Το επταήμερο του Διόδωρου

Πάει και ο Φεβρουάριος, είμαστε πια με το ένα πόδι στην άνοιξη· σε δύο Κυριακές θα είμαστε και με τα δύο. Είναι πραγματικά απίστευτο, δεν το πιστεύω πώς κατάφερα να επιβιώσω, πώς είμαι ζωντανός και απλώνονται μπροστά μου χλιαρές, πράσινες, λουλουδιασμένες ημέρες.

Χάρη στην εθνικοαριστερή κυβέρνησή μας, φυσικά –αν δεν υπήρχε ο Μεγαλέξης πάνω στο άλογο, μια μπουκιά θα μας είχε κάνει ο δράκος Σόιμπλε, όλοι στο στομάχι του θα ήμασταν τώρα. Και θα μας μεταβόλιζε σιγά-σιγά σε κάτι βόρειο προτεσταντικό. Σκέτη αηδία δηλαδή.

Ως και ελέγχους στους δρόμους θα γίνονταν σε αυτή την περίπτωση, να μην κάνουν οι οδηγοί του κεφαλιού τους και σκοτώνονται. Η μόνη φορά που είδα Τροχαία σε εθνική οδό τα τελευταία χρόνια ήταν πριν από έναν μήνα, για να διευκολύνουν τους αγρότες: μας πετούσαν εμάς, να κινηθούμε σε χωριά και δρομάκια, χιλιάδες αυτοκίνητα, για να στήσουν μπλόκο καμιά δεκαριά τρακτέρ και να βγάλουν επαναστατικές σέλφι οι οδηγοί τους –κάπου εκεί στο Κιάτο ήταν.

Σε όλη την Ελλάδα, υπάρχουν τέσσερα όλα κι όλα μηχανήματα αυτόματης καταγραφής αυτών που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα –και ας βλέπουμε συνεχώς εκατοντάδες πινακίδες που προειδοποιούν ότι γίνονται τέτοιοι έλεγχοι. Πρέπει να διωχθούν αυτοί που τις τοποθέτησαν για διασπορά ψευδών ειδήσεων.

-Ο νους μου είναι, ημερολόγιό μου, σε εκείνο το τραγικό δυστύχημα στην Εθνική, κοντά στη Θήβα, που σκοτώθηκε η νεαρή μητέρα με το παιδάκι της από την Πόρσε που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα με δύο νεαρούς μέσα –πάνε και αυτοί. Αν ήξεραν πως κάπου παραμονεύει η αστυνομία να τους πάρει τα διπλώματα για επικίνδυνη οδήγηση, θα έτρεχαν έτσι; Ισως όχι· από την άλλη όμως, νέα παιδιά ήσαν, μπορούσαν να αδιαφορήσουν ακόμα και γι’ αυτό.

Ομολογώ πως τον πατέρα του νεαρού οδηγού που οδηγούσε την Πόρσε σκέφτομαι περισσότερο. Εφτιαχνε ο ίδιος κάθε τόσο αστείες διαφημίσεις για τα μαγαζιά του, τα Jumbo, μου άρεσαν, γελούσα –για τούτο νιώθω σαν να τον ήξερα λίγο· πρέπει να ήταν καλός άνθρωπος, με χιούμορ και αγάπη για τους άλλους· που θα μπορούσε να γίνει καλλιτέχνης αλλά φαίνεται το φοβήθηκε και έγινε πλούσιος επιχειρηματίας.

«Ταξικό δυστύχημα», αποφάνθηκαν κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ με εγκέφαλο αχηβάδας. Σκοτώθηκαν τρεις νέοι άνθρωποι και ένα παιδάκι, και αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι το δυστύχημα οφείλεται σε Πόρσε –λες και δεν προκαλούν δυστυχήματα τα «ταξικά σωστά» αυτοκίνητα, που δεν ξέρουμε και ποια ακριβώς είναι ώστε τουλάχιστον να μη μας βρίζουν αν σκοτωθούμε.

Εγώ αυτό που βλέπω, είναι πολιτικό, όχι ταξικό, ημερολόγιό μου: να υποδαυλίσεις το μίσος όλων αυτών που δεν έχουμε Πόρσε εναντίον αυτών που έχουν. Ωστε, επειδή οι πρώτοι είναι περισσότεροι, να σε ψηφίσουν και να κερδίσεις –και ας έχει πει χιλιάδες ψέματα, ας έχεις καταπατήσει όλες τις προεκλογικές σου υποσχέσεις.

