Νέα Υόρκη (1)

Το Waverly Inn είναι εστιατόριο και μπαρ στο Γουέστ Βίλατζ. Είναι στέκι διανοουμένων ή ανθρώπων που μοιάζουν με διανοούμενους και είναι πολύ γνωστό στη «βιβλιογραφία». Εδώ, για παράδειγμα, έγινε το φιλολογικό μνημόσυνο του Κρίστοφερ Χίτσενς. Κάθομαι στο μπαρ, δίπλα στο αναμμένο τζάκι (με γκάζι) και πίνω ουίσκι από σίκαλη (rye whisky) που μου συστήνει ο Πίτερ ο μπάρμαν. Δεν διαφέρει γευστικά από το μπέρμπον (ουίσκι από καλαμπόκι), αλλά το δοκιμάζω για φιλολογικούς λόγους. Ο φύλακας στη σίκαλη. Δίπλα μου κάθεται ο Φραντσέσκο. Συστηνόμαστε σχεδόν στην πρώτη γουλιά. Είναι επενδυτής (investor για λογαριασμό τρίτων) από το Πουέρτο Ρίκο. Γνωρίζει πολύ καλά την Ελλάδα και την επισκέπτεται συχνά επειδή είναι ερασιτέχνης δύτης. Βουτάει με μια ομάδα που έδρα της είναι η Αθήνα και φτάνουν μέχρι τα 80 μέτρα. Αυτός όχι. Στην Αθήνα μένει στα Εξάρχεια, που τα βρίσκει ενδιαφέρουσα και ζωντανή γειτονιά, μολονότι μαύρη (από τα γκραφίτι) και βρώμικη. Θέλει να αγοράσει σπίτι στο Κουκάκι. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να βρει κανείς τόσο φτηνά σπίτια στα πόδια της Ακρόπολης.

Το Morandi είναι ένα ιταλικό εστιατόριο στην 7η Λεωφόρο, στο Γουέστ Βίλατζ. Είναι νωρίς το απόγευμα και πίνω μια μπίρα στο μπαρ. Δίπλα μου διαβάζει μια κυρία, στην ηλικία μου, μελαχρινή, με μεσογειακά χαρακτηριστικά. Λέω «ιλ κόντο, περφαβόρε» (τον λογαριασμό. παρακαλώ) στον μπάρμαν και εκείνη με ρωτάει για την προφορά μου. Και να η ελληνική συγγένεια. Μου λέει ότι από την πλευρά της μητέρας της κατάγεται από την Κρήτη και την Καστοριά (παράξενος συνδυασμός), το γένος Βλαχάκη. Της απαντώ ότι το επώνυμο αυτό μπορεί να σημαίνει και μικρός βοσκός.
Τότε φωτίζεται το πρόσωπό της και μου αποκαλύπτει την καταπληκτική ιστορία της. Η ίδια είναι βοσκός, ή καλύτερα εκτρέφει κατσίκες στη φάρμα της των 30 εκταρίων στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Εκτατική βοσκή, μόνο με γρασίδι, χωρίς χημικά και αντιβιοτικά. Ζει πουλώντας το κρέας. Είναι παντρεμένη με Γάλλο, και μάλιστα από το Παρίσι.