Η οικονομική κρίση δεν έχει αποσαθρώσει μόνο τα οικονομικά θεμέλια της χώρας, έχει αποδιοργανώσει και αποσυντονίσει όλο το πολιτικό σύστημα. Την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη μια καθοριστική διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της αξιολόγησης, που οδηγεί σε νέα επώδυνα μέτρα, παρά τα ευχολόγια του Μαξίμου, η κυβέρνηση παραπαίει και η αντιπολίτευση ταλανίζεται από εσωτερικές αναταράξεις.
Μετά από ένα χρόνο σχεδόν καθυστέρηση, ο κ.Τσίπρας αποφάσισε να κλείσει επιτέλους τη διαπραγμάτευση, με βαρύτατο κόστος βέβαια για την οικονομία και την κοινωνία. Με το βλέμμα διαρκώς στις εσωκομματικές ισορροπίες και τους συμβιβασμούς με τις αντιμαχόμενες ιδεολογικά ομάδες του Σύριζα, κατάφερε να ακροβατούμε για μια φορά ακόμα, στο χείλος του γκρεμού.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση εξελίσσεται ένας υπόγειος πόλεμος από μια σημαντική μερίδα στελεχών που σιγά σιγά βγαίνει και στην επιφάνεια, παρά τις προσπάθειες της ηγεσίας της να τον υποβαθμίσει. Είναι φανερό όμως ότι ενδημούν προσωπικές αλλά και ιδεολογικές διαφορές που υπονομεύουν και την αξιοπιστία και την πολιτική της παρέμβαση. Από τη μια οι εκφραστές της λεγόμενης λαϊκής παραδοσιακής δεξιάς, από την άλλη οι υποστηρικτές της νέας ηγεσίας βρίσκονται σε ένα διαρκές μπρά – ντε- φέρ για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της παράταξης. Οι επιλογές της ηγεσίας αμφισβητούνται και υποψήφιοι επίδοξοι σωτήρες περιμένουν την κατάλληλα ευκαιρία για να εκδηλωθούν.
Στον χώρο της πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσας κεντροαριστεράς,η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ίντριγκες, προσωπικές φιλοδοξίες και καρεκλοκένταυροι ζουν και βασιλεύουν,αποτρέποντας οποιαδήποτε προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της παράταξης. Συζητήσεις επί συζητήσεων, προσπάθειες συμβιβασμών αλλά οι κλειδοκράτορες της παραταξιακής ιστορίας δεν φαίνονται διατεθειμένοι να πάρουν οποιοδήποτε προσωπικό ρίσκο ή να διακινδυνεύσουν τους πολύτιμους θώκους τους.
Αυτό το κλίμα μιζέριας, απογοήτευσης και αποστράτευσης αφήνει έτσι πολύτιμο χώρο στα άκρα να επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα στην καθημερινότητα του πολίτη. Αποτέλεσμα να επιβιώνει ο ακροδεξιός λαϊκισμός αλλά και μια άναρχη εκδικητικότητα κατά πάντων και πασών. Με μια κοινωνία που έχει χάσει το πολιτικό και ιδεολογικό της έρμα, χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στην πολιτική και τους πολιτικούς, η κατάσταση είναι πολύ εύκολο να παράγει φαινόμενα όπως αυτά που βλέπομαι να εξελίσσονται στον περίγυρο μας.
Η μακροχρόνια κρίση που βιώνουμε δυστυχώς δεν οδήγησε στα ανάλογα συμπεράσματα, ούτε τις πολιτικές, ούτε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε όμως και σημαντικά κοινωνικά στρώματα. Αναζητούμε ή κατασκευάζουμε συνεχώς εχθρούς και αρνούμαστε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Αν δεν ανατραπούν όμως αυτές οι αντιλήψεις, θα βουλιάζουμε συνεχώς, με μαθηματική ακρίβεια , όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια,στην κρίση και την απαξίωση.
ΤΟ ΒΗΜΑ