Εχουν γίνει εντελώς καρντάσια συριζαίοι και ανελίτες. Οι πρώτοι γίνονται σιγά-σιγά εθνικιστές, οι δεύτεροι γίνονται ταξικοί: υφυπουργός τις ονόματι Μαυραγάνης πρότεινε αρμοδίως τα πρόστιμα για τις τροχαίες παραβάσεις να καθορίζονται «βάσει του εισοδήματος του παραβάτη».

Σωστό –αλλά γιατί μόνο οι διοικητικές ποινές; Και οι άλλες, αυτές που επιβάλλουν τα δικαστήρια, να είναι ταξικές και αυτές: αν έχεις εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ, δύο χρόνια φυλακή για το τάδε αδίκημα· ενώ όποιος έχει μικρότερο εισόδημα, έναν μόνο χρόνο· και αν έχει μικρότερο των 5.000 ευρώ, να απαλλάσσεται.

–Οχι, όχι να μην απαλλάσσονται αυτοί: να απαλλάσσονται μόνο οι πολιτικοί, να μη γίνεται καν δίωξη εναντίον τους διότι είναι χάσιμο χρόνου: έτσι ή αλλιώς, όταν φθάνουν στη Βουλή οι αιτήσεις άρσης ασυλίας απορρίπτονται.

Διότι, απεφάνθη προσφάτως η πλειοψηφία της Βουλής, όταν κάποιος κάνει πολιτικό αδίκημα, δεν πρέπει να διώκεται. Αλλά προφανώς, όσα αδικήματα κάνουν οι πολιτικοί πολιτικά είναι: αν ένας πολιτικός τρέχει με 250 χιλιόμετρα στην εθνική οδό, το κάνει για να υπηρετήσει τον λαό ή την πατρίδα –μήγαρις έχει κάτι άλλο στον νου του;

-Οι πολιτικοί σιχαίνονται τους πλούσιους, ημερολόγιό μου. Οχι επειδή τους ζηλεύουν αλλά επειδή παρασύρουν τον λαό σε λάθος δρόμο: τους βλέπουν οι φτωχοί, θέλουν να αποκτήσουν και αυτοί κότερα ή λιμουζίνες και δεν έχουν διάθεση να ασχολούνται με την πολιτική –δηλαδή να οργανώνονται σε κόμματα, να πολεμάνε για να νικάνε τους αντιπάλους.

Αλλοτριώνει δηλαδή τον λαό ο πλούτος: τον κάνει να θέλει ανέσεις και ομορφιές, ενώ η αυθεντική ανθρώπινη κατάσταση είναι ο αγώνας εναντίον των άλλων –φυσικά, για το δίκιο· δηλαδή, την εξουσία των δικών μας.

-Ουφ –δεν μπορώ να βλέπω αυτή τη γελοία εικόνα της διαπραγμάτευσης, για τούτο με πιάνει οργή για τους πολιτικούς, ημερολόγιό μου· η κυβέρνηση, λέει, διαπραγματεύεται για τις συντάξεις, το αφορολόγητο, τις ομαδικές απολύσεις, τη διευθέτηση του χρέους.

Κολοκύθια –για πάρτη της διαπραγματεύεται η κυβέρνηση, για το πώς δεν θα πάθει πολιτική ζημιά με όσα συμφωνήσουν. Για τούτο καίγεται να ισχύσουν τα όποια μέτρα μετά το 2019, μετά τις επόμενες εκλογές δηλαδή· για να μην υποστεί σε αυτές το «πολιτικό κόστος».

Δεν τους καίγεται καρφάκι για το αν αποσυρθεί από τις τράπεζες και ό,τι έχει απομείνει, αν κλείσουν και άλλες επιχειρήσεις, αν αυξηθεί η ανεργία –κατά βάθος πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν οι επιχειρηματίες να αντιμετωπίσουν μόνοι τους αυτά τα ζητήματα. Οι ίδιοι, ζητάνε, λέει και νέα δάνεια από τη Διεθνή Τράπεζα τώρα, για να καταπολεμήσουν την ανεργία –για να διορίσουν τους πελάτες τους με τα δανεικά που θα πάρουν!

Αλλά, παρά τα όσα συμβαίνουν, επιβιώσαμε, ημερολόγιό μου, τον βγάλαμε και τούτο τον χειμώνα, αυτό έχει σημασία. Ερχεται η άνοιξη και όλα θα πάνε καλύτερα, διότι έχει δίκιο η κυβέρνηση: όσο άχρηστη και αν είναι η ίδια, η κοινωνία και η οικονομία θα ανακάμψουν. Αρκεί να μη μας τυφλώσουν πάλι οι πολιτικοί, μη μας κάνουν να ξεχάσουμε τον πλούτο και αρχίσουμε ξανά τους πολιτικούς αγώνες.