούν οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές. Ας είναι ο φόρος του πρώτου κλιμακίου πολύ μικρός (π.χ.5%). Πρέπει όμως να απαλλαγούμε από τη νοοτροπία του «να πληρώνουν οι άλλοι για μένα» που και άδικη είναι αλλά και αντικίνητρο για όσους επιτυγχάνουν με κόπο κάτι καλύτερο. Άν μηδενίζονταν το αφορολόγητο και δίνονταν και ουσιαστικά κίνητρα για την έκδοση αποδείξεων, η φοροδιαφυγή θα περιορίζονταν και η γενικώτερη φορολογία εισοδήματος ατόμων και επιχειρήσεων αλλά και ο ΕΝΦΙΑ θα ήσαν πολύ ελαφρότερα και δικαιότερα και δεν θα υπήρχαν κίνητρα μετεγκατάστασης μονάδων και ατόμων στη Βουλγαρία και αλλού. Και οι ασφαλιστικές εισφορές θα ήσαν λογικότερες.
Αλλά αυτά τα τόσο εύλογα και προφανή μέτρα που θα έλυναν αυτομάτως πολλά προβλήματα καμμία πολιτική παράταξη δεν τολμάει να τα κάνει σημαία και να τα εφαρμόσει επειδή «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη». Κραυγαλέα η έλλειψη κατάλληλων πολιτικών στελεχών αλλά και ηγετών με σθένος και ειλικρινή αγάπη για τη χώρα.Προέχουν ο ατομισμός, η ψηφοθηρία, ο φθόνος και η ιδεοληψία. Ούτε τα παιδιά τους δεν σκέπτονται…
