Ζήσαμε τη μεταπολίτευση με το φτερούγισμα της κεντροαριστεράς πάνω από σύνορα και φράχτες, διχασμούς και διαιρέσεις να ενώνει και να συμφιλιώνει τους πολίτες φέροντας στο προσκήνιο τις συλλογικές αξίες.
Τα μνημόνια δημιούργησαν ένα νέο πολιτικό τοπίο στη χώρα μας. Το ΠΑΣΟΚ που επί τριάντα χρόνια ήτανο βασικός πρωταγωνιστής της κεντροαριστεράς κατέρρευσε από τους λαθεμένους χειρισμούς στη διαχείριση της κρίσης και το βάρος των συνεπειών των μνημονίων. Το Μετέωρο Βήμα του στο μελαγχολικό μνημονιακό τοπίο σφράγισε την ιστορική πορεία του.
Το φτερούγισμα της αντιμνημονιακής ρητορείας και το κίνημα των αγανακτισμένων (2011 – 2012), έφερε στην εξουσία το ΣΥΡΙΖΑ. Δύο χρόνια όμως μετά κινδυνεύει, υπηρετώντας τα ίδια μνημόνια, χωρίς καθαρή στρατηγική και βηματισμό, να έχει την ίδια μοίρα με το ΠΑΣΟΚ. Ο ριζοσπαστισμός και η αριστεροσύνη του χάθηκαν προς τα αριστερά (ΛΑΕ – Πλεύση Ελευθερίας) και το ιδεολογικό – πολιτικό του οπλοστάσιο καθημερινά επιβεβαιώνεται ως άσφαιρο και ακίνδυνο για το σύστημα.
Το Μετέωρο Βήμα της κυβερνώσας αριστεράς, αντί να ενώνει διαιρεί και βάζει σύνορα. Δυστυχώς με αυτόν τον βηματισμό ανοίγει δρόμο για την παλινόρθωση της δεξιάς και τον κατακερματισμό του προοδευτικού χώρου. Η ιστορία διδάσκει ότι για να ηγεμονεύσεις στον χώρο χρειάζεται πάνω απ’ όλα να διαπαιδαγωγείς με τις πράξεις και τα έργα. Στην προκειμένη περίπτωση ακούμε μονάχα λόγια.
Δεν τίθεται βέβαια ζήτημα μονάχα για τις αυταπάτες, που ομολόγησε ο Αλέξης, αλλά και για την αβάσταχτη ελαφρότητα «διγλωσσίας» των κυβερνώντων. Εδώ στις μέρες μας η αξιολόγηση σέρνεται και τα κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν!!! Η ευκαιριακή συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στη βάση της αντιμνημονιακής ρητορείας δεν έχει πλέον θεατές. Η στρατηγική συμμαχιών και ο βηματισμός της ευρωαριστεράς του κ. Τσίπρα είναι αντιφατική και χωρίς καθαρό ορίζοντα.
Στον ευρωπαϊκό χώρο προσπαθεί να στήσει γέφυρες και συμμαχίες με αριστερά κόμματα, κινήσεις και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Στο εσωτερικό βάζει νέα σύνορα στις συγγενείς δυνάμεις με ηγεμονισμό και απαξιωτικό τρόπο. Συνεργάζεται με κορυφαία στελέχη της δεξιάς που συγκρότησαν την ΑΝΕΛ.Προσπαθεί με «πόλεμο κινήσεων» χωρίς στρατηγική και πρόγραμμα να μονοπωλήσει το ρεύμα της «ευρωαριστεράς», ενώ στην πράξη η ασκούμενη πολιτική του δεν διαφέρει από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Το φτερούγισμα ΣΥΡΙΖΟ – ΑΝΕΛ της αριστεράς,βαρύνεται από τη Λιτότητα, Φορολογία και τις Ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Βαρύνεται διότι η ποιότητα ζωής των πολιτών, οδεύει με γοργούς ρυθμούς προς τα Βαλκάνια. Στις χώρες που μέχρι χθες λέγαμε ότι βρίσκονται πενήντα χρόνια πίσω από την Ελλάδα.
Η ευρωπαϊκή σύγκληση οικονομίας και κοινωνίας, φαντάζει σαν όνειρο θερινής νυκτός. Η απόκλιση με το μέσο ευρωπαϊκό κεκτημένο, γίνεται συνεχώς όλο και μεγαλύτερη.
Πού βρισκόμαστε;
Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που έπαυσαν να πιστεύουν στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ και ακολούθησαν το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα νιώθουν απογοητευμένοι, διότι διαψεύσθηκαν οι ελπίδες τους. Αρκετοί φαίνεταινα θέλουν να τιμωρήσουν το ΣΥΡΙΖΑ και να ακολουθήσουν το σύνθημα της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ. Πολλοί δεν θέλουν να γυρίσουν στο ΠΑΣΟΚ, είτε από θυμό, είτε γιατί δεν το εμπιστεύονται, είτε γιατί δε βλέπουν πράγματα για το μέλλον τους. Ψάχνονται να αναζητάνε κάτι καινούργιο σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε προγράμματα, για κάποιο πολιτικό στίγμα που θα φωτίσει το μέλλον τους.
