Ο κλέφτης χρόνος

Ολες οι κυβερνήσεις, όλες οι εξουσίες, θέλουν να κλέψουν τον χρόνο.

Η αναμέτρηση με τον χρόνο είναι μια ματαιότητα.

Ο χρόνος δεν κλέβεται, ο χρόνος μόνο μας κλέβει.

Δεν γνωρίζω πού έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά τα μέλη της σημερινής ομάδας εξουσίας. Οσο και αν επικαλούνται κάποιοι από αυτούς επιστημονικές θεωρίες και υποθέσεις, είναι ήδη θύματα της παγίδας του χρόνου.

Από τον Ιανουάριο του 2015, η κυβερνητική πρόθεση καθολικής επιβολής και εξουσίας ήταν φανερή. Η αντίληψη του χρόνου, που οδηγούσε την κυβερνητική ομάδα, δεν είχε απλώς μια χαλαρότητα. Είχε μέσα της μια πεποίθηση ότι ο χρόνος και τα αποτελέσματά του θα υποταγούν στην αυθαίρετη βούλησή της.

Πρόκειται για το αποτέλεσμα της θεωρητικής κατασκευής ότι οι κυβερνητικοί, ως αυτονόητοι εκφραστές της ιστορικής αλήθειας, είναι και αυτονόητα οι κάτοχοι και οι χειριστές του χρόνου. Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα. Μέσα σε αυτή την περιπέτεια κρύφτηκε ένα σκοτεινό πολιτικό σχέδιο, το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπο με την πραγματική ζωή και τους απέναντι χειριστές του δικού τους χρόνου.

Εκτοτε τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Οι κυβερνητικοί συνεχίζουν να διεκδικούν τον ρόλο του κλέφτη του χρόνου. Από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα, υπόσχονται κάτι καλύτερο, εμφανίζονται ότι εργάζονται για κάποια επόμενη φάση και αυτοπροβάλλονται ως διεκπεραιωτές ενός σχεδίου. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακτιβιστές εναντίον του χρόνου. Μάταιοι ακτιβιστές.

Κουραστικά επαναλαμβάνω ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί παγερά για αυτό που ονομάζουμε «διακυβέρνηση». Δηλαδή τον σεβασμό στο θεσμικό πλαίσιο. Το όριο της λαϊκής εντολής. Το εύρος της θητείας. Ενώ αδιαφορούν για τη διακυβέρνηση, ακολουθούν πιστά τη φαντασία της εξουσίας.

Εδώ χάνεται πλήρως η σχέση με τον χρόνο. Η κυβερνητική ομάδα απομακρύνεται από τα κοινωνικά προβλήματα, αφού αγνοεί συνειδητά ότι κάθε στιγμή που φεύγει, πολλά προβλήματα αφήνει πίσω της. Αφήνει και πολλαπλασιάζει. Δεν πρόκειται για αστοχία, πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή, που προτάσσει τη διαχείριση της εξουσίας υπέρ της ομάδας που την κατέχει, με κριτήριο την παράταση της παραμονής της. Ο στόχος της καθολικής εξουσίας είναι η μόνη οδός κατανόησης αυτής της κυβερνητικής ομάδας.

Η τρέχουσα «διαπραγμάτευση», η διαρκής μετάθεση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, τροφοδοτεί το ψυχολογικό μέτωπο της σύγκρουσης. Η αποδοχή της αναγκαιότητας του χρόνου, ότι δηλαδή αυτός κλέβει και δεν κλέβεται, θα οδηγούσε σε μια περισσότερο κανονική στάση απέναντι στα προβλήματα που ο ίδιος αναπόφευκτα γεννάει και θα οδηγούσε σε μια διαχείριση των πραγμάτων που θα λάμβανε –έστω ελάχιστα –υπόψη της την αποτελεσματικότητα.

Θα πρέπει να μας είναι παγερά αδιάφορο ότι η κυβέρνηση αυτή κυοφορεί το αδιέξοδό της. Δεν μπορεί καθόλου όμως να μας είναι αδιάφορο αυτό που η κυβέρνηση παράγει ως αποτέλεσμα εις βάρος του λαού. Ο οποίος συνδέεται μέσα από την πραγματική του ζωή πιο αυθεντικά με τον χρόνο και γνωρίζει καλύτερα ότι ο χρόνος κλέβει και δεν κλέβεται.

Αυτό που κάθε υπερφίαλη εξουσία αγνοεί, αργά ή γρήγορα, η ζωή το φέρνει στο φως, όπως η έκρηξη του ηφαιστείου τη λάβα.