Η σύνθετη λέξη, «Κεντροαριστερά», σκοπιμότερο και ωφελιμότερο θα ήταν ν’ αντικατασταθεί από τους ισοδύναμους εννοιολογικά όρους «σοσιαλδημοκρατικός» ή «κεντροσοσιαλιστικός» χώρος. Για τον απλούστατο λόγο, ότι το δεύτερο συνθετικό του τετριμμένου πλέον όρου «Κέντρο-Αριστερά», δηλαδή το «Αριστερά» έχει βάναυσα παραχαραχθεί αλλά και κακοποιηθεί από την αντιπολιτευτική και κυβερνητική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο ελληνικός λοιπόν κεντροσοσιαλιστικός χώρος φαίνεται να επωμίζεται, αυτή την εποχή των πρώτων άτυπων προεκλογικών αψιμαχιών, την τεράστια ευθύνη, για ένα πιθανό ναυάγιο του αιτήματος για ριζική αναδιάταξη των δυνάμεων του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού χώρου, με ένα και μόνο στόχο: τον τερματισμό της ολέθριας παρένθεσης του κυβερνώντος αριστεροφανούς ολιγαρχικού μορφώματος.
Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να επιδεικνύει ρεαλιστικότερη συσπειρωτική πολιτική, αφήνοντας κατά μέρος τις έριδες για τα αρχηγικά πρωτεία και αναγνωρίζοντας την δια της εκλογής πρωτοκαθεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη, στη διεκδίκηση της επόμενης πρωθυπουργίας.
Από την πλευρά του, ο ευρύτερος, αλλά κατακερματισμένος χώρος των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, ομολογουμένως περιλαμβάνει αρκετά έμπειρα και επιτυχώς δοκιμασμένα πολιτικά πρόσωπα, αλλά και νεώτερες αξιόλογες και έγκριτες φυσιογνωμίες, ικανές ν’ ανταποκριθούν στο αίτημα για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Η περίοδος 1981-2004 η οποία ανέδειξε τουλάχιστον πέντε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με αδιαμφισβήτητες, ευεργετικές για τη χώρα, θεσμικές και δομικές αλλαγές, αποτελεί ίσως την ισχυρότερη εγγύηση για την επιτυχία του αναμενόμενου, έστω και με δυστοκίες εγχειρήματος, για τη συγκρότηση αδιάσπαστου σοσιαλδημοκρατικού μετώπου.
Όμως, η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στις αλλεπάλληλες και έμπλεες ψεύδους και ιστορικής νεογκεμπελικής διαστροφής επιθέσεις του προπαγανδιστικού επιτελείου της Κουμουνδούρου εναντίον του ΠΑΣΟΚ, θα όφειλε λοιπόν η κυρία Γεννηματά και οι συνεργάτες της, μετά από αρκετά χρόνια απαράδεκτης σιωπής, γι’ αυτό το γόνιμο και με επαναστατικές κοινωνικές κατακτήσεις παρελθόν, να έχουν αναλάβει μια εκστρατεία διαφώτισης με κάθε επικοινωνιακό μέσον, μιας νεολαίας παγιδευμένης στα δίχτυα του απολιτικού μηδενισμού, της διαδικτυακής Βαβυλωνίας και της νυχτόβιας ραστώνης, υπό την σκέπην φυσικά των προπαγανδιστών της Συριζαϊκής, καλοβολεμένης γραφειοκρατικής νομενκλατούρας.
Η μόνη διέξοδος, από την εσωστρέφεια, των κατακερματισμένων δυνάμεων του κεντροσοσιαλιστικού χώρου θα ήταν η πλήρης απεμπλοκή τους, από τα δίχτυα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που αδιάντροπα συνεχίζει να φλερτάρει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ή το ΚΙΔΗΣΟ. Αυτή η πόρτα επικοινωνίας ασύμβατων ιδεοπολιτικά αλλά και ηθικά πολιτικών δυνάμεων, πρέπει να κλείσει ερμητικά. Διαφορετικά, ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων του σοσιαλδημοκρατικού τόξου, ή θ’ απόσχει απ’ τις επικείμενες εκλογές, ή θα προσανατολισθεί προς τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά μια τέτοια προοπτική θα ισοδυναμούσε με ένα «άσμα ηρωικό και πένθιμο», για τη βασική συνιστώσα της ΔΗΣΥ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ.