Αυτό το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό που ξεπερνά το 40% του εκλογικού σώματος εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις ως αμέτοχο, σκεπτόμενο και προβληματισμένο.
Τα «μαγειρέματα» κορυφής που έχουν ως συγκολλητική ύλη τις προσωπικές διευθετήσεις στελεχών για να βρίσκονται στο προσκήνιο, δεν μπορούν να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στον αστερισμό της κεντροαριστεράς. Ίσως και γι’ αυτό η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ δεν συγκινεί τον κόσμο της κεντροαριστεράς.Η συγκρότησή της είχε ως συγκολλητική ύλη τις προσωπικές διευθετήσεις, την εκλογή στελεχών στο κοινοβούλιο. Είναι το ηλίου φαεινότερο ότι κανένα στέλεχος της ΔΗΜΑΡ δεν θα βρίσκονταν στο κοινοβούλιο, χωρίς τις «ευλογίες» του ΠΑΣΟΚ.
Κάπως έτσι αντιμετώπισε το εκλογικό σώμα και την κίνηση του Γ. Παπανδρέου, δηλαδή ως κίνηση προσωπικών διευθετήσεων και δυστυχώς, έτσι την αντιμετωπίζει και σήμερα με την εκ νέου εμφάνιση του για σύγκλιση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Από τις ως άνω διεργασίες, γίνεται φανερό ότι όσο οι προσπάθειες ενοποίησης των δημοκρατικών δυνάμεων στηρίζονται σε προσωπικές διευθετήσεις στελεχών στην κορυφή, όλα θα φαντάζουν σαν το Μετέωρο Βήμα του πελαργού.
Είναι προφανές ότι κινήσεις πολιτών, νέων ή παλιών στελεχών που έχουν ως βασικό στόχο τη διευθέτηση προσωπικών συμφερόντων δεν συγκινούν τους πολίτες. Η επιστροφή στις συλλογικές αξίες και τα πολιτικά προγράμματα που φωτίζουν το μέλλον φαίνεται να είναι η μόνη ελπίδα για το αύριο της κεντροαριστεράς και του τόπου.
Συμπέρασμα
Στην πιο κρίσιμη χρονική περίοδο της μεταπολίτευσης, το μετέωρο βήμα της κεντροαριστεράς, είτε με τη μορφή της διακυβέρνησης, είτε με τη μορφή της ήσσονος αντιπολίτευσης είναι εκκωφαντικά ισχυρό. Ως διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Να διαμορφώσει προϋποθέσεις ενότητας και συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων. Ο ηγεμονικός και συγκρουσιακός τρόπος διακυβέρνησης, διχάζει την κοινωνία και τον πολιτικό χώρο της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι δυνάμεις της ήσσονος αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΑΤΑΞΗ – ΠΟΤΑΜΙ – ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ αδυνατούν να συμπλεύσουν και να συσπειρώσουν τις αδρανοποιημένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις διότι οι διεργασίες στην κορυφή στοχεύουν πρωτίστως στις προσωπικές διευθετήσεις των στελεχών και λιγότερο στις ανάγκες της κοινωνίας. Παραμένει το Βήμα της Κεντροαριστεράς Μετέωρο.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι κατέχοντες την εξουσία στα κόμματα και στα κινήματα της κεντροαριστεράς, ότι η «κεντροαριστερά» δεν είναι σταυρόλεξο για να διαχειρίζεται κανείς τα πρόσωπα σαν τα πιόνια. Η κεντροαριστερά είναι κίνημα πολιτών, κίνημα ανάγκης και ευθύνης. Και τα κινήματα ανταμώνουν, δικτυώνονται, ζωντανεύουν, συσπειρώνουν και κινητοποιούν τις κοινωνικές δυνάμεις στη βάση συλλογικών ιδεών και αξιών, πολιτικών προγραμμάτων και κατευθυντήρων γραμμών.Πρώτιστο καθήκον η επαναφορά στο προσκήνιο των συλλογικών αξιών και της συλλογικήςδράσης. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και το γεφύρωμα με τις ανάγκες των πολιτών μπορούν να πυροδοτήσουν τις εξελίξεις.
Το μετέωρο βήμα της κεντροαριστεράς, οφείλει να βρει τον βηματισμό του, άλλως η παλινόρθωση της δεξιάς δεν θα είναι απλά υπόθεση αλλά πραγματικότητα.
Είναι ώρα ευθύνης αποφάσεων και δράσης. Το φτερούγισμα της κεντροαριστεράς πρέπει να υπερβεί τα σύνορα, τις διαχωριστικές γραμμές κομμάτων, κινήσεων που ενεργούν στο πολιτικό φάσμα των προοδευτικών δυνάμεων. Με μεγαλύτερη ευελιξία οι κινήσεις πολιτών μπορούν να ενεργοποιήσουν τις παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου για συλλογικές δράσεις. Ιστορικά το Μετέωρο Βήμα του ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει το μεγάλο βηματισμό προς τα μπρος να συναντηθεί με το ΠΟΤΑΜΙ και όλες τις κινήσεις πολιτών, για την ανασυγκρότηση της νέας αριστεράς στη χώρα μας. Το πεδίο είναι ανοιχτό, αρκεί το Μετέωρο Βήμα της Κεντροαριστεράς να βρει τον βηματισμό του.
