Επιθυμώ να καθησυχάσω όσους ανησύχησαν με την εμφάνιση μου ώς «κριτικού» θεάτρου στο «Βήμα της Κυριακής», αλλά τους προετοιμάζω για μεγάλα κέφια.
Όχι μόνο γιατί ο πιο ρηξικέλευθος τρόπος για να γράφεις για το θέατρο, είναι να μην πηγαίνεις στο κακό θεατρο,αλλά και όταν ζητάς να προστατέψεις την κριτική σου σκέψη είναι προτιμότερο να πηγαίνεις στο καλό θέατρο και να μην γράφεις.
Και επειδή διαβάζω ασημαντότητες για τις πιο ασήμαντες παραστάσεις, όποιος θέλει να διασώσει τη γραφή (και τη σκέψη) και, επιτέλους, όποιος βαυκαλίζεται ότι βοηθά τον θεατή, οφείλει κυρίως να τον βοηθήσει ως αναγνώστη των κριτικών κειμένων του.
Έγραφε ο Μούζιλ (πού έγραφε): «όποιος ανακατεύεται με το περιεχόμενο, έχει χρεοκοπήσει ως βιβλιοθηκάριος».
Πολύ περισσότερο, όταν το περιεχόμενο είναι χρεοκοπημένο, πόσο να μην είναι χρεοκοπημένος και ο κριτικός;