Συμπέρασμα: Οι εκδήλως εκπεφρασμένες δυνάμεις, υπέρ ενός αδιάσπαστου σοσιαλδημοκρατικού τόξου, πρέπει χωρίς άλλη αναβολή, να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο και μάλιστα με στόχο, σ’ αυτή τη φάση των εξελίξεων, την αξιωματική αντιπολίτευση. Πρώτιστο καθήκον όλων των σοσιαλδημοκρατικών συνιστωσών, θα ήταν η πραγματοποίηση συνδιάσκεψης, από την οποία θα προκύψουν αιρετά ηγετικά πρόσωπα για τη νέα κεντροσοσιαλιστική παράταξη. Η κυρία Φώφη Γεννηματά θα προσέφερε την καλύτερη υπηρεσία προς αυτή την κατεύθυνση, εάν λησμονούσε οριστικά τις πλαγιοσκοπήσεις όλων εκείνων του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν από το «βρώμικο ΠΑΣΟΚ» «να απογαλακτισθεί από τη Νέα Δημοκρατία». Ο δε κύριος Νίκος Φίλης ας φροντίσει ν’ απογαλακτίσει ολόκληρο το κόμμα του από τους βουβαλίσιους μαστούς των ΑΝΕΛ και ας κοιτάξει τα του οίκου του…
Ας δηλώσουν «παρών» σε μια παρόμοια σύναξη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΔΗΣΥ), ΚΙΔΗΣΟ (Α. Παπανδρέου), η τριάς Άννας Διαμαντοπούλου, Γιάννη Ραγκούση και Γιώργου Φλωρίδη, το Ποτάμι, η Εκκίνηση Έλληνες Δημοκράτες (Παντελής Οικονόμου) κ.α. Και όσοι ακόμη σκεπάζονται από το καύκαλο της χελώνας, ας αναλογισθούν ότι με την ενότητά τους θα χτυπήσουν ένα γερό διψήφιο εκλογικό αποτέλεσμα και μάλιστα με στόχο μια αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θα επικεντρώσει την πολιτική της σε μαχητικό έλεγχο της νέας κυβέρνησης, ακόμη και με σωτήριες για τη χώρα προτάσεις. Και όχι με μια Αθήνα παραδομένη στα συντρίμμια, στις φλόγες. και τη δολοφονία εργαζομένων σε σκοπίμως πυρπολημένα τραπεζικά κτίρια και ων ουκ έστι αριθμός άλλων ισοπεδωτικών εκτρόπων. Και όλα αυτά βεβαίως, υπό τη διακριτική… «περιφρούρηση» του ΣΥΡΙΖΑ…
Οι ευθύνες ενός παρόμοιου αναμορφωτικού σοσιαλδημοκρατικού τόξου είναι τεράστιες. Ας τις αναλογιστούν όλοι εκείνοι που το εκπροσωπούν, πριν είναι πολύ αργά, για τη δύσμοιρη αυτή κοινωνία…
ΣΥΡΙΖΑ και … λαγάνα
Η από αρχαιοτάτων χρόνων γνωστή λαγάνα δεν ήταν άλλη από το άζυμο ψωμί, που υπό το κράτος βιασύνης παρασκεύαζαν οι Εβραίοι, κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο προς την «ευδαίμονα Αραβία». Απλή η συνταγή της: αλεύρι, νερό και αλάτι. Η λαγάνα, στη συνέχεια, ήταν και το ταπεινό γεύμα των χριστιανών, που κατά τη διάρκεια των νηστειών της Τεσσαρακοστής το έτρωγαν οι πιστοί, για να μη «φουσκώνουν» όπως η ζύμη από έπαρση και αλαζονεία.
Φιλολογικές μαρτυρίες θα βρούμε για τη λαγάνα στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνους (λαγάνα πέτεται) και στον Οράτιο, που την αποκαλούσε έδεσμα των φτωχών.
Σήμερα (δηλαδή τις τελευταίες δεκαετίες), η λαγάνα δεν έχει, για τα περισσότερα αρτοποιεία, την παραμικρότερη σχέση με το άζυμο πλακερό και ανθεκτικό στο χρόνο άζυμο ψωμί. Σε όλα τα ράφια των φούρνων καμαρώνουμε «λαγάνες» μαϊμούδες με τις μαγιές, τα προζύμια και τα χημικά διογκωτικά, γιατί όχι και τα αμέτρητα μπαχαρικά. Ξεχάστε τη λαχταριστή ταπεινή λαγάνα των πρώτων δεκαετιών του Μεταπολέμου, που την περίμεναν με χαρά οι χαροκόποι από την Ορεστιάδα, τα Ζαγοροχώρια και την Κέρκυρα ίσαμε το Καστελόριζο, τα Φαλάσαρνα και τη Γαύδο…
Τηρουμένων των αναλογιών, η σημερινή μεταλλαγμένη λαγάνα του μικροαστικού νεοπλουτισμού μας παραπέμπει στο καταγέλαστο και ολέθριο μεταλλαγμένο «πρόγραμμα» της… απρογραμμάτιστης πολιτικής πρακτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Γνωστή η συνταγή αυτής της μετάλλαξης, που μοστράρει και ως διεθνώς κατοχυρωμένη πατέντα: «Λέγω-ξελέγω», «κάνω ηχηρές διακηρύξεις για τα δικαιώματα της φτωχολογιάς, αλλά ως κυβέρνηση δίνω προκλητικά το αντίθετο παράδειγμα, με την κατασπατάληση των φόρων, από το υστέρημα της φτωχολογιάς για πανάκριβα υπερπόντια ταξίδια αναψυχής αλλά και για παχυλές αμοιβές για ταξιαρχίες αδρανών και φυγόπονων αργομίσθων». Και επιπλέον: «Βρίζω και κατηγορώ τους πιστωτές μου και όταν μου στέλνουν τη λυπητερή, τους θωπεύω και τους ικετεύω» κλπ, κλπ.
Ποια να ‘ναι άραγε αυτή η μαγική μαγιά, η ζύμη που «φουσκώνει» τη λαγάνα, ή ορθότερα την πουτίγκα της κυβερνητικής πολιτικής; Μήπως το ψέμα, ή κάτι άλλο;
